به گزارش شهرآرانیوز سید میرزا سال‌ها بود که آشنایی نزدیکی با شیخ حسنعلی نخودکی داشت. هر روز در محضرش حاضر می‌شد و از معارف عرفانی او بهره می‌برد. سید میرزا علاقه زیادی به ریاضت و علوم غریبه داشت و استادش هم ید طولایی در عرفان و ریاضت داشت. سید میرزا تصمیم گرفت تا فرزند کوچکش، ابوالحسن را به همراه خود به درس حاج شیخ ببرد. ابوالحسن که در آن زمان سنین نوجوانی را می‌گذراند به این درس‌ها علاقه نشان داد و پدر فرزند را نزد حاج شیخ حسنعلی برد تا او هم با معارف الهی آشنا شود و از نفس پاک استادش بهره ببرد.
بی بی معصومه مادرش هم در شکل گیری علاقه اش به عرفان بی تأثیر نبود. زنی پارسا که همیشه نکاتی زیبا از قرآن و معارف الهی را از زبانش می‌شنید و مهرمادری و معارف الهی اکسیری ناب را برای او فراهم کرده بود. سید ابوالحسن مرتب روز‌ها برای تحصیل علم در «مدرسه میرزاجعفر» در ضلع شرقی صحن عتیق و شب‌ها در حجره فوقانیِ صحن عتیق، جنب ایوان عباسی، مقابل «بقعه مطهره»، به عبادت و ریاضت اشتغال داشت. در اثر استعداد سرشار نزد استادش مرحوم شیخ حسنعلى نخودکى بسیار مقرب شد و گوى سبقت را از دیگران ربود.
استاد در مکتب و مجلس درسش نور، صفا، وارستگى و آزادى را در سیماى ابوالحسن رصد کرد و به هوش و ذکاوت او بیش از دیگران پى برد و به ترتیب وى همت گماشت، سیدابوالحسن به زودى مقدمات صرف و نحو، ریاضى، طب، نجوم، هیئت، فقه و اخلاق را فرا گرفت و در هر یک از آن‌ها به کمالى شایسته و بایسته رسید. او در این ایام همیشــه مترصد بود از استادان دیگر هم استفاده کند.
او از عالمان و عارفانی که براى زیارت از شهرهاى ایران و کشورهاى دیگر به مشهد مقدس مشرف می‌شـدند نیز بهره مند مى شد.
علاوه بر حاج شیخ حسنعلى نخودکى دو استاد بزرگ عصر علامه سیدموسى زرآبادى و علامه حاج سیدمظهر حسین هندى، در رشد معنوى استاد حافظیان تأثیر بسزایى داشتند. او به واسطه زهد و تقوا و به جهت حسن خلق موروثى و خدادادى در میان افراد عام و خاص شهر مشهد مقدس مشهور شد و تا پایان عمر از محرمان و مشاوران و مشکل گشایان مردم به شمار مى رفت و از خرمن دانش و ادعیه او عام و خاص بهره مى گرفتند.
در سال ۱۳۴۷، به اتفاق مرد بزرگ، حاج سید مجتبی مدرس قزوینی برای ملاقات و زیارت استاد بزرگ و سیّد جلیل، حضرت سید موسی زرآبادی به قزوین مسافرت کرد. آنچه در مدت گذشته به آن موفق شده بود، گویا مقدمه‌ای بود برای رسیدن به آن سید بزرگوار. بعد از آن، به ترقّیات کاملی موفق و صاحب مکاشفات و ضمیری روشن شد و قوه ارادی او قوی شد که آثارش بر همه ظاهر گشت.
وی سالی یک مرتبه موفق به سفر قزوین می‌شد. سید ابوالحسن که حالا با شهرت «حافظیان» در میان مردم مشهور بود در سال ۱۳۵۱ قمری به هندوستان مسافرت کرد و تا ۱۰ سال و ۶ ماه به ایران برنگشت. از مرتاضان مخصوص هند، در شهر‌های مخصوصشان در کنار دریای گنگا (گنگ)، که دریای مقدّس هندوهاست دیدن کرد. در هردوار، در آب گنگا غسل کرد، در بتخانه پشت به بت و رو به قبله نماز خواند و بعد از نماز با صدای بلند و لحن عربی، قرآن قرائت کرد. مرتاضان زیادی صدای تلاوت قرآن او را می‌شنیدند و متأثر می‌شدند.
حافظیان در شهر سرینگر کشمیر برای شیعیان محله گرد بازار مسجدی ساخت که این مسجد برای شیعیان آن محل بسیار مورد استفاده است، در دامنه ترال کشمیر کوه‌ها و آبادی‌های زیادی است و گروهی در آنجا‌ها زندگی می‌کردند که آن‌ها سمت قبله را به درستی تشخیص نمی‌دادند.
در آنجا برج مربعی ساختند. سنگی در آنجا نصب کردند و قبله را روی آن سنگ مشخص کردند. در آن محل نوشته شده است در اینجا دو رکعت نماز بگذارید و از خداوند حاجت خود را بخواهید مردم به آنجا مراجعه می‌کنند و نماز می‌گذارند و حاجات خود را از خداوند طلب می‌کنند.
اکنون آن محل در میان شیعیان و اهل سنت به نام آستانه معروف است و همه ساله در نیمه شعبان مردم در آنجا اجتماع می‌کنند. مرحوم حافظیان در خاطراتش گفته بود: من در میان یکی از جنگل‌های کشمیر در دامنه کوه‌های سر به فلک کشیده و مستور از درختان انبوه جنگلی محلی برای خود انتخاب کرده بودم و در آنجا ریاضت داشتم.
سکوئی در میان جنگل برای خود ساخته بودم شب‌ها به وسیله نردبانی بالای آن می‌رفتم و نردبان را هم بالا می‌بردم و شب‌ها را در آنجا استراحت می‌کردم، در تاریکی شب حیوانات جنگل پیرامون آن سکو جمع می‌شدند و سر و صدا‌هایی داشتند، هوا که روشن می‌شد جانوران پراکنده می‌شدند و من هم پایین می‌آمدم و به کار‌های خودمشغول می‌شدم. اکنون آن محل در کشمیر به نام مقام «ابوالحسن مشهدی» معروف است.
سید ابوالحسن وقتی به مشهد بازگشت در کنار حرم امام رضا (ع) ماندگار شد و به قول خودش همیشه عتبه بوس آستان ملائک پاسبان بود.
مرحوم حافظیان در سال ۱۳۳۶ خورشیدی به فکر اقدام درباره تعویض ضریح سوم که فرسوده شده بود افتاد. سپس با کمک مردم معتقد پاکستان و کمک‌های آستان قدس رضوی و مردم ایران برای ساختن ضریح جدید اقدام کرد.
پس از اتمام کار ساختن ضریح مطهر، به وسیله هنرمندان اصفهانی و مشهدی و انتقال دادن ضریح سابق به موزه آستان قدس رضوی از ضریح جدید پرده برداری شد و به بارگاه پرجلال امام ابوالحسن علی بن موسی الرضا (ع) جلوه‌ای بیشتر بخشید.