به گزارش شهرآرانیوز، در روز‌های پرشور و معنوی دهه پایانی صفر، مسیر‌های منتهی به مشهد الرضا، مملو از زائرانی است که با پای پیاده به سمت حرم رضوی مشرف می‌شوند. در این میان، موکب‌ها به عنوان نقاط عطفی از محبت و خدمت‌رسانی، در انتظار زائرانی نشسته‌اند که کیلومتر‌ها مسیر منتهی به مشهد را با پای پیاده طی کرده‌اند.
حال و هوای این موکب‌ها، فضایی از عشق و ارادت را به تصویر می‌کشد. از دور، بوی خوش غذا‌های خانگی به مشام می‌رسد. خدمتگزاران با لباس‌های ساده و چهره‌های خندان، در کنار میز‌های پر از غذا و نوشیدنی، به استقبال زائران می‌آیند. آنها با دستانی پر از محبت و نیت خیر، نه تنها به تغدیه مادی زائران، بلکه به تغذیه روح زائران نیز می‌پردازند. هر کدام از آنها داستانی دارند؛ داستان عشق به امام رضا (ع) و ارادت به زائرانی که با پای پیاده از دورترین نقاط آمده‌اند.
در گوشه‌ای از موکب، پیرمردی اهوازی که خود را خادم امام رئوف می‌داند با چشمان اشک‌آلود، با دقت در حال توزیع چای و نبات است. او می‌گوید: «این خدمت را برای رضای خدا انجام می‌دهم. هر بار که زائران را می‌بینم، یاد جوانی خودم می‌افتم که با عشق به زیارت می‌رفتم.» این احساسات در چهره همه خدمتگزاران مشهود است؛ آنها نه تنها چای و خوراکی میان زائران توزیع می‌کنند، بلکه لبخند و محبت خود را نیز نثار زائران می‌کنند.
زائران نیز با کمال میل و احترام، از این خدمات بهره‌مند می‌شوند. در حالی که برخی از آنها در حال استراحت هستند، دیگران در حال گفتگو با خدمتگزاران هستند و داستان سفر خود را با آنها به اشتراک می‌گذارند. این تبادل احساسات، فضایی گرم و صمیمی را ایجاد کرده که در آن هر دو طرف به نوعی از همدیگر انرژی می‌گیرند.
موکب‌های مشهدی نه تنها محلی برای تأمین نیاز‌های جسمی زائران هستند، بلکه فضایی برای تجلی محبت و ارادت به اهل بیت (ع) نیز محسوب می‌شوند. هر قدمی که زائران برمی‌دارند، یادآور عشق و فداکاری خدمتگزارانی است که با تمام وجود در خدمت به آنها هستند. اینجا در مشهد، خدمت به زائران پیاده، نه تنها یک وظیفه، بلکه یک عبادت است.