بعد از زنده یاد جبار باغچه بان، در ایران تا سال ۱۳۵۰ هرچه فعالیت هنری و فرهنگی برای کودکان و نوجوانان شکل گرفته، به طور عمده برای نوجوانان و با همراهی خود آن‌ها به سرانجام رسیده است. از این مقطع به بعد است که باتوجه به نیاز جامعه، فعالیت تئاتر برای کودکان نیز به صورت حرفه‌ای موردتوجه قرار می‌گیرد و آغاز می‌شود.
همچنین در این بازه زمانی گروه‌های تشکیل شده از نوجوانان در مرکز تولید تئاتر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و کتابخانه‌های این کانون شکل می‌گیرد و در مدارس نیز به وسیله مربیانی که در انستیتو مربیان هنری دوره دیده اند، فعالیت می‌کنند و به تولید اثر ادامه می‌دهند. اما از سال ۱۳۶۰ فعالیت‌های ویژه برای نوجوانان متوقف می‌شود و کم کم فقط تهیه و تولید تئاتر برای کودکان شروع می‌شود و ادامه می یابد.
این روند متأسفانه تا امروز نیز همچنان ادامه یافته است و نوجوانان از تئاتری که خودشان تولید کنند یا توسط گروه‌های تئاتری برای آن‌ها تولید شود، محروم بوده اند. بخش اعظمی از دلیل این بی توجهی به تهیه و تولید تئاتر برای نوجوانان را باید در برنامه‌های کلان فرهنگی و هنری کشور دید و باید به این موضوع پرداخت که چرا برنامه‌های ما در این بخش فاقد توجه به تولید آثار متناسب با گروه سنی نوجوان است. درواقع ما اکنون بین تولیدات کودک و بزرگ سال، با فقدان تولید برای نوجوانان روبه رو هستیم.
ازجمله نهاد‌هایی که می‌توان از آن‌ها در زمینه بسترسازی و فراهم آوردن فضای مناسب برای تولید نمایش نوجوان یاد کرد و قطعا در این زمینه نقش مؤثری داشته اند و خواهند داشت، آموزش وپرورش و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هستند؛ اما این دو نهاد درحالی که نوجوانان و خانواده‌های آن‌ها تشنه و پذیرای فعالیت‌های هنری اند، برنامه‌ای برای توجه و رسیدگی به این بخش ندارند.
مدارس که می‌توانند در این زمینه بسیار مؤثر عمل کنند، نه تنها به این امر کمک نمی‌کنند، بلکه از فعالیت‌هایی که برای این مراکز انجام می‌شود، به دلیل بخش نامه‌هایی که دریافت می‌کنند، استقبال نمی‌کنند و با آن سر مخالفت هم دارند. باید در نظر داشت که علاوه بر نوجوانان به عنوان جامعه هدف و مخاطب، خانواده‌های آن‌ها نیز از این فعالیت هنری که در شکوفایی استعداد، فرهنگ سازی و پرورش استعداد فرزندانشان نقش دارد، استقبال و حمایت خواهند کرد و خوشبختانه علاوه بر خود نوجوانان که قطعا برای تولید آثار این عرصه می‌توانند مورد توجه قرار بگیرند، گروه‌های تئاتری نیز آمادگی کامل برای تولید آثاری متناسب با نوجوانان را دارند.
با وجود این، اگر این فعالیت و این امر مهم فرهنگی و هنری به انجام نمی‌رسد، کوتاهی از نهاد‌ها و سازمان‌های وابسته به دولت است که حمایتی از این امر نمی‌کنند، درحالی که لزوم توجه به آن بر کسی پوشیده نیست.