دنیا بداند اینجا ایران است. ایران فرهیختگان، ایران حماسه سازان، ایران شهیدان. اینجا، کسی به سربازی دشمن جامه نمی‌پوشد و نگاه کسی به لب‌های بیگانه و انگشت اشارت او نیست. اینجا هیچ فرشی جلو پای بیگانه «قرمز» نمی‌شود، بلکه «سرخ» می‌شود به روز مبادا، اگر بیگانه‌ای بخواهد پای به این خاک بگذارد، چنان که پیش از این چنین شد و سرخی خون قهرمانان وطن، سیلی می‌شود و بنیاد متجاوزان را بر‌می‌اندازد.
آری اینجا ایران است و مردمانش، سرفرازی را الگو هستند و ایستادگی را مثال. نظام را مستقر و خطر‌ها را دور می‌دانند بسیاری از کسانی که نیامدند. بسان واجب کفایی شمردند حضور را. چون فراوانی آمدند کار را به سامان رسیده دانستند، اما اگر خدای نکرده احساس خطر کنند، نیامده‌ها قبل از آمده‌ها خود را خواهند رساند.
این را دنیا حتما در محاسبات خود در نظر بگیرد که ما یک ملتِ متحد و بزرگ هستیم. دل خوری داریم، دل سرد می‌شویم، حتی قهر می‌کنیم، اما ما را سنتی دیرپا، درسِ امروز و هر روز است که اگر خویشاوندان با هم قهر باشند، در دعوای یکی از آن‌ها با غریبه، اولین کسی که خود را به معرکه می‌رساند همان است که در قهر، غلیظ‌تر است. ایران، ماندگاری و عظمت خود را رهین همراهی همین قهرکرده‌ها به گاه مباداست.
قهر و آشتی ما یک مسئله صددرصد خانوادگی است. به هیچ بیگانه و چشم شوری ربط ندارد. ما می‌دانیم که همیشه به هم ربط داریم. زیستن ما بر یک پهنه زمینی و زمانی ما را چنان همداستان کرده است که اگر همدست نباشیم باز همراستا خواهیم بود. ماجرای انتخابات و همه، اما و اگر‌هایی که افراد با سویه‌های مختلف فکری به میان آوردند، هم از همین جنس است. کسی با شمار کردنِ نیامده‌ها دهانش آب نیفتد که استخوان پای خودش خواهد شکست اگر پا جلو بگذارد به طمع در آن ها. قهری که در خانه و خانواده باشد قطعا به آشتی نزدیک است تا همدستی با دشمن!
پس مطمئن باشند بدخواهان که در خانواده بزرگ جمهوری اسلامی، گلایه‌ها به شفافیت و هم زبانی و قهر‌ها هزار بار به آشتی و همدلی نزدیک‌تر است تا به دوری، تا به پنجه در چهره هم کشیدن، عده‌ای از ما حتی اگر با هم قهر هم باشیم، در برابر دشمن هرگز رابطه برادری خود را از یاد نمی‌بریم که هم خونی، خونمان را به جوش و خودمان را بر سر غیرت می‌آورد.
البته شاید در این میان کسانی باشند که چشم بیگانه شوند و زبان او، اما تعدادِ این‌ها آن قدر کم و ناچیز است که قابل به شمار آمدن نیست. آن چه می‌ماند یکپارچگی ملتی است که در برابر بیگانه تمام قد ایستاده و همچنان می‌ایستد و اجازه سربازگیری از اردوی خود را به هیچ بیگانه‌ای نمی‌دهد. اینجا ایران است، صدای «ای ایران،ای مرزِ پرگهر» در جان همه ما حماسه می‌خواند.