به گزارش شهرآرانیوز، آیت‌الله سید احمد علم‌الهدی در مراسم عزاداری ظهر رحلت نبی مکرم اسلام (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) در رواق امام خمینی (ره) حرم مطهر رضوی برگزار شد، اظهار کرد: در مورد وجود مقدس پیامبر گرامی اسلام (ص) به این خاطر که شهادت به معنای قابل‌تصور برای ما صورت نگرفته، برخی از مردم معتقدند که روضه‌خوانی و مرثیه‌سرایی هم معنایی ندارد درحالی‌که نبی مکرم اسلام در بیان وحی گونه، اهمیت اقامه عزا برای خود را تبیین کرده‌اند و این حدیث هم به‌قدری متواتر است که هم محدثین عالی‌مقام شیعه و هم علمای اهل سنت آن را نقل کرده‌اند.
وی افزود: در حدیث آمده «مَا أُوذِی نَبِی مِثْلَ مَا أُوذِیتُ» و پیامبر اکرم (ص) فرموده‌اند که هیچ پیامبری به‌اندازه من مورد آزار و اذیت قرار نگرفته است تا ثابت کند که مصیبت پیامبر اسلام (ص) نسبت به سایر انبیای الهی بسیار سنگین‌تر بوده است.
نماینده، ولی فقیه در استان خراسان رضوی گفت: نبی مکرم اسلام (ص) از لحظه‌ای که مبعوث شدند، علیرغم همه مشکلاتی که پیش آمد و پس از آن در جنگ‌ها ایجاد شد، اسلام توانست در یک مقطع زمانی ۲۳ ساله تمام شبه‌جزیره عربستان را در سایه حکومت الهی قرار دهد و علاوه بر آشناشدن سایر ملت‌ها با مبانی دین مبین اسلام در سرزمین‌های مجاور، حتی امپراتوری‌های بزرگ آن زمان هم در مقابل نام پیامبر (ص) متواضع شدند؛ تا جایی که ارتش ایران و لشکر روم در برابر مسلمانان شکست خوردند و همه این موارد به مظاهر حرکت پرافتخار پیامبر گرامی اسلام (ص) تبدیل شد.
وی ادامه داد: با این حال، همه این توفیقات در شرایطی است که پیامبران پیش از نبی مکرم اسلام (ص) با ابتلائات و مصائب بسیار بزرگ‌تری نسبت به رسول گرامی اسلام (ص) مواجه بودند و براساس شواهدی که خود قرآن به ما ارائه می‌دهد، مسیر نبوت پیامبر اسلام (ص) با پیامبران پیشین اساساً قابل‌مقایسه نیست تا جایی که نوح پیغمبر (ص) پس از اینکه حدود ۹۵۰ سال به دعوت قوم خود پرداخت و آنان را هدایت کرد، سرانجام کار به جایی رسید که نوح نبی خود به ذات اقدس پروردگار عرضه داشت که «رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا» یعنی پروردگارا از این کافران هیچ‌کس را بر زمین باقى نگذار، زیرا «إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبَادَکَ وَلَا یَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا کَفَّارًا» یعنی اگر احدی از آنان بر زمین باقی بمانند، جز نسلی بدکار و ناسپاس به دنیا نمی‌آورند.
عضو مجلس خبرگان رهبری تصریح کرد: رنجهای پیامبر اسلام (ص) در طول دوران رسالت ایشان فوق‌العاده زیاد بود. از زمانی که حضرت از کوه پایین آمدند و مسئولیت مبارزه با گمراهی و شرک را به‌عنوان یک رسالت الهی بر دوش گرفتند، هدف خود را نه با درهم شکستن چند بت بلکه با یک برنامه فرهنگی پردنباله محقق کردند تا مردمی که زمانی دل‌بسته به حاجت گرفتن از چند بت بودند، درنهایت تبدیل به اسوه‌های ایثار و ازخودگذشتگی شوند که امروزه از آنان به‌عنوان اصحاب والا و عظیم‌الشأن پیامبر یاد می‌شود.
وی تأکید کرد: معمولاً ما در رنجها و زحمات پیامبر (ص) به برخی برخورد‌های فیزیکی و آسیب‌های ظاهری توجه می‌شود که مثلاً رنج یک امام معصوم فقط در نوشیدن زهر یا قطع رأس خلاصه می‌شود درحالی‌که رنجهای نرم فرهنگی بسیار مهلک‌تر از آسیب‌های فیزیکی است و به این ترتیب است که سنگ‌باران شدن رسول اکرم (ص) در دروازه طائف و شکستن پیشانی و دندان مبارک حضرت تنها گوشه‌ای از مصائب نبوت پیامبر گرامی اسلام (ص) است و مصائب بزرگ‌تر مربوط به تقابل حضرت با کافران، مشرکان و خصوصاً منافقانی است که حتی در زمان حضرت در لباس مسلمان ظاهر می‌شدند، اما به دنبال این بودند که پس از وفات پیامبر، جریان حاکمیت و ولایت را دچار انحراف کنند.
آیت‌الله علم‌الهدی گفت: از روزی که پیامبر (ص) وفات یافت تا روزی که امام زمان (عج) در پس پرده غیبت قرار گرفت، حدود ۲۵۰ سال زمان برد و در این مدت، همه مسائلی که در عرصه زندگانی اجتماعی و سیاسی امت صورت گرفت، همگی یک محور ثابت و یکسان داشت که آن عبارت بود از مظلومیت فرزندان پیامبر (ص) و هر جا که احدی از نوادگان رسول خدا (ع) قرار داشت، یا او را کشتند یا زنده‌به‌گورش کردند و یا به زندانش انداختند.
وی ابراز کرد: امروز همچنین روز شهادت امام مجتبی (ع) است و شاخص‌ترین ویژگی سیره این امام معصوم نیز مظلومیت ایشان است. مظلومیتی که نه‌فقط در زمان حیات ایشان بلکه حتی پس از شهادتشان هم استمرار داشت و حدود یک قرن پس از شهادت امام مجتبی (ع)، همچنان انتساب داشتن افراد به این امام معصوم به‌عنوان یک جرم تلقی می‌شد و سادات بنی حسن حتی در زمان حکومت بنی‌عباس نیز در معرض فجیع‌ترین جنایت‌ها و قساوت‌ها قرار داشتند.
امام‌جمعه مشهد با اشاره به ماجرای شهادت جمعی از فرزندان و نوادگان امام مجتبی (ع) در دوران امامت امام صادق (ع) اظهار کرد: منصور دوانیقی ملعون، پس از آن‌که جمع کثیری از سادات بنی حسن و فرزندان امام مجتبی (ع) را در مدینه به زندان انداخت، خود زمانی تصمیم گرفت که به‌قصد سفر حج از بغداد عازم سرزمین وحی شود، اما به جای سکونت در مدینه، وارد بیابان ربذه شد و در واقع در ۶۰ کیلومتری مدینه النبی (ص) اردو زد. در این هنگام دستور داد تا همه سادات بنی حسن را از زندان بیرون بیاورند، به ضرب تازیانه در کوچه‌های مدینه بگردانند و آنان را در برابر دیدگان اعضای خانواده‌شان تحقیر کنند. امام صادق (ع) نیز از پشت‌بام منزل خود همه این صحنه‌ها را مشاهده می‌کرد و اشک می‌ریخت. سپس دستور داد تا این سادات را ۶۰ کیلومتر با پای‌برهنه به محل اسکان او در بیابان ربذه بیاورند درحالی‌که پیشاپیش آنان عبدالله محض قرار داشت که پیرمردی از شجره طیبه سادات و فرزند امام مجتبی (ع) بود.
وی افزود: منصور دوانیقی آنجا پیشاپیش چشمان عبدالله محض، فرزندش محمد را به نفس زکیه شهره بود، سر برید و سپس دستور داد تا همه سادات بنی حسن را به زندآن‌هاشمیه کوفه منتقل کنند و به زندانبانان دستور داد تا آل حسن را آن‌قدر در تشنگی و گرسنگی نگه‌دارند که در شرف مرگ قرار بگیرند و در آن زمان هم فقط مقداری آب و غذا به آنان بدهند که فقط کفاف ادامه حیات آنان را بدهد، اما آنان همواره در گرسنگی و تشنگی شدید قرار داشته باشند. سرانجام هم‌زمانی که منصور در یک بزم شبانه آگاه شد که دختر عبدالله محض، شعر زیبایی در مرثیه پدر خود سروده است، دستور داد تا سقف زندان کوفه را بر سر سادات بنی حسن خراب کنند تا همه آن‌ها زنده‌به‌گور شوند.
نماینده مردم مشهد در مجلس خبرگان رهبری خاطرنشان کرد: ۲۵۰ سال زندگی فرزندان پیامبر (ص) این‌گونه بود و مظلومیت بچه‌های نبی مکرم اسلام (ص) در محوریت زندگانی اجتماعی سیاسی جامعه اسلامی قرار داشت. تا پیش از بعثت پیامبر گرامی اسلام (ص)، مشهور بود که بنی‌اسرائیل هر روز ۷۰ پیامبر را ذبح می‌کنند، اما حتی قوم یهود که عنودتر از همه اقوام بودند، هرگز پیامبری را نکشتند که پس از آن، سربریده‌اش را به دست دختر سه‌ساله‌اش بدهند یا بر پیکر بی‌سر او اسب بتازانند.
وی ادامه داد: این مصادیق در جامعه اسلامی پس از پیامبر (ص) ثبت شد و این رنج نبی مکرم اسلام (ص) بود که پس از وفات درحالی‌که از عالم معنا شاهد تطور و تحولات قوم خود بود، از شهادت ۱۱ امام معصوم پس از خود آگاهی پیدا کند و در پیش چشم حضرت، همه مصائب و مظلومیت‌های تاریخ صورت بگیرد.
آیت‌الله علم‌الهدی تصریح کرد: در اینجا سؤال مهم و اساسی آن است که بدانیم چرا این جنایت‌ها اتفاق افتاد. در این شرایط شاید طبیعی و منطقی باشد که عده‌ای پس از مرگ یک انسان شقی و بدکار، وقتی به فرزندان او دست پیدا کنند، انتقام همه خباثت ورزی‌های پدر را از او بگیرند، اما در قبال نبی مکرم اسلام (ص) نه‌تن‌ها مسلمانان از پیامبر (ص) ضرر و خسارتی ندیدند بلکه بنا به فرمایش فاطمه زهرا (س) در خطبه فدکیه، «کُنتُم تَقْتاتُونَ الْقِدَّ الْوَرَقْ وَ تَشْرَبُونَ الطَّرَق» یعنی شما مردم کسانی بودید که تا پیش از رسول خدا (ص)، پوست دباغی نشده را می‌خوردید و از آب گندیده می‌آشامیدید، اما به برکت اسلام، آقای جزیرة‌العرب شدید و جز خیر و خوبی از نبی مکرم اسلام (ص) ندیدید.
وی تأکید کرد: حقیقت این است که همه جامعه اسلامی شبیه معاویه، یزید، مأمون و منصور دوانیقی نبودند بلکه آحاد جامعه تبدیل به کسانی شدند که گناه برایشان تبدیل به عادت شده بود و دل‌بسته دنیا و مال و مقام آن بودند. به همین خاطر در زیارت عاشورا خطاب به وجود مقدس حضرت سیدالشهدا (ع) می‌گوییم «لَعَنَ الله اُمَّةً قَتَلَتکُم» و جامعه‌ای را که قاتل حضرت بودند، لعنت می‌کنیم. این سیر تبدل عقاید و انحراف باور‌ها هم نه سال‌ها پس از وفات رسول اکرم (ص) بلکه از لحظه رحلت ایشان صورت گرفت. از همین امروز بود که برای مردم بیش از استمرار نهضت، قدرت، ثروت و سهم خواهی از اسلام بود که موردتوجه قرار گرفت.
نماینده، ولی فقیه در استان خراسان رضوی، قدرت‌طلبی و گرایش به مادیات را مهم‌ترین عامل انحراف جامعه اسلامی پس از وفات پیامبر (ص) دانست و گفت: از همین امروز بود که عده‌ای پیکر مطهر نبی مکرم اسلام (ص) را بر زمین رها کردند، در سقیفه دورهم جمع شدند و شعار «مِنّا اَمیر و مِنکُم وَزیر» را سر دادند که مظهر بی‌اعتنایی به حرکت فرهنگی پیامبر (ص) و دستاورد‌های اسلام بود و فقط بر میل مردم به قدرت و ثروت دلالت داشت. از اینجا هم بود که همه اراده کردند تا کسانی که منتسب به پیامبر (ص) هستند را از صحنه روزگار حذف کنند تا دیگر فردی به خاطر فرزند پیامبر بودن، از آنان شایسته‌تر نباشد.
وی با اشاره به ماجرای پذیرش رشوه از سوی یاران امام مجتبی (ع) به خاطر مادی‌گرایی ابراز کرد: ۸۰ هزار نفر از لشکریان امام حسن مجتبی (ع) در طول کمتر از یک شبانه‌روز از معاویه پول گرفتند و از گرد امام مجتبی (ع) پراکنده شدند. در صدر این افراد هم عبیدالله ابن عباس بود که پس از شهادت دو فرزندش در یمن به دست مزدوران معاویه و درحالی‌که از سوی امام مجتبی (ع) به‌عنوان فرمانده لشکر انتخاب شده بود، همه‌چیز را رها کرد و از قاتل پسرانش پول گرفت و به اردوگاه او پیوست.
آیت‌الله علم‌الهدی در انتها گفت: اگر عشق به قدرت و مادیات در زندگی مرسوم شود، ثمره و نتیجه آن همین می‌شود که علی (ع) به‌عنوان نخستین موحد امت و نزدیک‌ترین فرد به رسول اکرم (ص) با پسر هند جگرخوار مقایسه شود و مردم فقط به این مسئله توجه دارند که چه کسی می‌تواند رفاه بیشتری برایشان به ارمغان بیاورد.