احسان سرفرازی | به گزارش شهرآرانیوز، تختی یک ورزشکار نبود، تختی عزیز مردم ایران بود. پهلوان یکی از همان مردمان دوست داشتنی روزگار بود، همان‌ها که نسل شان در حال انقراض است. موسفید‌ها هنوز بر سر نامش قسم می‌خورند و جهان پهلوان برای شان «آقاتختی» است.
در مورد تختی، هر چه بود گفته شده و همه را می‌دانید. از زندگی جذاب یک پهلوان تا قبول مسئولیت‌های اجتماعی و رسیدن به چهره‌ای محبوب و مورد اعتماد که به خاطرش گونی، گونی پول جمع شد تا زلزله زدگان بوئین زهرا احساس ترس و تنهایی نکنند. امروز ۵ شهریورماه مصادف با سالروز تولد آقاتختی است. کسی که نماد جوانمردی و اسطوره ورزش مملکت بود.
جوانمردی در تاروپودش تنیده بود و حتی در موزه آکادمی ورزش آمریکا، مجسمه او را با یک دست قاب گرفته اند و نگهداری می‌کنند. داستانش تکراری است، اما همه می‌دانند که تختی یک بار یک کشتی مقابل حریف آمریکایی در ترکیه گرفت و از آنجا که می‌دانست دست راست حریف ضرب دیده است در طول مبارزه سعی کرد به هیچ وجه به آن دست آسیب نرساند.
تختی متعلق به یک زمان نبود، جهان پهلوان در تاریخ ورزش ایران ریشه کرد و حالا دهخدا در لغت نامه اش مقابل کلمه جوانمردی باید تنها یک لغت بنویسد؛ «آقاتختی»
دنیای بدون تختی جای قشنگی برای زندگی نیست. دنیایی است که قهرمان بسکتبال کشورمان مجبور به دستفروشی و در نهایت مرگ در کنار خیابان است. قهرمان کشتی باید در جنوب کشور سمبوسه بفروشد و قهرمان کریکت سر کوچه شان به ماشین‌های عبوری بنزین بفروشد آن هم با دبه‌های پلاستیکی! دنیای بدون تختی، دنیایی است که یک نقاش پوستر‌های سینمایی باید در پیاده رو بنشیند و منتظر لطف دیگران باشد، قهرمان دیگر در تنهایی و بی پولی با سرطان دست به گریبان شود و قهرمان دیگر از ایران برود و در اروپا خیابان گردی کند.
امروز سالروز میلاد جهان پهلوان تختی است. او اگر زنده بود، اگر آن مرگ رازآلود برایش رقم نمی‌خورد، امروز باید شمع ۹۲ سالگی اش را فوت می‌کرد. امروز باید مرد به خیلی‌ها درس ادب می‌داد. دنیای امروز ما مدال‌های زیادی دارد، اما «آقاتختی» ندارد و این نهایت بداقبالی ماست.