حامد سرخی، عکاس مازندرانی، با یک مینی‌بوس روستایی با یک گروه شعبه سیار اخذ رأی همراه شده است و مسیر‌های پرپیچ‌و‌خم، خیس و کوهستانی، سخت، اما زیبای سوادکوه را بالا رفته‌اند و روستا‌های کوچک را سرزده‌اند تا رأی جمعیت بومیان کوهستان را در یازدهمین دوره انتخابات مجلس جمع‌آوری کنند. گزارش تصویری سرخی، عکس‌های جالب توجه متعددی را از آدم‌ها و مناظر روستایی داراست. اما بین آن‌ها این عکس فارغ از آن برچسب روی صندوق، استعاره‌ای فراجغرافیایی دارد.
یک صندوق رأی تنها در جاده‌ای سنگلاخی که پشت آن کوهی ایستاده خودنمایی می‌کند. عکاس قصد داشته است در فضایی بدون سوژه انسانی توجه مخاطب را جلب کند بر اقلیم منطقه و صعب‌العبوری آن، اما عکس ضمن موفق بودن در این امر لایه‌های دیگری از زبان بصری و معنایی خود را نیز نشان می‌دهد و آن به دلیل شباهتی است که بین صندوق رأی و شمایل کوه وجود دارد. بافت کوه ترکیبی است از صخره زمخت، سبزینه‌های تازه روییده بر دامنه کوه و برف‌های یخ‌زده باقی‌مانده از انتهای زمستان.
به همین دلیل می‌توان این تنوع بافت را عاریت گرفت برای معنای صندوق رأی، انتخابات، تصمیم‌ها و تأثیرگذاری‌ها. همه شرکت‌کنندگان در انتخابات و افرادی که کاغذ‌های تا شده رأیشان توی صندوق است، به امید بهبود و منفعت جمعی منطقه و محدوده‌شان و در وسعتی کلان‌تر کشورشان رأی داده‌اند و انتخاب کرده‌اند. شاید آن شباهت اینجا معنا پیدا کند. انتخاب‌ها می‌توانند تبدیل به ترکیب متنوعی از منش‌ها و رفتار‌های منتخبان بشوند.
چنانکه قامت مجلسی که از آن یازده دوره می‌گذرد و در حال ورود به دوره دوازدهم است بی‌شباهت به این کوه نیست. در تمام این دوره‌ها گاهی بیشینه بافت با برف بوده، گاه با سنگلاخ و گاه با سبزینگی و طراوت، اما ترکیب هیچ‌وقت یکدست نبوده است. مردم البته، دل در گرو سبزی و رویش و آبادانی داشته و دارند و به همین امید هربار دست به انتخاب می‌زنند.