به گزارش شهرآرانیوز؛ شخصیت شوخ‌طبعی دارد. از آن آدم‌هایی که کم پیش می‌آید در جمعی باشند و بساط خنده و شوخی پهن نباشد. آن‌قدر مسخره‌بازی درمی‌آورد که خیلی‌وقت‌ها شوخی و جدی‌اش را نمی‌فهمی. همین چند هفته پیش که یکی از آن دورهمی‌های دوستانه، پس از چند ماه وقفه، برگزار شد، چنان جدی در نقش خودش فرو رفته‌بود که وقتی تکه‌ای شیرینی توی گلویش پرید و پیش چشم همه بال‌بال می‌زد، هنوز فکر می‌کردیم بخشی از استدآپ کمدی‌اش را اجرا می‌کند. صورتش که به کبودی گذاشت، تازه شک به جانمان افتاد که نکند بازی نباشد.
قسمت تلخ ماجرا اینجا بود که پس از آن شوک، همه هول شده‌بودند و کسی نمی‌دانست چه واکنشی باید نشان بدهد. کمی بعد پیشنهاد‌ها از هرسو سرازیر شد؛ از لیوان آب تا مشت گره کرده، ولی هیچ‌کدام اثری نداشت تا اینکه جوان‌ترین فرد جمع که تازه از راه رسیده بود، با یک ترفند ساده غائله را خواباند. موضوعی که از آن روز مانند خوره به جانم افتاده‌است؛ «اگر او از راه نمی‌رسید یا کمی دیرتر رسیده بود، چه اتفاقی می‌افتاد؟» حتم دارم شما هم تجربه‌های این‌چنینی داشته‌اید و می‌دانید منظورم چیست.
درباره ثانیه‌هایی طلایی پس از یک حادثه یا سانحه صحبت می‌کنیم که زندگی خیلی‌ها به آن لحظات حساس گره خورده‌است. لحظاتی پیش از رسیدن نیرو‌های امدادی که ما باید هر آنچه را می‌دانیم برای کمک به فرد آسیب‌دیده به‌کار ببندیم. همه فوریت‌های پزشکی مهم هستند، در بین آنها موقعیت‌هایی مانند بسته شدن راه‌تنفسی از آن اتفاقاتی است که تا رسیدن نیرو‌های امدادی هم نمی‌توان صبر کرد. موضوع مهمی که امروز به‌مناسبت روز اورژانس و فوریت‌های پزشکی بهانه‌ای برای ما هم شد تا به آن بپردازیم و خیلی کاربردی درباره‌اش با شما صحبت کنیم.
۴ تا ۶ دقیقه
مغز انسان در صورت نرسیدن اکسیژن پس از ۴ تا ۶ دقیقه دچار مرگ می‌شود.
دوسوم
دوسوم کسانی که دچار خفگی می‌شوند، کودکان هستند.
کمتر از ۳ سال
بیشتر کودکانی که دچار خفگی می‌شوند کمتر از سه‌سال سن دارند.
فرقی نمی‌کند که چه‌چیزی راه گلو را بسته باشد، غذا یا هرشیء دیگری مانند سکه و دکمه می‌تواند موقعیت خطرناکی را برای فرد ایجاد کند. پیش از این هم گفتیم از آنجایی که نمی‌توان تا رسیدن نیرو‌های امدادی برای کمک به فرد آسیب‌دیده صبر کرد باید سریع وارد عمل شد. برای همین در ادامه چند موقعیت مختلف خفگی را باهم بررسی و برای آن راهکار می‌یابیم. یادتان باشد که پیش از انجام هرکاری باید به خودتان مسلط باشید. درغیر این‌صورت شما هم به بخشی از مسئله تبدیل می‌شوید.
معمولا نخستین نشانه‌ای که ما را متوجه فرد آسیب‌دیده می‌کند، این است که او با دست‌هایش گلوی خود را گرفته باشد. درغیر این‌صورت باید از روی این نشانه‌ها متوجه مشکل در تنفس او شد.
اگر فرد مصدوم می‌تواند از خود صدا در بیاورد و بلند سرفه کند، یعنی خفگی‌اش از نوع خفیف است و باید در کنارش ماند و اجازه داد سرفه کند. در صورت نگرانی از تنفس مصدوم هم می‌توان با ۱۱۵ تماس گرفت.
اگر فرد مصدوم سرفه می‌کند ولی بی‌صدا یا با صدای خیلی کم، نمی‌تواند حرف بزند، تنفسی صدادار دارد، پوست و لب‌هایش کبود شده یا اگر کودک است نمی‌تواند گریه کند، یعنی خفگی‌اش از نوع شدید است و باید فوری وارد عمل شد.
زمانی که چیزی در مسیر‌های تنفسی فرد گیر می‌کند، تنها کاری که از دست ما برمی‌آید، آزادسازی این راه‌های تنفسی است. برای این منظور باید از تکنیک ۵ ضربه به پشت و ۵ ضربه شکمی استفاده کرد و آن‌قدر به این کار ادامه داد تا فرد نفس بکشد، سرفه کند، حرف بزند یا هوشیاری‌اش را از دست بدهد. این فشار‌ها کمک می‌کند تا هوا از ریه‌ها مانند عملی که سرفه کردن انجام می‌دهد، خارج و مسیر هوایی باز شود. تکنیک ۵ ضربه به پشت و ۵ ضربه شکمی برای همه کارایی دارد ولی با ملاحظات و، اما و اگر‌هایی که در ادامه به آن اشاره می‌کنیم.
در کنار و پشت فردی که در حال خفگی است بایستید. برای کودکان می‌توانید روی زانوهایتان و پشت کودک قرار بگیرید. یک دستتان را برای حمایت جلو و روی قفسه‌سینه او قرار دهید. فرد در حال خفگی را از کمر خم کنید تا تنه او حدودی موازی با زمین شود. با پاشنه دست (کف دست در مجاورت شست) ۵ بار بین دو شانه او ضربه بزنید.
پشت فرد بایستید. برای تعادل یکی از پاهایتان را کمی جلوتر قرار دهید. دستانتان را به دور کمرش حلقه کنید. سپس یک دست خود را مشت و آن را کمی بالاتر از محل ناف او قرار دهید. با دست دیگرتان، مشت خود را بگیرید و محکم به داخل شکم و به سمت بالا فشار دهید مانند اینکه می‌خواهید یک نفر را از پشت بلند کنید. برای انجام این حرکت در بچه‌ها، باید پشت آنها و روی زانوهایتان بنشینید.
اگر فرد هوشیاری‌اش را از دست داده و بیهوش شده‌است، از این روش برای کمک به او بهره بگیرید:
یک موقعیت نشسته را در نظر بگیرید و کودک را در حالتی که صورتش رو به زمین است بر روی ساعد دستتان نگه‌دارید. در این حالت باید ساعد دست خود را بر روی ران پایتان تکیه بدهید. سر و گردن کودک را با دست به طوری‌که سر او پایین‌تر از تنه‌اش باشد، نگه دارید.
با پاشنه دستتان با ملایمت ولی قوی، ۵ ضربه به وسط کمر نوزاد بزنید. نیروی جاذبه و قدرت ضربه به پشت باید جسم گیر کرده در مجاری هوایی را آزاد کند.
کودک را بر روی ساعدتان و به صورت سر بالا بگیرید، به طوری که سر او پایین‌تر از تنه‌اش باشد. اگر باز هم نفس نمی‌کشد دو انگشت را که بر وسط استخوان جناغ سینه او قرار داده‌اید، ۵ بار فشار دهید. با هر فشار، سینه باید حدود چهارسانتی‌متر فرو برود. با هربار فشار آوردن اجازه بدهید سینه به حالت اولیه‌اش برگردد و بعد حرکت را تکرار کنید.