محمد عنبرسوز | شهرآرانیوز؛ در میان محصولات نمایشی کمدی در سینما و شبکه خانگی ایران، تعداد آثار آبرومند و به دور از لودگی یا شوخی‌های منشوری چندان زیاد نیست. بیشتر کمدی‌های ایرانی از الگو‌های مشابهی پیروی می‌کنند که ضدفرهنگ محسوب می‌شوند و تلاش می‌کنند نظر مخاطب را با بندبازی روی خطوط قرمز جلب کنند. در این میان، تولید و پخش مجموعه طنز «مگه تموم عمر چند تا بهاره»، با وجود نقاط ضعفی که می‌توان برایش برشمرد، یک اتفاق تازه در شبکه نمایش خانگی است که در عین بامزه بودن، محترمانه و باشخصیت ظاهر می‌شود.
سروش صحت که سابقه‌ای نسبتا طولانی به عنوان بازیگر، نویسنده و کارگردان در آثار کمدی دارد، سال‌ها یک طنزپرداز معمولی به حساب می‌آمد و مشغول فعالیت در آثار متوسط بود. با این حال، پس از منطبق شدن دو تجربه مهم، به نظر می‌رسد که دوران تازه‌ای را آغاز کرده است.
پس از اجرای موفق و تأثیرگذار برنامه «کتاب باز» در تلویزیون و تولید فیلم تحسین شده «جهان با من برقص» در سینما، حالا سروش صحت جسارت بیشتری برای تجربه‌های خاص‌تر پیدا کرده است و مؤلفه‌های روشنفکرانه در سریال تازه اش خودنمایی می‌کنند که برای فضای حاکم بر کمدی در ایران کاملا تازگی دارد. بیراه نخواهد بود، اگر بگوییم که حضور طولانی و موفق صحت، در مقام مجری برنامه «کتاب باز»، از او هنرمند تازه‌ای ساخته و لحن فانتزی و سوررئال حاکم بر سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» احتمالا ناشی از این تحول است.
«مگه تموم عمر چند تا بهاره» سریالی با محوریت قصه و دارای ضرب آهنگ بالا نیست. طبیعتا این انتخاب باعث ریزش گروهی از مخاطبان می‌شود، اما این رویکرد عامدانه نه تنها ضعف به شمار نمی‌رود، بلکه می‌تواند انتخابی متفاوت و نوآورانه به نظر آید، حتی اگر از لحاظ آماری نتایج خوبی برای سریال به دنبال نداشته باشد. همین که این سریال تلاش می‌کند مرز‌های کمدی ایرانی را کمی وسیع‌تر کند، کار خود را انجام داده و آینده‌ای امیدبخش را ترسیم می‌کند.
سریال تازه سروش صحت یک کمدی موقعیت به معنای رایج این ژانر نیست، اما طنز خود را به خوبی از خلال روابط میان افراد و موقعیت‌هایی که در آن قرار دارند، بیرون می‌کشد. به طور خاص، پرداخت چندباره یک موقعیت به شکل‌های مختلف، نشان دهنده تعلق خاطر کارگردان به روایت سینمایی است، اما هم زمان ریتم را کند می‌کند. جنس شوخی‌های این مجموعه به هیچ عنوان مبتذل و زرد محسوب نمی‌شود، اما به وضوح حاکی از آن است که صحت به قدر کافی بر نتیجه کار خود مسلط نشده است.
شوخی‌ها در بسیاری از موارد از خط بیرون می‌زنند و به ورطه اغراق می‌افتند. در واقع ایده‌های نابی که کمدی بر روی آن‌ها شکل گرفته است، خود فیلم ساز را نیز به حدی ذوق زده می‌کنند که گویی دلش نمی‌آید به اندازه و به شکل کنترل شده از آن‌ها بهره بگیرد و گرفتار زیاده روی می‌شود.
در روز‌هایی که سریال‌های شبکه نمایش خانگی برای استفاده از ستاره‌های سینمایی گوی سبقت را از یکدیگر می‌ربایند و گاه شاهد حضور بی اثر یک چهره مشهور در نقشی کوتاه و گذرا هستیم، «مگه تموم عمر چند تا بهاره» ازنظر بی توجهی به حضور ستاره‌ها یک استثناست. در میان همه بازیگران این مجموعه فقط علی مصفا ست که وزن و شهرت سینمایی دارد، در حالی که بقیه بازیگران هنرمندان ناشناخته یا چهره‌هایی کمتر شناخته شده هستند.
نقش اول این مجموعه به مجید یوسفی سپرده شده است که بازی نسبتا خوبی دارد، اما ظرفیت نقشش بیش از این هاست. در مقابل، کاظم سیاحی در نقش شهرام، با ظرافت به ایفای نقش می‌پردازد و نشان می‌دهد که می‌تواند در بازیگری هم به اندازه صداپیشگی موفق باشد. قدرت ا... ایزدی، بازیگر شیرین اصفهانی که مردم او را با شخصیت «رشید» می‌شناسند، در نقش جلال حضوری متفاوت دارد و اغلب هنرپیشه‌های دیگر نیز با همه وجود در خدمت پیشرفت سریال هستند.
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» انسجام عناصر مختلف آن، مشخصا طراحی صحنه، لباس، نور، قاب بندی و البته موسیقی است که درمجموع اتمسفری شاد و امیدبخش را به کالبد این اثر تزریق می‌کند، هرچند که این روحیه شاداب منافاتی با نمایش بیهودگی و بلاهتی که لازمه خلق کمدی است، ندارد. استفاده از آهنگ‌های نوستالژیک و حضور گروه بمرانی در لابه لای سکانس‌ها یک انتخاب تازه برای سریال سازی در ایران است که شاید کمتر فیلم ساز و کمتر خواننده‌ای ریسک آن را بپذیرد.