شهرآرانیوز؛ موسی عصمتی، شاعر مطرح مشهدی در همدردی با هم‌زبانان افغانستانی شعری سروده است:
بی قرار دوشنبه ام هر روز
بی قرار مسیر تهرانم
بی قرار همیشه ی کابل
من که از بلخ و توس و ختلانم
بی قرار تو ام که می دانی
مثل گلدان اگر ترک داریم
ریشه های عمیق این خاکیم
ما که میراث مشترک داریم
ما که چون پیکری که سعدی گفت
مثل اعضای یکدگر بودیم
وارث دشنه های بر گُرده
وارث دیده های تر بودیم
گرچه مثل پرنده ای در اوج
سنگ از دست دیگران خوردیم
گرچه در دل هنوز هم تازه است
زخم هایی که از زبان خوردیم
ما ولی هرکجا اگر باشیم
چشمِ جان و جهان هم هستیم
از خجند و سرخس و از پروان
همدل و همزبان هم هستیم
ما همان سرو سبز تاریخیم
شاخه هایی در آسمان داریم
مثل هر چه ترانه ی زیباست
ریشه در جوی مولیان داریمموسی عصمتی