به گزارش شهرآرانیوز، در آستانه برگزاری دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری، تشکلهای دانشجویی به عنوان موتور‌های پیشران جریان‌های دانشجویی، برنامه‌هایی را برای جلب مشارکت دانشجویان دانشگاه‌ها در انتخابات و معرفی نامزد‌ها و بحث و گفتگو آغاز کرده اند.
امروز (۲۲ خردادماه) نیز انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد، در یک تریبون آزاد دانشجویی با عنوان «بازیگران تغییر، دانشجویان و انتخابات ملی»، تلاش کرد تا نظر جمعی از دانشجویان دانشگاه را به موضوع مشارمت فعال در انتخابات جلب کند.
البته این برنامه با مشارکت چندان قابل توجهی ازسوی دانشجویان مواجه نبود و آنگونه که در مباحث مطرح شده در تریبون آزاد نیز به آن پرداخته شد، دلایل مختلفی برای آن بیان شد.
سرخوردگی دانشجویان از برخی از برخورد‌های قهری و امنیتی در دانشگاه‌ها با تجمعات دانشجویی، ترس از ستاره دار شدن و برخورد‌های انظباطی، عدم توجه به خواسته‌های دانشجویان، عدم امید به تغییر و بی فایده بودن فعالیت‌های دانشجویی در مسیر تغییر سیاست‌ها در کشور و ... از جمله دلایلی بود که درباره کم رونق بودن برنامه‌های تشکلهای دانشجویی به آن اشاره شد.
اما در این تریبون دانشجویی، مسائلی نیز در ارتباط با انتخابات پیش رو و دلایل تمایل به شرکت یا عدم شرکت دانشجویان در آن نیز بیان شد.
برخی از دانشجویان معتقد بودند که وجود نهاد‌های مهم و تاثیرگذاری که دولت نقشی در اداره آن ندارد، موجبات بی انگیزه بدن و عدم توجه مردم به موضوع انتخاب رئیس جمهور را فراهم آورده است.
برخی دیگر، وجود شورا‌هایی را که آرای مردم نقش مستقیم در انتخاب اعضای آن ندارد و موازی با نهاد مهم قانونگذار مجلس شورای اسلامی، قوانینی وضع می‌کنند که بیش از قوانین مصوب مجلس شورای اسلامی در زندگی روزمره آنها ایفای نقش می‌کند را عامل کم انگیزه شدن مردم به مشارکت در انتخابات معرفی می‌کردند.
برخی دیگر نیز از تصمیمات دستگاه‌های نظارتی و نهاد‌هایی مانند شورای نگهبان گلایه داشتند که با مدل نظارتی خود و عدم شفافیت در عملکرد، مانع از حضور جمعی از افرادی در عرصه انتخابات شده اند که به اعتقاد آنان، از صلاحیت بیشتری برای قرار گرفتن در معرض رای مردم برخوردار بوده اند.
اما در مقابل، برخی نیز به دفاع از عملکرد حاکمیت و دستگاه‌های نظارتی در معرفی نامزد‌های انتخابات مختلف پرداختند و اعتقاد داشتند حاکمیت در زمان‌های مختلف، عرصه را برای حضور تفکرات مختلف فراهم کرده و حضور نیافتن برخی از افراد و جریانات سیاسی در عرصه‌های مدیریتی، محصول عدم مشارکت و اقبال خود آنان و یا عدم توانایی آنها در جلب آرای مردم بوده است.