رضا حقیقی، بازیکن مشهدی سابق تیم ملی و پرسپولیس، بعد از مدت‌ها دوری از فوتبال تن به گفتگو داده و درباره بسیاری از علامت‌سؤال‌هایی که پیرامونش وجود دارد، صحبت می‌کند.
هافبک مشهدی سابق تیم ملی فوتبال یکی از بازیکنان ویژه تاریخ فوتبال خراسان یا حتی ایران به شمار می‌رود. کسی که یک استعداد ناب بود و خیلی زود پله‌های ترقی را طی کرد؛ اما قبل از رسیدن به سی‌سالگی، محو شد. بازیکنی که در جام‌جهانی ۲۰۱۴ در لباس تیم ملی به میدان رفت، ۴ سال بعد هیچ جایی در فوتبال نداشت و حالا هم مدت‌هاست خبری از او نیست. رضا حقیقی‌شاندیز خودش را در تیم ملی دانش‌آموزی مطرح کرد؛ تیمی که با هدایت حسن چمنیان، نایب‌قهرمان جهان شد و همین اتفاق باعث شد حقیقی در بازگشت به مشهد عضو تیم پیامی شود که سرمربی آن عباس چمنیان بود. فصلی که درنهایت پیام از لیگ دسته‌اول به لیگ برتر رفت و با اینکه سالی پرفراز‌ونشیب داشت، اما حقیقی جوان خودش را خوب نشان داد. سال بعد در لیگ برتر، حقیقی با لباس پیام بیش‌ازپیش درخشید و وقتی سرباز شد و به فجر سپاسی رفت، خیلی زود به یکی از مهره‌های اصلی و مهم این تیم تبدیل شد.
رضا حقیقی در بیست‌ودو‌سالگی به‌عنوان کاپیتان فجرسپاسی با پیشنهاد فوق‌العاده‌ای از پرسپولیس مواجه شد که این انتقال در آن مقطع با حواشی زیادی همراه شد. او در ادامه به‌عنوان یکی از بازیکنان گران لیگ و پرسپولیس به جمع سرخ‌پوشان اضافه شد. قرارداد یک‌میلیارد و ۳۵۰ میلیونی حقیقی که در آن مقطع یک رکورد محسوب می‌شد، هرچند با نمایش موفق این بازیکن همراه شد و درنهایت حضور او را در جام‌جهانی درپی داشت، یک شیب نزولی بزرگ را در ادامه به‌دنبال داشت؛ تاجایی‌که او درنهایت ناپدید شد و فوتبال را قبل از سی‌سالگی رسما کنار گذاشت. او اکنون مدعی است تصمیمات و انتخاب‌های اشتباهش در این مسئله تأثیر داشته و نصیحت او به بازیکنان کنونی پرسپولیس این است که حتی با گذشتن از مبالغ بالای پیشنهادی و عدم دریافت مطالبات نیز قدر پیراهنی را که بر تن دارند، بدانند. حقیقی که در روز‌های پایانی فوتبالش با حاشیه‌های بزرگی مواجه بود، اکنون بعد از مدت‌ها تن به گفتگو داده و درباره بسیاری از علامت‌سؤال‌هایی که پیرامونش وجود دارد، صحبت کرده است.
آخرین تیمم، شهرداری ماهشهر بود
چند پیشنهاد لیگ‌یکی داشتم و یک تیم لیگ‌دویی هم پیشنهاد داد که گفتم آنجا دیگر از همین هم که هستم، بدتر می‌شوم و به فنا می‌روم. وزنم کمی بالا رفته، ولی زود کم می‌کنم. الان هم که کرونا آمده و مرا از همه‌چیز انداخته است. فکر می‌کنم انتخاب شهرداری ماهشهر یکی از انتخاب‌های اشتباهم بود. در آن زمان از گسترش‌فولاد و توسط فیروز کریمی پیشنهاد داشتم، اما آقای مرزبان اجازه نداد. می‌گفت زمانی که کسی به تو اعتماد نداشت، جذبت کردیم و الان که آماده شدی، نامردی است بروی و این‌قدر گفت که نرفتم. انتخاب اشتباه کردم و بعد از آن دیگر رفتم خانه!
اگر الان در پرسپولیس بودم، کاپیتان بودم
اگر الان در پرسپولیس بودم، کاپیتان بودم. بعد از جام‌جهانی از لیگ آلمان و هرتابرلین پیشنهاد داشتم. سال قبل از آن هم از دیناموکیف پیشنهاد داشتم و همچنین از العربی قطر که ۲ میلیون دلار می‌داد. هرتابرلین مرا برای دفاع وسط می‌خواست و به آقای دایی گفتم که اعلام کردند نیم‌فصل با ما باش و بعد برو. متأسفانه آقای دایی هفته هشتم رفت و بعد از آن اوضاع کاملا به‌هم ریخت.
جدایی از پرسپولیس بزرگ‌ترین لطمه را به من زد
شاید درست باشد و آن شهرت و محبوبیت و اوضاع مناسب تأثیر گذاشت. زودتر از چیزی که مدنظرم بود، به آن جایگاهی که می‌خواستم رسیدم. در بیست‌ودو‌سالگی کاپیتان فجر شدم و با آن شرایط خاص به پرسپولیس رفتم. سریع به جام‌جهانی رفتم و پیشنهاد‌های اروپایی که داشتم. اتفاقات خوب برای من افتاد، اما متأسفانه اشتباه بزرگی که کردم و زمینه‌ساز اشتباهات بعدی‌ام شد، جدایی از پرسپولیس بود. بزرگ‌ترین لطمه را این تصمیم به من زد و از آنجا به پدیده آمدم؛ تیمی که در آن مقطع دعوای مدیریتی داشت و حتی مجموعه پدیده پلمب شد. آن‌ها هم سر قولشان نبودند و مشکلاتی با مدیریت و کادر فنی داشتم که باعث اخراجم شد. از صبای قم پیشنهاد داشتم و وقتی رفتم، دیدم آن چیزی که می‌خواستم نبود. تیمی میانه‌جدولی بود و با رؤیا‌های من فاصله داشت. خواستم با لژیونرشدن این تصمیم را جبران کنم که به تایلند رفتم، اما آنجا هم کشاله‌ام پاره شد و در بازگشت به پدیده نیز دوباره با رضا مهاجری به مشکل خوردم. رضا مهاجری گفت چرا پولت را بخشیدی تا این‌ها بتوانند پرویز مظلومی را بیاورند و با من لج افتاد و همه‌چیز برایم بد پیش رفت.
کی‌روش گفت جای نکونام را بگیر
زمانی که آقای نکونام از تیم ملی خداحافظی کرد، آقای کی‌روش یک‌ساعت‌ونیم با من در مسیر بازگشت از جام‌جهانی صحبت کرد و گفت جواد می‌رود و باید کار را بگیری؛ ولی متأسفانه همه‌چیز برایم به‌هم خورد و نمی‌دانم واقعا چه باید بگویم. همه‌چیز دست به دست هم داد تا اتفاقات بدی برایم رقم بخورد.
زمان من، نوراللهی جزو ۱۸ تا هم نبود
من اگر به عقب برگردم، حتی اگر پول هم ندهند، با پیراهن پرسپولیس از فوتبال خداحافظی خواهم کرد. این یک حسرت بزرگ برایم است. با احمد نوراللهی، عالیشاه، ماهینی و سیدجلال حسینی در زمان خودم رفیق بودم. زمانی که من در تیم بودم، نوراللهی در ۱۸ تا هم نبود. تا وقتی که چیزی را از دست ندهید، قدر آن را نمی‌دانید. قراردادم یک‌میلیاردو ۳۵۰ میلیون بود و اگر الان ۱۰۰ میلیون هم سالی به من می‌دادند، چیزی نمی‌گفتم. پرسپولیس به نظرم بزرگ‌ترین چیز برای بازیکن است و همه‌چیز را به آن‌ها می‌دهد؛ پول، شهرت، افتخار و محبوبیت. من با شجاع الان هم رفیق هستم و چندین‌بار به او گفتم هر پیشنهادی از پرسپولیس داشتی هم جدا نشو، مگر اینکه یکی از تیم‌های تاپ فوتبال اروپا باشد، تیمی که سرش به تنش بیرزد. شما دیدید که بازیکنانی مثل احمدزاده و امیری با جدایی از این تیم با چه مشکلاتی فرصت بازگشت به دست آوردند. مهدی طارمی هم با این پتانسیل به نظرم باید هرچه‌زودتر به تیمی معتبر برود و اگر این شرایط برایش مهیا نشد، هرچه‌زودتر به پرسپولیس برگردد.
از هرتابرلین پیشنهاد داشتم
بعد از جام‌جهانی از تیم هرتابرلین پیشنهاد داشتم. من آفر آن‌ها را همچنان نگه داشته‌ام. یک‌میلیون و ۵۵۰ هزار دلار پیشنهاد دادند، ولی با توجه به اینکه علی‌آقا (دایی) در این تیم قبلا حضور داشت، با او مشورت کردم. او گفت با توجه به اینکه تازه از جام‌جهانی آمدی، یک نیم‌فصل دیگر بمان و بعد از آن مطمئن باش خودم کمکت می‌کنم تا بروی؛ اما نشد و الان پشیمانی هیچ سودی ندارد.
یک مثلا اسطوره، من را پیش دایی خراب کرد
در زمان حضور در صبا و قبل از یک بازی مشکلاتی پیش آمد که بازی نکردم. بعد یکی از بازیکنان مثلا سرشناس که دوست دارد خودش را اسطوره بداند، حرفی به آقای دایی زد که برایم مشکل‌ساز شد. حاشیه یک‌درصدی مرا هزاربرابر کردند و مشکل و حاشیه برایم درست کردند. آن زمان آقای دایی شاید منتظر بود عذرخواهی کنم تا مرا نگه دارد، اما من شاید به‌خاطر پیشنهاد تایلند، به ایشان گفتم یا علی و خداحافظ! اما الان می‌خواهم به فوتبال برگردم و انگیزه و توان کیفی خودم را می‌شناسم و مشکلی برای بازگشت ندارم. یکسری افراد در فوتبال ایران و در لیگ برتر بازی می‌کنند که اصلا استعداد ندارند و برای تیم خود کلاس هم می‌گذارند و اگر شرایط عادی بود، در لیگ‌یک هم فرصت بازی به دست نمی‌آوردند.