حدیث شریف کسا به زبان شعر از شهید علامه بلخی

به گزارش شهرآرانیوز؛ حدیث شریف کسا به زبان شعر از شهید علامه بلخی:

بند یک

باز  زد  بر  سرم  دگر  ســودا           شد دلم پر ز شورش و  غوغا

به   تقاضای   الجنون  فــــنون           شد جــــنون دگر  به  من پـــیدا

عقل  حشمت  مقام    را دیـــدم            لنگ لنگان روان سوی صحرا

گفتم‌ای  حاکم   نظام   وجــود            می‌نشاید تو را در این  بــــیدا

از چه گشتی به کسوت مجـنون           مگرت برده  طــــــــرۀ   لــــیلا

گفت رو، رو که من تهی دسـتم          عشق  زد  بر  بـساط من  یغما

گفتمش‌ای خرد ز عشق مـــنال            که  بود عشق  مقـصد  اقصی

گر  فـــروغ  تجــــلی اش  نــبود           نیستی  غـــــیر  دیدۀ   اعــــما

هر کجا  دیدیش  ز  شوق  بـگو           ذکر  سبحان   ربــی   الاعلی

گفتمش این و بردمش با  عــزم            تا  بـــدرگاه  عشــق   راهنما 

گفتم‌ای شعله ات جهــان افروز          عقل  باشـد  تو را  کمینه  گـدا

بار فرمان همی کشـــد بـر دوش          آنچه   دانی   صلاح  او  فرما

به شکر خنده گفت:هان‌ای عقل           اولاً   نویش    بایدت    صهبا.

چون شدی بیخبر ز هستی و هم            برفکن خویش را در این دریا

چیست  دریا  ولای  احمــد و آل           غوطه زن تا شوی ز اهل صفا

هم  بود  بحـــر، هم  بود  کشتی           منجی   نوح   خمسة   النجبــا.

چون  گرفتار   حادثـات   شدی            یاد  کن  قصۀ  حدیث   کســاء

آن  حدیث  مبـــارکی  که  شدنـد           احمـد  و  اهلِ  بیت  زیر  عبــا

این بفرمود عشق، پس من و عقل        بر   گرفتیم   از  کَفَش   مینـــا

نوش  کردیم  جام  و این مطلـب          می‌شنیــــدیم از همه اعضاء:

                       صفت از ذات حق چو نیست جدا

                        پس  به  زیر  کساء که بود خدا

بند دو

بعد  حمد  خدا  و  نعت  رسول          بشنو این حدیث را ز بـتــــــول

از  بـــیان  شفـــیعۀ   محــشر          هست در منتخب چنین منـــقول

که  به  یــــوم  سعید  از  ایام           پـــدرم  طبق  عادت  معمـــول

بـــدر حجره ام  ز  راه  کــــرم          منبع  لطــــــف حق نــود نزول

ز قدومش بـــــه خویش بالیـدم          و لقـــد جاء غایــــة المســـؤل

دیدن    چهرۀ    مبــارک    او          هست  بر  من نهایة المأمــول

گفت کای مقصد از نبوت من           گشتم امروز من ز ضعف ملول

گفتمش  بر  خدا  اعاذه   کنم          عود  صحت  بدو  کنم   موکـول

دور  باد  از تو علت و اسقام‌             ای تو علت، جهان همه معلول

گرد   راهت   بدرد‌ها  درمان          معجزات   لبت   شفای   عقول 

به   طفیل  تو  رحمت   منعم           گشته  بر  جمله ماسوا مبذول

باز  فرمود  کای تو کوثر من          آن یمانی کساء، نمای وصول

زود  رفتم  پی  کساء   کردم           لطف  امرش  به  افتخار قبول

پس بیاوردم  آن کساء یعنی           پردۀ    سر    کاینات    شمـول

جسم پیچیدمش  و لیک نمود          روح امکان در آن حجاب حلول

حق از آن چهره در تجلی بود         به  تماشای  آن  شـدم مشغول

نور خورشید با فروغ رخـش          در  پس   پردۀ  غمام    خجول

به مه بدر گر چه شد تشبیـه           لیک  با   معنی  دوام  و  افول

از  محمّـد  ظهور  نام   احد           حاصل   بنده  و  خدا   محصول

به تماشای چهره اش کردم           دیـده  از  سرمه  رای  مکحول

آنچه شد دیده کی توان گفتن          ما  اَری   کُل  من  راه   یَقُــول

                 صفت از ذات حق چو نیست جدا
                  پس  به  زیر کساء که  بود خدا

بند سه

بر نشد غیر ساعتی ز زمیـــــن         که  خرامان  رسید سرو چــمـــن

نور  چشمان  و  میوۀ  قلبـــــم          مظهـــر  محسن  آن امام  حسن

گفت‌ای مادرم سلامٌ علیـــــک          به جوابـش گرفت علیک از مــن

گفت بوی رسد مرا به مشـــام           اطیـب و اطهـر از بهـشت  عـدن

آید   از   خانۀ   نبــــوتِ    ما           بوی   توحیــد   قـادر    ذوالمــن

گوییا جد پاک من اینـجا  است          راز  دار  رمـوز  سـر  و  عـــلن

گفتمش جدِّ تو است زیرِ کساء          خوب  فهمیـدی  مرحبـــا  احـسن

پس شتابان دوید سوی کســاء         غنچۀ   گُـل   رسید   تا    گُلبـــــن

اشتیاق  سلام  و  راز و نیــاز          رشک  موسی  و  وادی  ایـــمـن

گفت پیغمبرش که بر تو سلام‌          ای  مرا   نـور   دیــــدۀ   روشـن

گفت آنگه حسن که  مشتاقــم           اذن  ده  در  جـوار  تو   خفتـــــن

گفت جدَّش که‌ای سلالۀ مــن           خویشتن  را به  سینه ام  افگــن

جذب حب الوطن کشاند تـو را‌         ای که آغوش من تو راست وطن

خود قرین محن شوی و کنـی            پاک از روی شــرع گــرد محــن

ز دخول حسن چو فاطمه گفت           مادحـــش  باز  کــرد  باز   دهـن

نو عروس ادب به جلوۀ طبـع            داد  بار  دگـر  به  طره  شکــــن

حُسنِ یکتایی حَسُن بود حُسن           ز  دویــیـت  نـماند   جای   سخن

بر سر صدر و قلب مصطفوی           جــز   خــدای احد  که را مسکن

کنز مخفی پس از ظهور نخست        شد  ز  فرط  ظهور  در  مکمـــن

هر چه و هر که بود زیر کساء        غیر  این  نکته  کی  توان  گفتـن

                       صفت از ذات حق چو نیست جدا

                         پس  به  زیر  کساء که بود خدا

بند چهار

بــــیش از ساعتـــی نرفــت از  بیــن       ما   تـمنــیـت   جــاء    بالقــدمیــــن

منبـــع   فیـــض  و مظــــهر احسان       تشنه  لب،  کُشته  بر  لب  نهریـن

داد   بر  من  سلامــی  و گفــتـــــــم       علیک‌ای  مرا  تو  نور  دو  عیـن

گفـــــت  بویی  نمودم   استــشــمام        که  بدین  حجره  داده  زینت  و زین

انـــدر  این  خانـــه   گوییــا  باشــد        بوی    جـــــدَّم   خلاصــۀ   کونیـــن

گفتــــم‌ای  میوۀ  دلم  این  جاست       جــــدِّ   پاک   تو   سیـــد الحرمیــــن

کان  تحــت  الکســاء  خیــر  وری       والحسن‌ها  هُما   هُما   الاثــنیـــن

رفت  سوی  کســـاء و  کرد  سلام       حجـــت   الله   مفخـــر    الابـویـــــن

داد  جــــدَّش  جواب  کای  تو  مرا       مـهـجـة  القـلـب  و قــرة  العیـــنیـــن

گفـــت  آیا  دهـــی  مرا  رخصـــت        به  کساء‌ای  تو  هادی  النجـــدیــن

یافت، چون اذن، رفت سوی کساء      علـــوی  خوی  و احمــــدی  نسبیـــن

گوییا  سوی  اصـــل  کرد  رجـوع       بود  زان  بحـــر  درة  الصـــدفیــــــن

بحــر  حلــم  و  شجــاعـت   نبـوی      به  کساء  گشت  مجمــع  البحــریــن.

چون بدین  جا  رسید  نقل  کسـاء      مادحـش  را  شگفتــه  شد  شفتــیــن

حسن  واحد  چرا  شود  حسنیـــن       تا  که  توحیــــد  را  بود  سنـــدیــــن

من  نــدانم  که  بر  وجوب  وجود       سبــــب    واحــدنــد    یا    سبــبـیــن

یک سخن درس وحدتم  شد و بس      که حسیـن ازمن است ومن ازحسیـن

یا حسین چشم دلِ خدا  به  تو  دید       کور  گویــــد  همی  که  این   فایـــن

قلب  موسی هوای طور  تو  کـرد       شد  خـطــابش  که  فاخلع  النعـلیـــن

واجب الحرمتی  از  آن  که  تویی       مصـطــــفی   را  مراد  از ثقــــلیـــن

الغرض نزد حق شناس یکی است      احـــد  فرد  و  احمـــــد  و سبطیـــــن

                        صفت از ذات حق چو نیست جدا
                         پس  به  زیر  کساء که بود خدا

 بند چهار

بــــیش از ساعتـــی نرفــت از  بیــن       ما   تـمنــیـت   جــاء    بالقــدمیــــن

منبـــع   فیـــض  و مظــــهر احسان       تشنه  لب،  کُشته  بر  لب  نهریـن

داد   بر  من  سلامــی  و گفــتـــــــم       علیک‌ای  مرا  تو  نور  دو  عیـن

گفـــــت  بویی  نمودم   استــشــمام        که  بدین  حجره  داده  زینت  و زین

انـــدر  این  خانـــه   گوییــا  باشــد        بوی    جـــــدَّم   خلاصــۀ   کونیـــن

گفتــــم‌ای  میوۀ  دلم  این  جاست       جــــدِّ   پاک   تو   سیـــد الحرمیــــن

کان  تحــت  الکســاء  خیــر  وری       والحسن‌ها  هُما   هُما   الاثــنیـــن

رفت  سوی  کســـاء و  کرد  سلام       حجـــت   الله   مفخـــر    الابـویـــــن

داد  جــــدَّش  جواب  کای  تو  مرا       مـهـجـة  القـلـب  و قــرة  العیـــنیـــن

گفـــت  آیا  دهـــی  مرا  رخصـــت        به  کساء‌ای  تو  هادی  النجـــدیــن

یافت، چون اذن، رفت سوی کساء      علـــوی  خوی  و احمــــدی  نسبیـــن

گوییا  سوی  اصـــل  کرد  رجـوع       بود  زان  بحـــر  درة  الصـــدفیــــــن

بحــر  حلــم  و  شجــاعـت   نبـوی      به  کساء  گشت  مجمــع  البحــریــن.

چون بدین  جا  رسید  نقل  کسـاء      مادحـش  را  شگفتــه  شد  شفتــیــن

حسن  واحد  چرا  شود  حسنیـــن       تا  که  توحیــــد  را  بود  سنـــدیــــن

من  نــدانم  که  بر  وجوب  وجود       سبــــب    واحــدنــد    یا    سبــبـیــن

یک سخن درس وحدتم  شد و بس      که حسیـن ازمن است ومن ازحسیـن

یا حسین چشم دلِ خدا  به  تو  دید       کور  گویــــد  همی  که  این   فایـــن

قلب  موسی هوای طور  تو  کـرد       شد  خـطــابش  که  فاخلع  النعـلیـــن

واجب الحرمتی  از  آن  که  تویی       مصـطــــفی   را  مراد  از ثقــــلیـــن

الغرض نزد حق شناس یکی است      احـــد  فرد  و  احمـــــد  و سبطیـــــن

                       صفت از ذات حق چو نیست جدا
                        پس  به  زیر  کساء که بود خدا

 بند شش

پس  به  فــرمــود  عصـــمت   کبــــری        ام سبــطیـــن  و   زهــرۀ  زهـــرا

به  یـــمانی  کســــاء  شــدم   نــزدیک         به  پــــدر  کردمی  ســــــلام   ادا

داد  بر  مــن  ز  روی   لطف  جـــواب        میــر   بطــحا  و   سیـــِّد   طـــاها

گفتم    آیا   مـــرا   اجــازه   دهـــــــی         که  در  این  جایــگاه  کنم  مــأوا

گفت‌ای   دختـــــر   حمیــــدۀ   مـــن         زود  انـــدر   کســـاء درآ  و  بیــا

پس شــــدم  داخـــل  کســـاء  و شــدم         شاد  و  خرم  ز  فیض  قرب  لقــا

گویــیــا  رفـت  در  مقـــــام   نخـــست        گــوهـــر  فـــوق   تاج  کر  منـــــا

بود  آغوش  مصــــطــفـــی  صـــدفش         در  صـدف  رفت  دُرَّة الــبیــضــــا

ز  ورودش  به  یُـــمنِ  طـــالـــع  نــو         مادحش  شد  دوباره  مدح  ســـرا‌

ای  وجـــود  از  اراده ات  احیـــــــاء         عـــدم ز  معجـــز تو  کرده  حیـــــا

کرد  از  حُســنِ  لایــزالِ  تو  شــــرم         آنچه  سر  بر  نزد  ز  جیب قضـــا

به  تو، چون  تکیه  داشت  رد و قبول         زان  سبب  باز  ماند  باب  بــــــدا

اول  و  آخــــرت  نــشــد   معـــلـــوم          عــالمــی  غــرق  انــدر این معنـا

ماســـوای  ذره  و  تو  خور  ور  نه          تــو   کجــا   و  دریچــۀ     دنیــــا

اصـــل  هستـــی  تویـی  دگر‌ها  فرع         اصــلها  ثــابت  تــو راست  ثــنـــا

تا   کنــد   جـــلوه  گوهــــر    یکتـــا          تو و حیــــدر  از آن  شـدیـد دوتــا

بود  از  قــدر  و  عــزت  تو   سخن          آنچه   شد   گفته   سرما   اوحـی

تا  تــــو را  خاک  آستـــــان  بوســد          از   مقــام   دنــی   دنــی    فدنـی

زنگ  رخســـــارۀ  بـــــلال  تو  کرد          از    فـــروغ    بــهشــــت  استغنا

مظهر  فاطــــر  و حجــــاب  کســاء          هست  این  گفته ام  بجا  چه  بجـا

                           صفت از ذات حق چو نیست جدا
                           پس  به  زیر  کساء که بود خدا

بند هفت

این   چنین  گفت  دخت  پیغمبر       به کساء، چون همه شدیم اندر

گفت      پروردگار     عالمیان        به    تمام   ملایکان     یکسر

کای   سمواتیان   من   خبری        گویم   و  جملگی  شوید  خبر

که   نکردم  بنای  این  افلاک        نه بنای زمین و شمس و  قمر

ننمودم   وجود   بحر    روان         نه    قرار   سفینه    و   لنگر

نه  تماشای چرخ و سیر فلک        مگر از بهر  عشق  پنج  نفر

خفته آن پنج تن به زیر کساء        همه    اندر   کنار     یکدیگر

از   میان   تمام   خیل  ملک         خاص  جبرییل گفت  کای داور

تا  بدانیم‌ای  خدای    جلیل          نام  این  پنج چیست  واضحتر

به    جواب   سوال   جبرییل         این  چنین   گفت  خالق  اکبر

نام جویی بدان که فاطمه است       در کساء  خفته  با  جناب پدر

گفت  بار  دگر که فاطمه است       با دو فرزند خویش و با شوهر

زین معما  که  نام  فاطمه  را        کرد  تکرار  ربِّ  جن  و  بشر

شعله‌های جنون ز رو زن طبع      زد  به دامان  عقل  باز شرر

رو، رو عقل  یا  بُکُن   باور         بی  تامل  مرا  مخوان   کافر

سرو     لم    قداست    زهرا         یا  شد اندر کلام  حق  مضمر

احمد  و  حیدر  و  دگر‌ها  کل        شاخه وفرع، اوست اصل شجر

اصل مصدر  بود  ولیکن  او         مصدرِ    کایینات   را    مصدر

نشنیدی  ز   خواجۀ    لولاک        فاطمه   بر   پدر   بود    مادر

حاصل از بدو تا  به آخرحشر        محفلش را چو دودی از مجمر

مقصدازمجمع کساء هم اواست      تا  شود   گفتۀ  واضح  اظهر

                 صفت از ذات حق چو نیست جدا
                  پس  به  زیر  کساء که بود خدا

بند هشت

بر  ملایک  چو  کردگار  معین        کرد اسماء و وصف شان  تعیین

بر  در  کبریا  به  عجز  و نیاز        گفت      آنگاه جبرییل      امین

که  خدایا  مرا  دهی    رخصت       تا روم  این   زمان بسوی زمین

خویش را بر کساء کنم نزدیک       که  بر آن پنج تن شوم  ششمین

یعنی  از   صبغۀ   خُم    توحید       شــهپـــری     شــود     رنگیــن

اذن  دادش  خدا  ز لطف عمیم       که تو را  باد  مزد خدمت    این

لیک،   چون می‌روی نشانی بر        از ره لامکان  بسوی   مکیـــن

کرد   در  حال   جبرییل  هبوط        سود بر  خاک  باب  وحی  جبین

گرچه ظاهر هبوط  لیک صعود       بود   بر   قبــلگاه   اهل   یقیــن

پس  ز روی خلوص کرد سلام        گفت آنگـــه بــه   سیـــد یاسیـن
‌
می‌فرستــــد خـدا سلام تــو را        گفــــت اکنون  به خیـل کروبیـن

کــه قسم بر جــلال و عزت من        ننـمودم بنـــای عـــرش   بریــن

نه وجود فلک نه  شمس و قمر       نه قرار سماء نه ما و نه  طین

نه روان گشته بحر و کشتی و نه     خَلَقَ و ایحاد ما  بِهِ  الاَرَضیــن

مگر از بـهر پنــج یعنــی شـــما‌          ای تو بر کـون عــلت  تکویــن

هــم مرا اذن داده تا کـــه شوم            با شما  در کسـاء بــه   عاییـن

از تو هــم هســت رخصتــی آیا‌         ای تــو بر خاتم  حیات    نگیــن

گفت آری تـو راست اذن دخول‌         ای تو  ما  را مصــاحب  دیرین

رفــــت و بنــمود آیـــۀ تطهیـــر          از خطـــابات کبریـــا   تلقیــــن

مقصـد از طـــهر آیـــۀ تطهیـــر           هست تفسیــر اهل  راز چنین

                  صفت از ذات حق چو نیست جدا
                  پس  به  زیر  کساء که بود خدا

بند نه

آن زمــان هادی و امــام امــم           مرتضـــی حاکم و جود  وعدم

با حبیب خـــدا رسول مجــیــــد           گفت کای مفخــــــر بنــــی آدم

باز فــرمای بــهر ما خبـــــری‌           ای بـــه اسرار کبریـــــا محرم

هست در پردۀ کســاء   رازی          راز بکشا  ز  پـــــردۀ  مبــــهم

چیست فضل جلوس و مجمع ما        نـــزد پروردگار فضل و  کـــرم

پس چنیـــن گفت سرور کونین         هـــم بدان گفتـــه یاد  کرد  قسم

بـــه خدایی که کرده مبعوثــــم         داده بــر انبیـــــاء  مقام   قـــــدم

که به هر محفل از محافل اَرَض      بنشیننـــد  عـــــدۀ  بـــــا  هــــــم

بود آن جــــمع از موالـــی ما         مخلص آل   مـــن  بــــه  نحواتـم

نقل این قصه نقـلشان باشـــد         همـــه بــر یاد   ما   زنند چـــو دم

رحمـــت ایــزدی نـزول کنــــد         لطف بر شــاملین  شــــود   توأم

جنس عصیان و بحر رحمت حق      در  ترازوی عفو   قطره  و بـــم

فوج، فوج ملــک فرود آینــد          بــزم   را  صف زنند همچو  خدم

بهرشان عفو و مغفرت خواهند      از  در  لــطف  خالـــق  اعـــظــم

متفرق شوند چـــون ز جلوس        بر  کف  هر  یکی  ز  عفو  رقــم

گر ندامت بود به هر مجـــلس        لَیسَ  فی ذالِکَ  الجُلُوس     نَــدَم

ختم فرمود، چون که گفتۀ خویش     آنکه  بر  جملۀ  انبیاء    خاتــــم

گفت پس باب علم مصطفـــوی        حیـــدر  آن  پیشوای  هر   اعلم

که ز حق باز فیض یاب شدیم         همره   دوستان  به  رب  حَــرَم

فیض یعنی نوشته کلــک ازل         نقش  عنوان  خط  لوح  و  قلــم 
                   
                   صفت از ذات حق چو نیست جدا
                    پس  به  زیر  کساء که بود خدا

بند دهم

باعث الکون شافع العرصات           نور توحیــــد کاشف الظــلمات

عقل کل قطب مرکـــز پـــرکار           مصحــــف کامــل همه آیـــات

علت هستی وجـــود نخـــست           جامع الجمع و مجمع الحسنات

سید الکاینات  با....              و علی الخلق قبلــــة الطاعات

حمد مطلق محمَّـــــد محمود            چـــــهرۀ لایــــــزال را مـــرآت

اصلِ ایمان صلات و اصل صلات      هست بر آل پاکِ او صـــلوات

با علــــی راز را مکرر کرد            بــــاز فرمود از پــــــــــی اثبات

که قسم می‌خورم به آنکه بحق       داد بر من نبــــوَّت از برکــات

داد از جمله انبیـاء بر مـــن            خاتمیت که بود فوق صـــفات

کرد پس رتبۀ کتـــــاب مــرا            فوق انجیل و ناسخ تـــــورات

که به هر محفلی ذکر شــود           این حدیث فضــایل الســـــادات

با همان شرط‌ها که گفتیم پیش       فَـــمِنَ الله یَــــرفَعُ الدَّرَجــــات

نبود هیچ صــاحب همَّتـــــی            یا که مغموم لطمه و صدمات

مگر از مرحمت نماید رفع            آن اجابـــت کننــــدۀ دعـــــوات

یا طلب گار حاجت مشروع            کندش چاره قاضی الحــــاجات

گفت پس پیشوای اهل یقین           مرتضی فرد سابق الخیــــرات

این زمان فایض و سعید شدیم       تا به یوم القیام از این آفــــات

به خـــدا دوستان ما گشتند           فایض الفیض در حیات و ممات

عاقبت نور غیب را به ظهور        شد یمانی کساء عجب مشکوات

گر بود گوش حق شنو شنود         از هــــمه کاینــــات این کلمات

                       صفت از ذات حق چو نیست جدا

                       پس  به  زیر  کساء که بود خدا

 بند یازده

الغرض هست و بود از این پنج است      نور غیب و شهود از این پنج است

عشق کنـــز خفی بــــراب ظهـــــــور       ســـــرود و دود از ایــــن پـنج است

واجـــد شرط واجــــــب و ممکــــــن       هر چه باشد وجود از این پنج است

عالم از بحر جود شد مــــوجـــــــود         جــــنبش بحر جود از این پنج است

در صفــــــات مقـــیـــــد و مطلـــــق          مد و جزر و حدود از این پنج است

سیر تکمیــــل کایـــــنات بـــه قوس           در نزول و صعود از این پنج است

باب گنــــــجینـــــۀ مشیـــــــــــت را          قفل و فتح و گشود از این پنج است

فوق ایوان لامــــکان و مکــــــان            سایه بان و عهود از این پنج است

نـــــور را در تنــــــازع ظلمـــــــت            پشت بان و جنود از این پنج  است

آدم خاکـــــی  و سجـــود مَلَــــــک            ما یصـــح السجود از این پنج است

رجــــم و مردود گشت دیو رجیـــم            که به معنی حسود از این پنج است

ساخت دوزخ خدا بـــرآن جــــمعی            که کفــــور و کنود از این پنج است

بـــــر شقی و سعیــد، جنــت و نار           امـــر یـــوم الخلود از این پنج است

بین ناســـوت و درگـــه لاهـــــوت           شرط وعقد وعهود از این پنج است

در ره صــلح خالــق و مخلــــوق            وفـــــد گاه و فــــود از این پنج است

ماسوی الله بـــه کسوت تکویــن             در قیــــام و قـــعود ازاین پنج است

نگسلد نسج دیــــن وحبل متیـــن             که ورا تار و پــود از این پنج است

زهق الباطل است و جاء الحــق             جیش حق را فزود از این پنج است

با ملایک خـــــدای را همه وقت             راز و گفت و شنود از این پنج است

جشن توحیـــــد بود زیـــر کساء           زان سبب این سرود از این پنج است
                           صفت از ذات حق چو نیست جدا

                          پس  به  زیر  کساء که بود خدا

  بند دوازده

یا الــــه المهیمــــــن التــــواب               ربنــــا یــــا مفـــــــتح الابــــــــواب

اَنـــــتَ کـــــَهفَمی بِکُلِّ حادِثـــَةٍ                حسبنــــــا رَبَّنــــــا مِن الاربــــــاب‌

ای خدا ما همه گـدای توایــــم                 حلقه بر در به انـــتظار جــــــواب

نکند عَفوت از تــــــدارک مــا                 کشستزار عمل شده است خــراب

کَرَمَت، چون که هست عذر پذیر               فارحم العبـــد من الیـــــه انـــــاب

عرض حالی است ما غریبان را          پر جنابت کنون چه شیخ و چه شاب

لایـق درگه غنـــای تـــتو نیست                هدیــــۀ تا کنیـــــم کسب ثـــــواب

جز ولا و محبت ایـــــن پـــــنج                 کـز کساء برجبین گرفته نقــــاب
‌
می‌دهیمت قسم بـــه دنــــدانی                در اُحُد شد بـه سنگ کینه مصاب

یا به آن معجری که در وصفش             نقــش امکان بود خطی ز کتـــــاب

حق فرقی که شد ز خونش سرخ             دامــن ذوالجـــــلال در محـــــراب

حرمت کنز را ز قــلب حســــن                که شد از شعله‌های زهر کبـاب

به حسین که شد برون از کون               سوی توحیـــد کرد پا به رکـــــاب

بحر وحدت  ز نحــر حلقومـــش               مات و لرزان بماند همچو حبـاب

ان تصــلی صَـــلَواتک الــــدایم                بِنَبــــــــی وَ آلـــــــــِه الاطیـــــاب

بعدازاین ذکرخاص عرض دعا است           حق کشتی مجمــع الاقطـــــاب

جملۀ دوستـــان و بلخــــــی را               از غم و موج فتنه‌ها در یـــــاب

ساز ما را ز خیـــل حـــزب الله                پس ظفر ده بـــه جملۀ احـــزاب

پنج کس را سه وقت حاضر کن              در دم مرگ و قبر و روز حساب

ما و دیدار دوست در همه حال                 زاهد و حور و جنت و اعنـــاب

در جنان هم چو رویشان بینیم                  همه با هم چنین کنیم خطــــاب

                           صفت از ذات حق چو نیست جدا
                          پس  به  زیر  کساء که بود خدا