به‌هنگام وقوع یک حادثه ناگوار، تلاش همه این است که آسیب‌دیدگان به‌هر شکل ممکن تسلای خاطر بیابند. نزدیکان در چنین شرایطی خرده‌اختلافات قبلی را کنار می‌گذارند و هر کاری از دستشان برمی‌آید انجام می‌دهند تا آرامش بیشتری حاکم شود و موج برخاسته از حادثه عبور کند. لابد به‌همین دلیل است که در رخداد‌هایی مانند سیل و زلزله، کشور‌های دور و نزدیک با کشور لطمه‌خورده همدردی می‌کنند و کمک‌ها حتی ازسوی دولت‌هایی که تضاد منافع هم دارند روانه می‌شود.
در اتفاقات مربوط به کرونا هم این قاعده رعایت شد و در بستر داخل، شاهد رعایت نسبتا قابل‌قبول در جامعه بودیم. هر کس برای آرامش روانی جامعه کاری می‌توانست بکند دریغ نکرد. با این حال گاهی خودمان هوای خودمان را نداریم و مواضعی اتخاذ می‌کنیم یا حرف‌هایی می‌زنیم که جامعه دچار تشویش می‌شود.
هر روز حدود ساعت ۲ بعدازظهر گوش‌ها و چشم‌ها به‌سمت رادیو و تلویزیون است تا از آمار قربانیان و مبتلایان کرونا مطلع شود. این کار پسندیده را سخن‌گوی محترم وزارت بهداشت انجام می‌دهد. بیانی گرم و دلنشین دارد و از تعابیری استفاده می‌کند که آرامش‌بخش است. مخاطبان، اگر آماری رضایت‌بخش بشنوند، خدا را شکر می‌گویند و اگر خبری تلخ بشنوند، زبان به‌استعانت از خداوند باز می‌کنند و در هر حال امید دارند فردایشان با خبری بهتر از امروز همراه شود.
حال فرض کنید همین آقای سخن‌گوی دوست‌داشتنی در مصاحبه‌اش با رادیو و تلویزیون یا هر رسانه دیگر، به‌جز آماردادن و توصیه‌های ایمنی، زبان به طعنه‌گویی بگشاید و مثلا به فلان شخص و گروه که چیزی خلاف ذائقه وی گفته‌اند، متلک بار کند. حال مردم چگونه می‌شود؟ در این روز‌های کرونایی، حتی اگر مردم حوصله دعوای سیاسی داشته باشند، شنیدنش از زبان سخن‌گوی وزارت بهداشت را نمی‌پسندند.
در آن سوی بازی هم رئیس شورای یک شهر، آمار اعلام‌شده از سوی وزارت بهداشت را مورد خدشه قرار می‌دهد و از مسئولان بهداشت کشور می‌خواهد خاصه‌خرجی کنند و ارقام شهری را که او رئیس شورای آن است جداگانه اعلام کنند. خب؛ نتیجه روشن است. یکی دیگری را متهم به دادن آمار غلط می‌کند و طرف مقابل هم برای آنکه کم نیاورد، یاد همه دعوا‌های قومی‌قبیله‌ای سال‌ها قبل می‌افتد، فیلش یاد هندوستان می‌کند و... حالا مردمی که دوست دارند در کوران مبارزه با کرونا آرام باشند، چه تصوری پیدا می‌کنند؟ آن‌ها انتظار دارند موالیان امور، اگر یار شاطر نمی‌شوند، بار خاطر نشوند.
راه‌حل هم چندان سخت نیست. کافی است از کرونا یاد بگیریم. می‌بینید چقدر در حوزه سیاسی اخلاق‌مدار است؟ وقتی حمله می‌کند، نه ملیت می‌شناسد، نه جنسیت؛ و مهم‌تر اینکه بین چپ و راست هم تفاوت نمی‌گذارد و جناح نمی‌شناسد. اگر همین کار خوب را از این ویروس منحوس یاد بگیریم، برنده‌ایم!