در روزگار پیشامدرنیته، گاه با یک شعر سرنوشت نبردی عوض می‌شد و با یک مدیحه، پادشاهی به تخت می‌نشست چراکه شعر هم هنر بود و هم رسانه. شعر قدرتمندترین رسانه روزگار پیشامدرنیته بود. شعر هنری کاربردی بود که به‌عنوان، تأثیرگذارترین و مردمی‌ترین هنر و رسانه محسوب می‌شد؛ اما در روزگار ما که هر چیز و هر کس برای زنده‌ماندن باید با جهان صنعتی هماهنگ و همراه شود، شعر از قافله هنرصنعت‌های نوین عقب افتاد و کم‌کم به هنری غریب بدل شد.
از نگاه رهبر فرزانه انقلاب، همراه شدن بی قیدوشرط با قطار پرسرعت جهان صنعتی مدرن، چیزی به جز فراموشی ارزش‌ها را به بار نخواهد آورد. در این وضعیت تنهاهنری که می‌تواند با سطحی نگری مدرن مقابله کند و به فرهنگ ما عمق بدهد، شعر است. شعر هنوز رنگ و بوی سنت را در خود زنده نگه داشته است و می‌تواند ارزش‌های دینی و ملی و انقلابی ما را به نسل‌های آینده انتقال دهد.
شعر فارسی با تکیه زدن به قله‌های رفیع خود مانند فردوسی و حافظ و سعدی و صائب، هنوز هم بهترین وسیله فرهنگی برای بیان ارزش‌های ماست. متأسفانه در چهار و نیم دهه‌ای که از انقلاب اسلامی می‌گذرد، نه تنها این بینش عمیق رهبری نسبت به فرهنگ و هنر توسط مسئولان فرهنگی ما پی گرفته نشده، بلکه تقریبا بیشتر مسئولان فرهنگی ما ناخواسته در جهت مخالف منویات رهبر معظم انقلاب حرکت کرده اند.
صاحب منصبان فرهنگی و هنری با خودباختگی دربرابر رسانه‌های مدرن و شیفتگی به چهره‌های برآمده توسط منجنیق رسانه‌های نوین، در سطح جهان مدرن غرق شده اند و شعر و شعرا را به کناری نهاده اند. چنین است که جریان مسلط بر هنر ما به ویژه جریان غالب در سینما و موسیقی ایران امروز تقریبا هیچ ربطی به انقلاب ندارد و در مسیر تبیین ارزش‌های غربی حرکت می‌کند و قبله آمال چهره‌های مشهور هنری جهان صنعتی غرب است؛ اما جریان شعر انقلاب هنوز هم در خلاف جهت این جریان حرکت می‌کند و شاعران متعهد بار امانت تبیین ارزش‌های ملی و دینی را به دوش می‌کشند.
همین شیفتگی مسئولان ما به محصولات جهان مدرن موجب شده است که هرچه چهره‌های مشهور هنری بیشتر به انقلاب دهن کجی می‌کنند و کشور از این جماعت ضربه می‌خورد، باز هم آقایان مسئول به سراغ همین جماعت می‌روند و برای افروخته ترشدن آتش شهرت ایشان هیزم جمع می‌کنند. به همین دلیل، شاعران به خوبی دریافته اند که در این روزگار که به واقع روزگار عسرت و تنهایی شاعران است، تنها رهبر معظم انقلاب است که حامی جدی شعر و یار و غمگسار شاعران است، پس هر سال نیمه ماه مبارک رمضان برای دیدار یار دست از پا نمی‌شناسند و با عشق و شوروشوق، سر قرار حاضر می‌شوند. این است رمز ماندگاری و مداومت این دیدار شاعرانه. باری: دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن...