به گزارش شهرآرانیوز؛ در بخش اول نشست‌های نقد و بررسی هفتمین روز بیستمین جشنواره فیلم فجر مشهد که به نقد و بررسی فیلم «آنها مرا دوست داشتند» اختصاص یافت، حجت الاسلام «مصطفی یوسف زاده» از منتقدان سینما گفت: با فیلم عجیب و غریبی مواجه بودیم که در حد یک تله فیلم تلویزیونی هم نیست و به لحاظ فنی هنوز جای کار دارد.
وی با اشاره به صحبت‌های عوامل سازنده این فیلم که علیه رقم‌های زیاد دریافتی بازیگران انتقاد کرده بوده بود و اذعان داشت که فیلم به لحاظ فنی آماده نبوده است، خاطرنشان کرد: به فرض درست بودن این صحبت ها، ضعف‌های فیلم را نمی‌توان نادیده گرفت. با فیلمی مواجه هستیم که فیلمنامه آن ضعف دارد و دوربین در آن سرگردان است. در حد یک ایده خام است که ژست رئالیسم اجتماعی دارد. فیلمی که هیچ رنگ و بویی از انسانیت در آن وجود ندارد.
یوسف زاده تاکید کرد: چه ضرورتی دارد که حتما بیش از ۲۰ فیلم در بخش مسابقه جشنواره وجود داشته باشد؟ آن هم برخی از فیلم‌هایی که هیچکدام از استاندارد‌های سینمایی را نداشت. چرا یک بخش جنبی در جشنواره وجود ندارد که اینگونه فیلم‌ها در آن بررسی شود؟
وی در ادامه گفت: فیلم حتی گاهی ضد خودش عمل می‌کند و نمی‌تواند فضا و اتمسفر بسازد. داستان و قصه ندارد وکارگردان دارای استراتژی مشخص برای بازنمایی یک واقعیت اجتماعی هم نیست. دوربین هدف ندارد. مشخص نیست شخصیت‌ها چه می‌خواهند و فیلم بسیار آشفته است.
در ادامه این بخش، «محمد کلاته‌ملایی» دیگر منتقد سینما گفت: این فیلم به شدت غیرانسانی است. چون قصه ندارد، به دنبال آدم‌ها می‌رود و صحبت در مورد کارگردانی آن هم چیزی جز اتلاف وقت نیست.
وی افزود: تصاویر نمایشگر یک دوربین پر از تکان است که جز سردرد، چیزی برای مخاطب ندارد. فیلم حقیر است و بیش از این نمی‌توان درباره آن صحبت کرد.
اما بخش دوم این نشست به نقد و بررسی فیلم «پرونده باز است» اختصاص یافت.
کلاته‌ملایی در این بخش از نشست گفت: خیلی سعی کردم به این فیلم نخندم. اما متاسفانه آخر فیلم دیدم که مخاطبان به آن می‌خندند و این خنده از سر تمسخر بود. فیلمساز باسابقه‌ای مانند آقای پوراحمد به چنان سقوط وحشتناکی می‌رسد و فیلمی از او می‌بینیم که سالن او را مسخره می‌کند.
وی افزود: فیلم، فیلمنامه ندارد و مسئله کارگردان مشخص نیست. فیلم را هم با پایان باز تمام می‌کند و در نهایت، فیلم سردرگمی بود که کارگردان آن، خودش هم نمی‌دانست می‌خواهد چه کاری انجام دهد.
یوسف زاده نیز در این بخش از نشست گفت: کیومرث پوراحمد در سینمای ایران فیلم‌های خوبی ساخته است و انتظار می‌رفت با دستاویز قرار دادن یک داستان اجتماعی، بیشتر به واکاوی جهان شخصیت قصه بپردازد. اما بسیار غم انگیز است که فیلم به راحتی هدر رفته است. وی افزود: بازی‌های بد، دوربین بی هدف و بدون استراتژی دقیق در کارگردانی و فیلمنامه ضعیف که نمی‌توان در آن گفت مسئله کارگردان چیست. دیدن این حد از نزول سینمایی برای کیومرث پوراحمد غم انگیز است.
اما بخش پایانی این نشست به نقد و بررسی فیلم «هوک» اختصاص یافت. یوسف زاده درباره این فیلم گفت: فیلم هوک از نظر پرداختن به آداب و رسوم یکی از مناطق کشور، فیلم مهمی است و از واژه «هوک» در اسم آن هم که در گویش بلوچی به معنای بوکس است، استفاده هوشمندانه‌ای شده است. کارگردان هم تلاش کرده در بستر این اقلیم، داستانی را بیان کند.
وی افزود: فیلم به لحاظ تصوی قاب‌های چشم نوازی دارد. در تدوین و گذر از دوره نوجوانی به جوانی شخصیت داستان هم خیلی خوب کار شده است. اما حضور بازیگران چهره، هیچ کمکی به فیلم نکرده است. ضعف در حوزه داستان پردازی و فیلمنامه هم به کار لطمه زده است.
کلاته‌ملایی نیز در این بخش از نشست گفت: یک فیلم جمع و جور، کم ادعا و انسانی دیدم. مسئله فیلمساز انسان است و از یک ورزش به ظاهر خشن، با یک قصه ساده، انسان بیرون می‌کشد.
وی افزود: فیلمساز به درستی، نما‌های خوبی ارائه کرده است که توریستی نیست و ذهنیت‌های خاص برخی مخاطبان به این اقلیم را برطرف می‌کند. ضمن این که در نما‌های مختلف، کارگردان به درستی از دوربین استفاده کرده است. علاوه بر این، کارگردان اقلیم منطقه و آداب و رسوم آن را به خوبی می‌شناسد. پیام فیلم هم به شیوه درست منتقل شده است و از دیدن این فیلم لذت بردیم.