تراکتوری که قرار بود سه جام درو کند این روز‌ها در گل‌ولای پاییزی فوتبال ایران گیر افتاده و یک جام را مفت از دست داده است. تیم اسکوچیچ با تمام هزینه‌ای که برای تزیین و آماده‌سازی‌اش انجام شده تا تبدیل‌شدن به تیمی گزنده و برنده هنوز فاصله‌ها دارد. این فاصله‌ها البته احتمالاً به دلیل فشار و توقع بالای تبریزی‌ها از این تیم برای قهرمانی است که تراکتور را سنگین می‌کند. پرشور‌ها سال‌هاست در حسرت قهرمانی در لیگ برتر هستند و جز یک قهرمانی جام حذفی با آن همه هزینه هیچ عایدشان نشده است.
یکی از بزرگ‌ترین مشکلات اسکوچیچ انگار کم‌فروغی ستاره‌هایی است که او چشم به درخششان داشت. ستاره‌هایی که با برق پول‌های زینوزی یک‌شبه تیفوسی تراکتور شدند و برای بردن دل پرشور‌ها قول قهرمانی به آن‌ها دادند. مشخصاً بیرانوند و ترابی و اسماعیلی‌فر این فصل هرگز آن بازیکنان کارای سال‌های قبل نبوده‌اند (بوده‌اند؟).
بیرانوند که حتی در تیم ملی هم سیر نزولی در پیش گرفته است و از ترابی و اسماعیلی‌فر هم جز سایه‌ای ندیده‌ایم. بازیکنان خارجی تراکتور هم مانند همیشه، بازیکنان متوسطی هستند که گاه از نظر کیفیت پایین‌تر از بازیکنان داخلی بودند. در این بین البته تعریف و تمجید عجیب یکی از مسئولان شهری تبریز هم پس از پیروزی پرگل بر نماینده ضعیف تاجیکستان و مقایسه موفقیت آسیایی تراکتور با ناکامی‌های استقلال و پرسپولیس در لیگ نخبگان در نوع خود جالب بود و نشان از فشار مضاعف و توهم‌طور روی مردان اسکوچیچ داشت.
تراکتور اکنون دو جام لیگ برتر و قهرمانی آسیا را در پیش دارد که اگر می‌خواهد به فتح این دو نائل آید، قبل از هرچیز باید واقع‌نگر باشد و بعد از آن هم باید تمرکزش را برای شکست‌نخوردن‌های مفت بالا ببرد. اسکوچیچ البته نشان داده کمتر در سایه نام‌های بزرگ می‌خوابد و اکنون هم باید فارغ از دل‌بستن به نام‌ها و یاد‌ها از حداکثر توان سرخ‌ها برای رساندن پرشور‌ها به آرزویشان بهره ببرد وگرنه تبریز همچنان در مه ناکامی خواهد ماند.