بسترسازی نکنیم، بستری خواهیم شد

این روزها به‌وضوح نشان می‌دهد که سهم آدم‌ها در شهرها بسیار اندک و ناچیز است و سهم‌خواهی آن‌ها روزبه‌روز درحال فزونی و افزایش است.
امید، بهترین پیشنهادی است که انسان‌ها به هم داده‌اند، امیدی که به آن نیز عمل کنند. دوران پساکرونا می‌تواند یک فرصت باشد اگر مردم را این‌گونه که این چند روز با شعار فاصله‌گذاری اجتماعی و هوشمند به استفاده از خودروی شخصی ترغیب نکنیم.

در این روزگار قرنطینه به واسطه تعطیلی مکان‌های عمومی، تجاری و زیارتی شهر مشهد تابلوی سنجش کیفیت هوای شهرمان، برخلاف ما روزهای خوبی را سپری می‌کرد. مقایسه شاخص کیفیت هوای شهرمان با روزهای پیش از کرونا و حتی این روزها که به‌تدریج فعالیت‌های اقتصادی از سرگرفته می‌شود و کارخانجات و بنگاه‌های اقتصادی یک‌به‌یک بازگشایی می‌شود، نشان می‌دهد که ریه‌های شهر مشهد از آمدن کرونا ضرر نکرد که هیچ، یک نفس راحت هم کشید!

حال سؤال مهم اینجاست که در روزهای پیش و پساکرونا چه مقدار بر ترویج و تشویق به استفاده از حمل‌ونقل پاک متمرکز شده‌ایم. در دوران سخت کرونایی عده‌ای برای خرید مایحتاج روزانه، رفتن بر سرکار و انجام موارد ضروری از منزل خارج می‌شوند، در چنین شرایطی که حمل‌ونقل عمومی با همه مزیت‌هایش در شرایط غیربحران حالت نیمه‌تعطیل دارد، چرا استفاده از دوچرخه را به عنوان وسیله‌ای پاک و متمایز به شهروندان پیشنهاد نمی‌دهیم.

منطقه الهیه بیش از 16کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری پیوسته دارد، ما شهروندان منطقه نوین الهیه قادر هستیم سرتاسر منطقه را بدون بیم از تقابل با خودروها رکاب بزنیم، چرا این‌کار را انجام ندهیم؟
خروج از اپیدمی کرونا و ورود به دوران پساکرونا مانند فنری است که نه انعطافش داده‌ایم و نه فرصت تازه‌کردن نفس، بیم آن می‌رود انسان‌هایی که شرایط سخت و خسته‌کننده قرنطینه را سپری کرده‌اند، در بازگشایی دروازه شهر در روزگاری که کم‌کم این ویروس از زندگی روزمره ما رخت برمی‌بندد، دچار نوعی هیجان شده و این روزها را به فراموشی بسپاریم، آنجاست که بار دیگر آسمان محله و شهرمان را غبار گرفته و هوای سیاه‌پوش بر ریه‌های شهروندان می‌نشیند، آیا دیگر توان ادامه دادن داریم؟

بحران کرونا بیشتر بر روی چه افرادی تأثیر گذاشت و کدامین عزیزانمان را از میان ما برد؟ آیا نه آن بود که بیماران تنفسی بیشتر از دیگران در معرض خطر بودند؟ آیا این ویروس مستقیم بر سیستم تنفسی افراد تأثیر نمی‌گذاشت؟ مگر نه این است که همه پزشکان متفق‌القول براین باور هستند که ویروس کرونا بارهای دیگر نیز طغیان خواهد کرد و وارد مرحله همه‌گیری می‌شود.
باید چاره‌ای اندیشید، دوران جدید درحال شکل‌گیری است، محیط زیست دیگر توان ادامه دادن این نوع از زندگی ما را ندارد، فرمان را به کدام سمت خواهیم گرفت؟ پساکرونا فصلی نو از زندگی را به انسان‌ها نشان خواهد داد. حالا که محله و شهرمان کمی نفس کشیده است، بگذاریم به نفس کشیدن ادامه دهد. «چنانچه بسترسازی نکنیم، بستری خواهیم شد.»