به گزارش شهرآرانیوز؛ اگر بخواهید بدون رفتن به سایت فیفا حدس بزنید چه تیم‌هایی در رده‌بندی جهانی در رتبه‌های بالا قرار دارند، احتمالا بلژیک جزو سه تیم برتر انتخابی‌تان نخواهد بود. اما این تیم الان بعد از برزیل، در رتبه دوم رنکینگ فیفا قرار دارد و حتی در بازه‌ای صدرنشین این فهرست هم شده بود. بلژیک در قرن بیست‌ویکم با ظهور یک نسل بااستعداد و خلاق، توانست نامش را به‌عنوان یکی از قدرت‌های فوتبال دنیا مطرح کند.
بازیکنانی که با درخشش در عرصه باشگاهی، توقع فوتبال‌دوستان را سال‌به‌سال افزایش دادند، اما در حضور سرمربیان نه‌چندان مطرح، تورنمنت‌های ملی را یکی پس از دیگری با ناکامی در آخرین گام‌ها به پایان رساندند. دو جام‌جهانی، دو یورو و سه لیگ‌ملت‌های اروپا بدون هیچ افتخار مهمی برای این نسل به پایان رسید تا جام‌جهانی قطر آخرین فرصت خودنمایی آن‌ها باشد.
تیمی که دور مقدماتی یورو ۲۰۲۰ را با ۱۰ برد از ۱۰ مسابقه به پایان رسانده بود، در مقدماتی جام‌جهانی با کسب شش برد و دو تساوی و ۲۵ گل زده مقتدرانه مسافر قطر شد. هرچند مسابقه مقابل جمهوری‌چک و ولز نمی‌تواند معیار دقیقی برای سنجش آن‌ها باشد. مشکل لشکر سرخ در بازی‌های بزرگ و تقابل با قدرت‌های اروپاست؛ آن‌ها در رقابت‌های سال گذشته جام‌ملت‌های اروپا در دور یک‌چهارم نهایی با گل‌های اینسینیه و بارلا مغلوب ایتالیای قهرمان شدند. دور پایانی رقابت‌های فصل قبلی لیگ‌ملت‌ها هم داستان مشابهی داشت. بلژیک با دو گل از فرانسه پیش افتاد، اما در نیمه دوم با گل‌های بنزما، امباپه و هرناندس تن به شکست داد تا انتقاد‌ها از روبرتو مارتینس شدت بگیرد.
شکست چهارگله مقابل هلند در رقابت‌های لیگ‌ملت‌های اروپا را می‌توان به‌صدا درآمدن نوعی زنگ خطر برای سرمربی اسپانیایی دانست. ناتوانی او در هدایت و رهبری تیم در جریان بازی بار‌ها مورد انتقاد قرار گرفته بود. کوین دی‌بروینه در تیم او کارایی همیشگی در سطح باشگاهی را ندارد و انتظار بلژیکی‌ها از ستارگان پرنام‌ونشان تیم‌ملی بیش از این‌ها بود. روحیه محافظه‌کار مارتینس باعث شده است کمتر به‌دنبال بهره‌گیری از ستاره‌های جوان باشد و از اعتماد او به نسل طلایی بلژیک چیزی کم نشده است. بعد از جام‌جهانی قرارداد فعلی مارتینس به پایان می‌رسد. در حضور او یا بدون او، نسل طلایی فعلی لشکر سرخ به پایان کار خود می‌رسد و باید جایش را به نسل بعدی بدهد.
وقتی روبرتو مارتینس هدایت تیم زخم‌خورده بلژیک را پس از یورو ۲۰۱۶ از دستان ویلموتس تحویل گرفت، سطح انتظارات از او مشخص بود؛ کسب قهرمانی در یک تورنمنت معتبر. عقیده عمومی این بود که با این ترکیب پرستاره می‌توان نتایج بهتری گرفت.
بلژیک تحت هدایت او دو سال بعد در جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه، با بازگشت به‌یادماندنی مقابل ژاپن و دو پیروزی دل‌چسب مقابل برزیل و انگلیس به رده سوم جام‌جهانی دست پیدا کرد. دو سال بعد در نیمه‌نهایی لیگ‌ملت‌ها، سناریوی بازی با ژاپن این‌بار به‌ضرر لشکر سرخ تکرار شد و آن‌ها برتری دوگله تا دقیقه ۶۲ را با باخت به خروس‌ها عوض کردند. وقتی بلژیک مهیای یورو ۲۰۲۰ می‌شد، همه از سن زیاد مدافعان این تیم می‌گفتند؛ تیمی که مقابل ایتالیای مسن‌تر تن به شکست داد.
شکست مقابل ایتالیا، چند ماه بعد در رده‌بندی لیگ‌ملت‌ها هم تکرار شد. دی‌بروینه با اشاره به انتظارات زیاد مردم می‌گفت: «بلژیکی‌ها باید نگاه واقع‌بینانه‌ای به ظرفیت بازیکنان داشته‌باشند.» هر سه مدافع تیم‌ملی به لیگ داخلی برگشته‌اند و این اولین دلیل برای پایان دوران اوج آن‌هاست.
فارغ از همه تحلیل‌ها، کار برای بلژیک به‌شدت سخت است؛ هم‌گروهی با کرواسی، مراکش و کانادا شاید آن‌چنان برای آن‌ها چالش‌برانگیز نباشد، اما بلژیک در صورت سرگروهی در دور اول حذفی به‌احتمال زیاد با یکی از دو تیم فرانسه و آلمان روبه‌رو خواهد شد. نسبت به جام‌جهانی ۲۰۱۸، روز‌های دشوارتری پیش‌روی لشکر سرخ است. اما از طرفی، قطر آخرین فرصت آن‌هاست تا بالاخره بتوانند با نسل طلایی فوتبال خود یک جام کسب کنند.