به گزارش شهرآرانیوز؛ حاصل هر آنچه مربیان تیم‌ملی کشتی آزاد کشورمان از اواخر تابستان سال گذشته و پس از پایان مسابقات قهرمانی جهان۲۰۲۱ اسلو کاشته بودند، در سالن اشتارک آره‌نای شهر بلگراد صربستان به بار نشست تا آزادکاران ایرانی در غیاب روسیه، پایین‌تر از ایالات متحده آمریکا به‌عنوان نایب‌قهرمانی جهان برسند. صعود یک‌پله‌ای تیم‌ملی کشتی آزاد ایران نسبت به سال گذشته درحالی اتفاق افتاده است که هم از روسیه به‌عنوان یک قطب و قدرت سنتی در بلگراد خبری نیست و هم اینکه یک مدال باارزش طلا هم در قیاس با مسابقات نروژ کمتر به‌دست آمده است؛ آن‌هم درست زمانی که آمریکایی‌ها چهار مدال طلا به‌دست آورده‌اند.
بدون تردید پیروزی حساس کامران قاسم‌پور در مصاف نفس‌گیر با جی‌دن کاکس آمریکایی و صید نخستین مدال طلای تیم‌ملی کشتی آزاد در مسابقات جهانی صربستان یکی از مهم‌ترین نقاط عطف این رقابت‌ها بوده است. در ادامه هم رحمان عموزادخلیلی خودش را به‌عنوان یک پدیده تازه‌وارد و خوش‌نفس به وزن المپیکی ۶۵کیلوگرم جهان شناساند تا دومین و آخرین مدال طلای کاروان ایران را به‌نام خودش ثبت کند. بااین‌حال، اما این دو مدال طلا نتوانست تلخی کام کشتی‌گیران ایرانی از دو اتفاق دیگر را از بین ببرد؛ دو اتفاق با کلیدواژه «یزدانی». امیرمحمد یزدانی که طی یک اتفاق قابل پیش‌بینی به وزن ۷۰کیلوگرم نرسید و شانس یک طلای مسلم و قطعی را از دست داد و حسن یزدانی که در پنجمین دوئل با دیوید تیلور، چهارمین شکست را با نتیجه‌ای به‌مراتب بدتر پذیرفت.
قطعا اعتقاد راسخ مجموعه کادرفنی تیم‌ملی کشتی آزاد و فدراسیون به برپایی همه مراحل چرخه انتخابی و راهیابی کشتی‌گیران به اردوی تیم‌ملی فقط از این مسیر از مهم‌ترین اتفاقات مثبتی بوده است که پیش از مسابقات جهانی امسال رخ داد. با این روند دیگر هیچ کشتی‌گیری از شانس بیشتری نسبت به دیگری برای پوشیدن دوبنده تیم‌ملی برخوردار نیست و هیچ‌کس هم اعتراضی نخواهد داشت.
مهم‌ترین عاملی که به عملکرد خیلی خوب شاگردان پژمان درستکار در مسابقات جهانی۲۰۲۱ اسلو انجامید، آنالیز‌های دقیق و فنی کادرفنی تیم‌ملی کشتی آزاد از رقبای اصلی‌مان بود. این عامل، اما در بلگراد به نقطه ضعفی بدل شد تا هم حسن یزدانی به دیوید تیلور ببازد و هم امثال محمدحسین محمدیان، رضا اطری، محمد نخودی و... به نتایج دل‌خواه خود نرسند. از حق نباید گذشت که قطعا آمریکایی‌ها به‌مراتب از کشتی آزاد ایران جلوترند و همیشه مدعی قهرمانی، اما این را هم نباید فراموش کرد که بسیاری از امتیازات ازدست‌رفته یا تغییر رنگ مدال‌ها به موجب ضعف آنالیز در برخی وزن‌ها بوده است و درستکار برای مسابقات جهانی بعدی حتما باید فکری به حال آنالیزور‌های تیم‌ملی و خروجی این حوزه بکند.
یکی از ضعف‌های همیشگی تیم‌ملی کشتی آزاد در سال‌های گذشته، بحث موفق‌نشدن و ناتوانی در کسب مدال جهانی و المپیکی در وزن‌های ابتدایی بود. در مسابقات جهانی۲۰۲۲، اما کسب دو مدال طلا و نقره توسط رحمان عموزادخلیلی و رضا اطری نشان داد که روی این نقطه ضعف کار شده است و احتمالا در آینده اخبار بهتر و بیشتری از درخشش در این وزن‌ها پیش‌رو خواهیم داشت.
این نتایج نشان داد که هنوز هم از آمریکا و روسیه عقب هستیم و برای جبران این عقب‌ماندگی باید ده‌ها برابر رقبای خود کار کنیم. سال آینده محل انتقام کشتی آزاد ایران از رقبای خود خواهد بود و در جریان مسابقات جهانی که گزینشی المپیک ۲۰۲۴ هم هست، شاگردان پژمان درستکار باید با بهترین آماده‌سازی‌ها به‌سمت شکستن طلسم‌ها بروند. بی‌گمان دوران اتخاذ روش‌های منسوخ قبلی و اتکای صرف به غیرت و همیت ایرانی به پایان رسیده است و با این دستاویز‌ها به‌تن‌هایی نمی‌توان از سد امثال کایل داک، جردن باروز و دیوید تیلور گذشت. این مسابقات درس‌های بسیار زیادی برای کادرفنی تیم‌ملی کشتی آزاد ایران داشت و از حالا دیگر باید به انتظار تغییر شرایط نشست.