نسلِ جدیدِ هر جامعه‌ای باید بداند و آگاه باشد که آسایش و امنیت امروزش، مرهون ایثارگری ها، فداکاری‌ها و رشادت‌های انسان‌های والامقامی است که چنین موقعیتی را برای او فراهم کرده اند و ارزش و جایگاه این ایثارگری‌ها در جامعه باید به نسل‌های آتی سینه به سینه منتقل شود تا بیش از پیش، ماندگار باشد. برخی تصور می‌کنند که توجه به این ارزش‌ها محدود به کشور ماست؛ آنچه ما از آن به عنوان ترویج فرهنگ ایثار و شهادت یاد می‌کنیم. در صورتی که این گونه نبوده و نیست.
در بسیاری از کشور‌های دنیا، توجه به چهره‌ها و افرادی که برای حفظ کیان و سرزمینشان، والاترین سرمایه، یعنی جانشان را فدا کرده اند، به صورت جدی مورد توجه است؛ به نحوی که علاوه بر برپایی بزرگداشت ها، یادواره ها، چاپ و تولید کتاب و فیلم و رمان و ...، بعضا بنا‌ها و سازه‌های مختلفی را برای گرامیداشت یاد و خاطره کشته شدگان جنگ‌های خود برپا کرده اند که امروز حتی به نمادی از آن شهر‌ها تبدیل شده اند.
اختصاص و منسوب کردن یک پارک، باغِ شهری یا میدان اصلی شهر در بسیاری از کشور‌ها به کشته شدگان و چهره‌های بنام جنگ‌ها یکی از اقدامات مهم و اساسی در این حوزه است که ملاک عمل کشور‌ها در حوزه ترویج وطن پرستی قرار گرفته است. با یک جست وجوی ساده می‌توان نمونه‌هایی از آن را پیدا کرد؛ پارک تاریخی صلح هیروشیما در مرکز شهر هیروشیما، باغ ملی تاریخ جنگ ایرلند در شهر دوبلین، پارک تیرگارتن در شهر برلین آلمان و پارک پیروزی در مسکو پایتخت روسیه از جمله این موارد است. حتی رژیم بی اصل و نسب و غاصب صهیونیستی با اشراف بر همین اهمیت، به دنبال ایجاد یک هویت جعلیِ مضحک برای خود است؛ تا آنجا که دارای بیشترین یادبود‌های کشته‌های جنگ است.
در این بین حداقل کاری که معمولا دولت‌های مختلف جهان که درگیر جنگ با دشمنان بیگانه بوده اند، انجام داده اند، اختصاصِ مقبره‌ای در یکی از مراکز مهم و میادین تاریخیِ پایتخت‌های خود به کشته شدگان این جنگ‌ها ست که از جمله آن می‌توان به میدان «شارل دوگل» مشهور به «میدان افتخارات یا پیروزی» در جنوب خیابان شانزلیزه پاریس اشاره کرد که به یاد کشته شدگان فرانسوی جنگ جهانی اول به مقبره سرباز گُمنام اختصاص یافته و همه روزه در رأس ساعتی طی مراسمی رسمی با نواخته شدن مارش و با حضور سربازان افتخارآفرین قدیمی، چراغی برافروخته و دسته گلی بر مزار این سرباز گمنام اهدا می‌شود.
با وجود برجستگی‌ها و ویژگی‌های منحصر به فرد جنگ‌هایی که کشور عزیزمان به نوعی درگیر آن بوده، از هشت سال دفاع مقدس گرفته تا دفاع از حرم اهل بیت علیهم السلام و برخورداری از شخصیت‌های بی نظیر مجاهد در راه حفظ اسلام و صیانت از مسلمین، به اندازه‌ای که باید و شاید به این مهم پرداخته نشده و نام و یاد بسیاری از مجاهدان راه حق هنوز حتی بر نام کوچه پس کوچه‌های شهر نقش نبسته است.
البته باید توجه کرد که یکی از برجسته‌ترین اقدامات دوره ششم مدیریت شهری مشهد مقدس، نهضت نام گذاری معابر به نام شهدای گران قدر است که حسب تأکید رهبر معظم انقلاب در دستورکار قرار گرفته، اما باوجود تلاش‌های فراوان هنوز تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله زیادی داریم.
ایام ا... دهه فجر یادآور ایثارگری‌ها و جان فشانی‌های قهرمانانی است که شاید کمترین وظیفه ما انتقال این مجاهدت‌ها به نسل جوان است؛ از شهدای عزیز انقلاب گرفته تا شهدای مدافع حرم، اسوه‌هایی هستند که هر چه برای بزرگداشت و تجلیل مقامشان تلاش کنیم، ناچیز است. شهدایی مثل شهید مدافع حرم «جواد محمدی منفرد» که پس از گذشت حدود هشت سال از سالروز شهادت این شهید عزیز، اقدامی در خور شأن و شایسته بزرگداشت مقام او در شهر صورت نگرفته است.
البته چندی پیش شهرداری مشهد لایحه‌ای مبنی بر نام گذاری «میدان راهنمایی» به نام این شهید عزیز که مورد درخواست خانواده وی نیز بوده، به شورای اسلامی شهر تقدیم کرده که به تصویب کمیسیون فرهنگی شورای شهر نیز رسیده است. امید داریم در این روز‌ها که مقارن است با سالگرد شهادت شهید محمدی منفرد، این نام گذاری با تصویب شورای اسلامی شهر و پیش بینی و طراحی یادمان مناسبی توسط مدیریت شهری محقق شود که بی شک با استقبال و همراهی و حمایت مردم قدرشناس جهان شهر برکت و کرامت خواهد شد.
همچنین مزار شهدای عزیز به ویژه شهدای گمنامی که در بوستان‌ها و میادین شهر ایجاد شده، با تلاش مدیریت شهری و البته مشارکت مردمی باید به برجسته‌ترین نقاط شهر شهادت مشهدالرضا (ع) و کانون‌های فرهنگی و اعتقادی شهر تبدیل شوند. ما قطعا هر چه کار کنیم، دربرابر مجاهدت‌های این عزیزان کمترین اقدامی است که صورت داده ایم؛ چه شیرین و بجا یکی از ارادتمندان به شهدا گفت که «باید مزار این شهدا را طلا گرفت».