به گزارش شهرآرانیوز، اگرچه زیارت از نقاط عطف در حملات همیشگی دشمنان آگاه و دوستان ناآگاه به محبان اهل‌بیت (ع) است و با شبهه، تحقیر و ایجاد تردید می‌کوشند پای زائران را در این مسیر سست کنند، این عمل به اندازه‌ای از پشتوانه‌های شرعی، عقلی و معنوی برخوردار است که هیچ عقل سلیمی نمی‌تواند از آن دست بکشد. نگاهی کوتاه بر چرایی و آثار بی‌نظیر زیارت انداخته‌ایم.
زیارت از راه‌های بزرگداشت اولیاءا... و زنده کردن یاد و نام آنان و باور به عظمت و اثرگذاری آنها و مصداق آیه «وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعَائِرَ ا... فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ» است. زیارت، یاد کردن بندگی و عبودیت ائمه (ع) دربرابر خدا، ایثار و گذشتشان در حفظ دین و دفاع از ارزش‌های آن و مجاهدت‌هایی است که در این مسیر متحمل شدند. پیشوایان معصوم، امامان نور و هدایت و معنویت هستند و ملاقات و زیارت عارفانه و خالصانه آنان، تقدیر و سپاس از هدایتگری آنها و اعتراف به مقام والا و بزرگشان در پیشگاه خداوند است.
از امام‌رضا (ع) روایت است که فرمودند: «بر گردن شیعیان هر امامی، عهد و پیمانی است که کمال وفای به آن عهد، زیارت قبور آن ذوات نورانی است» (بحارالأنوار: ۱۰۰/۱۱۶/۱). این بیان نورانی، تکلیف ما را با زیارت مشخص می‌کند. لازم است با زیارت، کمی از حق ائمه (ع) را ادا کنیم و استمرار راهشان را نشان دهیم؛ ائمه‌ای که همه سختی‌ها را به جان خریدند و از هیچ خطر و مهلکه‌ای در مسیر هدایتگری انسان‌ها به سعادت، پا پس نکشیدند.
لطف دائمی ائمه (ع) به قدری است که زائران آنها، بیش و پیش از هرفردی، از برکات زیارت بهره‌مند می‌شوند. زیارت و دیدار با معصومان (ع) چه در حال حضور و چه بعد از شهادتشان، تأثیرات شگرف بر روح و روان انسان می‌گذارد و او را به‌سوی معنویت، اخلاق فاضله و مکارم انسانی سوق می‌دهد. شاید یکی از حکمت‌های مهم زیارت، همین توجه زائر به معنویات، دعا، ذکر و نماز در حرم‌های معصومان (ع) و تلاش برای اصلاح و طهارت درونی و قرار گرفتن در مسیر حیات طیبه‌ای باشد که قرآن برای انسان درنظر گرفته است.
کثرت و فراوانی آثار و پاداش شگفت‌آور زیارت که در روایات تصریح شده است، مشوق و انگیزه‌ساز برای اهتمام به آن است؛ چنان‌که درباره اجر زیارت امام‌حسین (ع) تصریح شده است: «حوائج دنیا و آخرت زائر برآورده، گناهان او محو و باعث فراوانی رزق می‌شود و هرکه ایشان را زیارت کند، گویی خدا را در عرش زیارت کرده است» و امام‌رضا (ع) نیز درباره پاداش زیارت خود فرمودند: «آگاه باشید؛ هرکه مرا در حال غربتم زیارت کند، خداوند برای او پاداش ۱۰۰ هزار شهید، ۱۰۰ هزار صدیق، ۱۰۰ هزار حج‌گزار و عمره‌گزار می‌نویسد و در صف ما محشور خواهد شد و در درجات بالای بهشت، رفیق ما خواهد بود» (وسائل‌الشیعه، ج۱۴، ص۵۶۸).
یکی از سفارش‌های مهم در زیارت، شناخت حق و مقام زیارت‌شونده با تعبیر «عارفا بحقه» است؛ یعنی زائر بداند که اطاعت از امام، واجب و پیروی از راه و روش او دستور دینی است. انسان در پرتوی زیارت، درمی‌یابد که ضمن تکریم مقام والای امامت و ولایت، باید در عرصه‌های معنوی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، امام را پیشوا و مقتدا قرار دهد، به پیروی و پذیرش امامت او باور داشته باشد و زندگی بدون آن را، زندگی در جهالت و گمراهی بداند؛ چنان‌که رسول خدا (ص) فرمودند: «هرکه بمیرد، درحالی‌که امام خودش را نمیشناسد، به مرگ جاهلی مرده است».
زیارت با شرایط و آداب خاص خود، بهترین و در عین حال شاداب‌ترین راه ارتباط با معصوم است و حس حضور در محضر امام را در انسان ایجاد می‌کند. انگار با امام حضوری گفتگو می‌کند و نیاز‌هایش را می‌طلبد. لازمه این نگاه آن است که انسان فاصله‌های زمانی و مکانی را پشت‌سر بگذارد و خود را در عصر ولی‌خدا و حال در حضور او ببیند و کاملا به محیط و فضای حضور آن ولی درآید و سر بیان فضایل و خصایص و راه‌ورسم آن بزرگواران در زیارت‌نامه‌ها، نیز همین است که انسان، خود را با خواسته‌ها و اراده‌های آنان تطبیق دهد و از مسیر آنها دور نشود.