به گزارش شهرآرانیوز، به‌گفته برخی، امروزه عکاسی در ایران سخت‌ترین، بی‌هویت‌ترین و بی‌انگیزه‌ترین دوران خود را حداقل در سال‌های اخیر می‌گذراند. عکاسانی که در عرصه بین‌المللی فعالیت می‌کنند با مشکلاتی مانند نبود امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، حضورنداشتن در جشنوارهها و گالری‌های بین‌المللی و... دست‌وپنجه نرم می‌کنند. صحبت‌های دو عکاس خبری مشهدی، حمید سبحانی و امین خسروشاهی را درهمین‌باره بخوانید.
حمید سبحانی با اشاره به اهمیت فعالیت عکاسان ایرانی در جشنواره‌های بین‌االمللی توضیح می‌دهد: فعالیت بین‌المللی عکاسی، برای هر عکاس ایرانی ارزشمند است، اما این علاقه‌مندی منوط به شرایطی است. ما می‌توانیم اتفاقات بین‌المللی عکاسی را دسته‌بندی کنیم که به ذات هر کدام از این بخش‌ها ارزشمند هستند. ما جشنواره‌هایی داریم که هر هفته در کشوری برگزار می‌شوند و فدراسیون به این جشنوارهها القابی می‌دهد که
بیشتر شبیه بنگاه اقتصادی است. اما اگر کسی بخواهد مسیر جدی در حوزه عکاسی ادامه دهد باید به سمت جشنواره‌های دیگر عکاسی برود؛ یعنی جشنواره‌هایی که پشتوانه عمیق و غنی‌تری دارند؛ به عنوان مثال «ورلد پرس فوتو» که بنیان و نگاه عکاسی خبری و مستند است و از نظر رسانه‌ای، بازتاب گسترده‌ای دارد. چنین‌جشنواره‌هایی باعث می‌شوند اثر عکاسان ایرانی بهتر دیده شود.
او ادامه می‌دهد: شروع تاریخ عکاسی در ایران تقریباً با جهان یکسان است و پدیده بسیار جدی و تأثیرگذاری در جامعه شد. اکنون نیز عکاسان ایرانی از عکاسی روز دنیا دور نیستند. عکاسی هنر صنعتی بوده که ابزار آن با تکنولوژی است؛ به همین دلیل با دگرگونی جامعه و پیشرفت علم، دچار تغییر می‌شود.
گرچه عکاسی یک هنر انفرادی است، اما به‌شدت تحت تأثیر مقالات، رویدادها، جمع‌های نقادانه و رویکرد‌ها و کتاب‌های روز دنیاست
این موضوع امر مهمی است که با فعالیت درست در عرصه بین‌المللی، عکاسان ایرانی نیز با رویکرد به‌روز پیش می‌روند. اما سرگردانی بین عکاسان تازه‌کار وجود دارد که چندان حمایت ریشه‌دار و با برنامه‌ریزی درست صورت نمی‌گیرد. گرچه عکاسی یک هنر انفرادی است، اما به‌شدت تحت تأثیر مقالات، رویدادها، جمع‌های نقادانه و رویکرد‌ها و کتاب‌های روز دنیاست که این موضوع نیازمند آن است که اساتید و پیشکسوتان عکاسی، برنامه‌ریزی صحیحی داشته باشند و ارگان‌های دولتی و خصوصی نیز باید حمایت کنند؛ زیرا هنر بدون اقتصاد معنا ندارد.
این عکاس مشهدی در ادامه صحبت‌هایش، بیان می‌کند: هیچ موفقیتی بدون کسب تجربه، تلاش، مطالعه و استمرار راه به جایی نمی‌برد. در کنار این موارد باید از تجربه کسانی که راه موفقیت را پیمودند، استفاده کرد. صبوری‌کردن و صاحب تشخیص شدن نیز اهمیت دارد که در کجا و چه‌موقع به بروز و ظهور برسند. ما عکاسان بسیار خوبی در مشهد داشتیم که به پدیده عکاسی معروف بودند، اما به این دلیل که در زمان نامناسب و جای مناسب دیده شدند و آن پختگی روحی و تجربه کار را نداشتند، حذف شدند.
اگر بخواهیم از مزایای بعد ملی بگوییم، این نام ایران است که بر سر زبان‌ها می‌آید. عکاس می‌تواند در جهت تأیید و نقد موضوعی ورود پیدا کرده و اثری خلق کند. در هر دو صورت اگر اثر خلق‌شده دیده شود و مورد توجه منتقدان قرار بگیرد، در درجه اول نام ایران و سپس عکاس اثر به اعتبار می‌رسند.
او درباره سطح آثار جشنواره‌های بین‌المللی تأکید کرد: قطعاً انتظار اینکه همه آثار در جشنواره‌های خارجی از سطح خوبی برخوردار باشند، توقع اشتباهی است؛ زیرا بعضی جشنواره‌های خارجی هستند که چند درجه از جشنواره‌های سطح ۳ و ۴ داخلی ما سطح نازل‌تر و پایین‌تری دارند. این‌گونه جشنوارهها اهداف دیگری مانند کسب درآمد را دنبال می‌کنند، اما چون ویترین جذاب‌تر و تبلیغات رسانه‌ای قوی‌تری دارند، به‌طبع قدرت اقناع بالاتری نیز دارند.
اساساً عکاس ایرانی که اثر هنری تولید می‌کند و آن را به عنوان شناسنامه هنری شخصی به جشنواره‌های خارجی ارائه می‌دهد، در ابتدا باید قدرت تشخیص بالایی داشته باشد و متوجه باشد که آن جشنوارهها در چه سطحی قرار دارند. من معتقدم عکاس ایرانی نباید خودش را در جشنواره‌های خارجی با سطح متوسط، محک بزند. او باید تلاش کند و خودش را به جشنواره‌های سطح بالا برساند. عکاس باید شناخت کافی از داوران و قوانین جشنوارهها داشته باشد.
این عکاس با اشاره به استانداردهای این‌گونه جشنوارهها بیان کرد: در سطوح بالای عکاسی، افراد تجربه‌های زیادی در این حوزه کسب کردند و افرادی جشنواره‌های سطح یک را حمایت و مدیریت می‌کنند که همیشه در استانداردسازی امور نقش دارند.
متأسفانه ما در ایران هیچ وقت نتوانستیم جشنواره‌ای قدمت‌دار برگزار کنیم و همیشه بعد از چند سال به دلیل عدم تأمین بودجه، استقلال و تغییر سیاست‌ها خاتمه پیدا کرده است.
خسروشاهی درباره وضعیت عکاسان ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی تأکید می‌کند: در ایران ما معدود عکاسانی را داریم که توانستند مهارت و فعالیتشان را در سطح بالای جهانی حفظ کنند. یکی از دلایل این موضوع ارتباط و شناخت خوب آن‌ها با محافل و عکاسان بین‌المللی است. این عقیده اشتباه است که ما فکر کنیم همه چیز را می‌توانیم در فضای مجازی پیدا کنیم. گاهی اوقات نیاز است که عکاس، عکس فاخری را در گالری تماشا کند و درباره آن با عکاس اثر حرف بزند. اکثر عکاسان ما شانس حضور در کارگاه‌های مختلف خارجی و بازدید از گالری‌ها را ندارند و این موضوع بااهمیتی است که ما را از استانداردهای جهانی دور می‌کند.
وی با اشاره به مشکلات عکاسان ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی توضیح می‌دهد: امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری اهمیت زیادی دارد. یک عکاس خارجی وقتی می‌خواهد از استاندارد حداقلی استفاده کند، به نرم‌افزار‌های اورجینال دسترسی دارد که متأسفانه ما در ایران به این نرم‌افزار‌ها دسترسی نداریم. عکاس خارجی به اعتبار پاسپورتش، با هر اتفاقی که در دنیا می‌افتد می‌تواند حامی مالی جذب کند و خودش را به آن اتفاق برساند و پوشش دهد، اما متأسفانه عکاس خبری ایرانی به چنین موضوعی دسترسی ندارند. این موضوع نیز ما از را استاندارد قابل‌قبول دور نگه می‌دارد.