به گزارش شهرآرانیوز، سقوط واژه پروحشتی است که فوتبال خراسان بار‌ها آن را تجربه کرده است و حالا دیگر این جمله که «باید سقوط کنی تا یاد بگیری چطور به پرواز آیی!» کاربردی ندارد. فوتبال خراسان‌رضوی در طول سالیان حیاتش فرازونشیب زیادی را تحمل کرده است و از سال‌های خوش تیمداری در لیگ‌برتر تا امروز که حسرت آن را به دل دارد، همه و همه را پشت سر گذاشته است و به قول مشهور «این نیز بگذرد». لیگ‌برتر فوتبال ایران از سال ۱۳۸۰ آغاز شد و در ۲۳ دوره‌ای که از آن گذشته است، تیم‌های مشهدی در هفده دوره حاضر بوده‌اند و در شش دوره هم کام فوتبال‌دوستان مشهدی به تماشای نمایش تیم‌های دیارشان در لیگ آرزو‌ها شیرین نشده است.
تیم فوتبال ابومسلم از نخستین‌دوره این رقابت‌ها به میدان رفت و با ۹ دوره حضور در لیگ‌برتر، رکورددار تیم‌های مشهدی است. ابومسلم در طول سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۹ توانست نمایش‌های غرورانگیزی داشته باشد. مشکی‌پوشان اورجینال شهر حتی تا پای فینال جام‌حذفی هم پیش رفتند و اگر ضیافت مرگ‌بار پنالتی‌ها نبود، شاید حتی طعم قهرمانی را هم می‌چشیدند. تیم ریشه‌دار و قدیمی فوتبال مشهد در ۹ دوره حضورش در لیگ‌برتر نتایج خوبی گرفت و حتی یک‌بار با پرویز مظلومی بهترین تیم شهرستانی لیگ شد. آنها سرانجام در لیگ نهم نتوانستند به بقایشان در این آوردگاه ادامه دهند و به دسته پایین‌تر سقوط کردند. در میان ۹ فصل حضور ابومسلم در لیگ‌برتر، یک فصل هم پیام مشهد توانست خودش را به این لیگ برساند؛ تیمی که پیش از لیگ‌برتر و در جریان لیگ‌های دهه ۷۰ همیشه حریف گلوگیر ابومسلم در مشهد بود و این دو تیم مثل دو قطب در فوتبال شهر می‌درخشیدند. پیام در لیگ‌برتر هشتم حضور داشت و درنهایت هم با تفاضل گل کمتر از تیم همشهری‌اش به لیگ دسته‌یک سقوط کرد. اما پس از پایان حیات دو تیم قدیمی و ریشه‌دار فوتبال مشهد، نوبت به پدیده رسید؛ تیمی نوظهور که پس از چهار فصل دوباره مشهد را در لیگ‌برتر صاحب نماینده کرد.
پدیده با میثاقیان لیگ‌برتری شد، اما با مرزبان کارش را در این لیگ آغاز کرد. این تیم پنج فصل در رقابت‌ها حاضر بود و همواره بین رتبه‌های دهم و یازدهم قرار داشت؛ تیمی که فوتبالی تماشایی ارائه می‌داد، اما نه توانایی‌اش بالاتر از این رتبه بود و نه خطر سقوط تهدیدش می‌کرد. البته پدیده در آخرین فصلی که با این نام به میدان رفت، با یحیی گل‌محمدی عنوان چهارمی لیگ‌برتر را به دست آورد؛ فصلی که از میانه‌های راه نام تیم به شهرخودرو تغییر کرد تا این تیم با مالک و حیات جدیدش سه فصل دیگر هم در لیگ‌برتر حاضر باشد. شهرخودرو حتی لیگ قهرمانان آسیا را هم تجربه کرد؛ اتفاقی که برای تیم بزرگی، چون ابومسلم هم رخ نداد، اما این شانس نصیب آنها شد. شهرخودرو یک‌باره با سوءمدیریت و اختلافات عجیب و غریب درون‌استانی نابود شد و به لیگ دسته‌اول و بعدتر ناکجاآباد سقوط کرد. البته در این میان سیاه‌جامگان هم علم زنده‌کردن یاد ابومسلم را برداشت و در لیگ‌برتر پانزدهم پا به عرصه حیات گذاشت؛ تیمی با مالکیت مدیران اسبق ابومسلم که این‌بار از لیگ‌های پایین‌تر شروع کردند و خیلی اصولی به لیگ‌برتر رسیدند، اما سیاه‌جامگان برای بقا در لیگ‌برتر پول کم داشت؛ موضوعی که درنهایت هم به بستن تیم‌هایی یکی از یکی ضعیف‌تر و سقوط منجر شد. پس از سقوط سیاه‌جامگان در لیگ‌برتر هفدهم، این تیم هم به سرنوشت دیگرتیم‌ها دچار و نابود شد. چهار سقوط تلخ که فوتبال مشهد هنوز نتوانسته است با واقعیت آن کنار بیاید و دوباره کمر راست کند.