ایمان به ادعا شکل نمی‌گیرد. به عمل‌کردن و به رفتار‌در‌آوردن دین است که می‌توان در کارنامه ایمانی افراد، نمره گذاشت و آنان را در شمارِ «مؤمنین» قرار داد. نسبتِ ما با اولیای خدا هم از همین قسم است. با ادعا و حتی اوج احساسات، معنا پیدا نمی‌کند. به عمل است که می‌توان نسبت خود را چنان نیکو تعریف کرد که سلمان فارسی را به شکوهِ «سلمان محمدی» برمی‌کشد. نمی‌خواهم درباره «ایمان» به‌عنوان چهارچوبه زندگی بنویسم، بلکه می‌خواهم از زندگی مشترک بنویسم که به ارتقای ایمان دو طرف ماجرا می‌انجامد.
از ازدواج که دین را کامل می‌کند. از نوع ازدواج که به تأکید اهل بیت (ع) باید ساده و سازگار تحقق یابد تا زیست مؤمنانه توسعه‌ای سامانمند بیابد. این کلام امامی است که دیروز به سوگش سیاه پوشیدیم؛ امام‌جواد (ع) برای سفید‌سازی زندگی اجتماعی، به آسان‌گیری در ازدواج چنین توجه می‌دهد که: «هر‌که به خواستگاری دختر شما آید و به تقوا و تدین و امانت‌داری او مطمئن می‌باشید، با او موافقت کنید، وگرنه فتنه و فساد بزرگی در روی زمین پدید خواهد آمد.»
شبیه این حدیث را در کلام ولی‌نعمت ما مشهدی‌ها، حضرت سلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع)، هم می‌خوانیم، به این بیان که خطاب به دختران و زنان می‌فرمایند: «هنگامی‌که مردی از شما خواستگاری کرد که از دین و اخلاق او راضی بودید، به ازدواج با او رضایت دهید؛ و مبادا فقر او شما را از این رضایت باز‌دارد.» دین و اخلاق که باشد، راه را- اگر بن‌بست هم باشد- باز می‌کند. در غیاب این دو مؤلفه، راه اگر شاه‌راه هم باشد، به بن‌بست می‌خورد. کم هم نیستند توانگرانی که خیلی زود به دوراهی جدایی می‌رسند. اتفاقا آنان که در ازدواج، «سخت می‌گیرند» در بحران جدایی، سخت‌تر می‌خورند. زندان، پایان راه کسانی است که به‌سختی قدم برداشته‌اند. باید آسان گرفت. این هم البته هرگز چشم‌بستن بر واقعیت‌ها نیست.
اتفاقا درست‌دیدن و درست تحلیل‌کردن و درست رفتار‌کردن است. آسان‌گیرها، گیرِ دنیا نمی‌شوند. درگیر فزون‌خواهی نمی‌گردند. در معرکه چشم و هم‌چشمی، از پا نمی‌افتند. آنان با چشم خود می‌بینند. با دست خود وجب می‌کنند. به توان خویش قول می‌دهند. به وسعت استعداد خود هم برای تحقق آن قول به‌عنوان وعده صادق تلاش می‌کنند. معمولا به توفیق هم می‌رسند. مطالعه زندگی افراد، به ما می‌گوید احتمال زلزله طلاق در زندگی‌های سبک و ساده، کمتر یا لااقل کم‌ضررتر از زندگی‌های سخت و سنگین است.
امروزه در ساختمان‌سازی به سبکی سازه ویژه توجه دارند. چطور برای ساختمان زندگی چنین سنگین می‌گیریم که از توان پایه‌ها می‌کاهد؟ ساده بگیریم آنجا که سنگ مادیات در ترازو می‌گذارند. دقیق باشیم در سنجش مؤلفه‌های شخصیتی و اخلاقی. این اگر درست بود، توان آباد‌کردن سفره و زندگی هم ایجاد می‌شود.
نباشد، همه دنیا را هم که مهریه و جهیزیه و... کنیم، پایداری به بار نخواهد آورد که بسیاری برای فرار از زندگی‌ای چنین، زندان را ترجیح می‌دهند. باری، امروز که روز ازدواج مولاعلی (ع) و حضرت زهرا (س) است، باید تبرک جست به این وصلت و برای آسان‌شدن وصل میان جوانان کوشید. در این ساحت، حرف امروز باید این باشد: لطفا در ازدواج آسان بگیرید. ساده و آسان!