ورزشکاران رشته قایقرانی استان این روز‌ها هرکدام سوی زندگی خود را پیش گرفته‌اند و هوای پاروزدن در آب‌های آرزوهایشان را از سر بیرون کرده‌اند. گویی غبار فراموشی بر این رشته ورزشی نشسته است و کسی دغدغه این را ندارد که یکی از رشته‌های مدال‌آور که روزگاری برای ورزش خراسان‌رضوی در سطح کشور آبروداری می‌کرد، اکنون به دست فراموشی سپرده شده است.
اهالی قایقرانی معتقدند چراغ قایقرانی استان خاموش است و هیئت مطبوع این رشته هم ماه‌های آخر حیاتش را سپری می‌کند. دوره چهارساله هیئت قایقرانی استان خراسان‌رضوی پاییز امسال به پایان می‌رسد و این ماه‌های آخر کسانی که از دستشان در این چند سال کاری برنیامد، دیگر به بهبود روزگار امید ندارند و به همین دلیل عنان کار را رها کرده‌اند. گزارش شهرآراورزشی از گلایه‌های خانواده قایقرانی استان حکایتگر وضعیت بغرنج این رشته ورزشی در خراسان‌رضوی است.
قایقرانی خراسان‌رضوی چند صباحی است که حال‌وروز خوشی ندارد و این وضعیت فقط متعلق به هیئت کنونی نیست و سال‌های پایانی کار هیئت قبلی هم بحث و جدل بر سر مشکلات قایقرانی کم نبود. با این همه، با روی‌کارآمدن رئیس جدید، جامعه قایقرانی استان انتظار داشت که این وضعیت بهبود پیدا کند. وعده‌های رئیس جدید هم به گفته مجید جواهری، یکی از قایق‌رانان باتجربه استان، فقط «شیک و قشنگ» بود، اما هیچ‌گاه تحقق نیافت.
همین پارسال جلال قسمتی، رئیس هیئت قایقرانی استان، خبر از دراختیارگرفتن استخر ثامن‌الائمه (ع) به‌عنوان خانه قایقرانی استان داد؛ استخری که از همان ابتدا هم مشخص بود نمی‌تواند به این راحتی از آن استفاده کرد. مهلا عاطفه‌دار، قایق‌ران ملی‌پوش مشهدی، در این‌باره می‌گوید: «این استخر فقط برای کار آموزشی است. آن هم کار آموزشی خیلی ابتدایی! شما درنهایت دو ماه می‌توانید کودک را برای آموزش‌های ابتدایی در این استخر نگه دارید.»
مجید جواهری، قایق‌ران مشهدی اسبق تیم‌ملی، هم به مسئله اجاره‌بهای این استخر اشاره و بیان می‌کند: «گویا برای اجاره این استخر از هیئت قایقرانی نزدیک ۲۰۰ میلیون خواستند که خب منطقی نیست. قایقرانی نمی‌تواند از این استخر درآمدزایی کند.» این مشکل موجب شده است که هیئت قایقرانی عطای استفاده از آن را به لقایش ببخشد و درعمل از این استخر هم استفاده نشود.
ستاره تیم‌ملی کاناپولوی بانوان ایران معتقد است مشکل بزرگ قایقرانی، نبود تجهیزات است. مهلا عاطفه‌دار که این روز‌ها برای تیمی از شهرستان شهرکرد به آب می‌زند، می‌گوید: «واقعیت آن است که تجهیزات ما بسیار کم و فرسوده است. ما برای استعدادیابی و توسعه قایقرانی با مشکل جدی نبود تجهیزات روبه‌روییم. قایق‌های ما بسیار فرسوده است و همین چند روز پیش که با خانم زهتاب برای تمرین به چالیدره رفته بودیم، هر نیم‌ساعت که پارو می‌زدیم، مجبور بودیم قایقمان را از آب خالی کنیم!
اگر امروز قایقرانی خراسان‌رضوی استعدادیابی ندارد، به این دلیل است که تجهیزات لازم وجود ندارد. البته هزینه تجهیزات هم چندان سنگین نیست و به نظرم با ۱۰۰ میلیون تومان می‌توان به‌راحتی تجهیزات لازم آموزشی برای استعدادیابی دست‌کم دوازده نفر را تهیه کرد.» جواهری، دیگرورزشکار مشهدی قایقرانی، با تأیید این مطلب، یادآور می‌شود: «متأسفانه هیئت استعدادیابی نمی‌کند و هیچ‌کس به فکر نیست، وگرنه استعداد‌های ما به‌راحتی با انزلی و مازندران برابری می‌کنند و ما می‌توانیم دوباره قطب قایقرانی ایران باشیم.»
بی‌مهری‌ها و کم‌توجهی به این رشته ورزشی نه‌تن‌ها موجب افول آن در استان شده، بلکه قایق‌رانان و استعداد‌ها را هم فراری داده است. مهلا عاطفه‌دار در این‌باره می‌گوید: «بی‌توجهی‌های هیئت همه بچه‌ها را پراکنده کرده است.» مسئله‌ای که ستوده، یکی دیگر از قایق‌ران‌ها، هم آن را این‌چنین بازگو می‌کند: «حمایت‌نکردن هیئت و اداره‌کل موجب شده است تا در این سال‌ها خیلی از ورزشکاران قید این ورزش را بزنند و سراغ زندگی شخصی‌شان بروند.»
وضعیت بغرنج قایقرانی خراسان به شکلی است که بسیاری از قهرمانانش این روز‌ها عطای ورزش را به لقایش بخشیده‌اند. شنیده‌ها حاکی از آن است که یکی از ستاره‌های قایقرانی خراسان هم که سابقه پوشیدن پیراهن تیم‌ملی را در کارنامه دارد، به‌زودی می‌خواهد به کانادا مهاجرت کند. پیش از این ورزشکار هم یکی از قایق‌رانان بانو به دبی رفته است و شماری دیگر از قایق‌رانان استان هم به کشور‌های دیگر کوچ کرده‌اند که ازجمله آن‌ها می‌توان به کوچ قایقرانی به ترکیه اشاره کرد.
دوره ریاست جلال قسمتی بر هیئت قایقرانی استان، پاییز امسال به پایان می‌رسد و به نظر از همین حالا جامعه قایقرانی استان به‌دنبال گزینه دیگری برای سکان‌داری این رشته ورزشی است. جواهری می‌گوید: «امیدوارم این‌بار ورزشکاری که دغدغه قایقرانی دارد و وضعیت ما را درک می‌کند، پای کار بیاید. هرکسی که سر کار می‌آید، بیشتر به‌دنبال منافع خود است و همین موجب شده است که بچه‌ها دلسرد و بی‌انگیزه شوند.»