شکرانه‌های امام حسین (ع)

به گزارش شهرآرانیوز، یکی از دعا‌های معروفی که در مراسمات مختلف مذهبی خوانده می‌شود، دعای عرفه است. گفته شده دعای عرفه یک زیارتنامه عقیدتی و عرفانی است که امام قبل از آنکه به آوردگاه کربلا برود و حج واجبش را نیمه کاره رها کند خوانده است.

شاید در ظاهر بگوییم این هم یک دعا و مناجات است که می‌خواهد ما را با خدا مأنوس کند؛ اما دقت در کلام و ادبیات و نوع استغاثه و درخواست‌هایی که امام در دعای عرفه بیان می‌کنند نشان دهنده مضمونی فراتر از یک استغاثه عادی به درگاه الهی است.

گمانم این است که امام با پروردگارش خواسته اوج عرفان و عشق معنوی خود را به معشوق نشان دهد و به گونه‌ای شکرگزار نعمات الهی باشد که لایق یگانه خداوند و خالق هستی است.

امام در تمامی ابعاد زندگی مادی و معنوی شاکر خالق کریم است و به قدری آن‌ها را جزء به جزء بیان می‌کند که انسان را به حیرت فرو می‌برد؛ وقتی از همه وجودش خدا را صدا می‌زند، وقتی تمام هستی و آنچه خدا به او عطا کرده را بیان می‌کند و با کلماتی زیبا از خداوند تشکر می‌کند، وقتی تمام اعضا و جوارحش را قسم می‌دهد و از آن‌ها می‌خواهد شاهد این شکرگزاری‌اش باشند، وقتی از تمام اعضا و جوارحش نام می‌برد و قدردان تک تک آنهاست. تک تک نعماتی که خدا در اختیار بندگانش قرار داده است در حالیکه خیلی از ما راحت از کنارش می‌گذریم، ولی امام به قدری آن‌ها را بزرگ می‌داند که در طول دعا و مناجاتش بخاطر داشتنشان از خدا و خالقش تشکر می‌کند و این شکرگذاری را ما بار‌ها و بار‌ها در کلام امام می‌بینیم.

مثلا فرض کنید پیش بزرگ و عزیزی می‌روید که بسیار دوستش دارید و بعد می‌خواهید ارادت و علاقه خود را به او نشان دهید. آن وقت چه می‌گویید؟ لابد تمام لحظاتی که با یکدیگر گذرانده اید را ترسیم می‌کنید و خاطراتی که با هم داشتید را مرور می‌کنید و برای لحظاتی که به هم بخشیدید از یکدیگر تشکر می‌کنید و با هر کلام، لبخندی بر لب و دلتان می‌نشیند تا این محبت دو سویه را به یکدیگر نشان دهید.

حال، امام هم بنظرم در دعای عرفه همین کار را کرده است؛ هرچند سطح و مرتبه این شکرگزاری، بالاتر و والاتر از عشق‌های زمینی است؛ مگر تشکر به خاطر نعمات معنوی و دنیوی و صدا، زبان، چشم، دست و حتی رگ‌ها و سیاهرگ‌هایی که در قلب باعث زنده ماندن انسان می‌شود و همه این نعمات را پروردگار عالم به مخلوقاتش عطا کرده است و این اعضا و جوارح در لحظه لحظه حضور خداوند در زندگی ات را شاهد و ناظر بگیری را چه می‌توان نامید؟!

تشکر کردن نشانه ادب است و این میزان از گفتگو با خداوند در قالب مناجات که فقط شکر است و شکر هم بزرگترین نشانه رفتار عاشقانه امام حسین (ع) است. مگر عاشق از معشوقش بخاطر بودنش تشکر نمی‌کند؟ مگر عاشق سر تعظیم در برابر محبت و نعماتی که به او بخشیده شکر نمی‌گوید؟ مگر رسم عاشقی بر این نیست که کوچکترین نعماتی که معشوق به او بخشیده، با کلامی زیبا و رسا و مودبانه و اطمینان بخش نام ببرد و از تمامی آن‌ها تشکر کند؟!