تمام انبیا و ائمه طاهر (ع) در طول تاریخ، چشمشان به امام زمان (عج) بوده است تا ایشان بیایند و دست ظلم و ظالم را قطع کنند و مردم عالم را نجات دهند و عدالت را بر همه عالم حاکم کنند؛ یعنی همه اولیا در تاریخ، چشم‌به‌راه آمدن و فرج حضرت حجت‌بن‌الحسن (عج) بوده‌اند، اما آن امام عدالت‌گستر و آخرین ذخیره خدا روی زمین، مادرشان را الگو و اسوه خود معرفی می‌کنند و می‌فرمایند: «دختر رسول خدا (ص) (فاطمه‌زهرا (س)) برای من، اسوه و الگویی نیکوست».
به‌عبارت بهتر، همه انبیا به امام‌مهدی (عج) نگاه می‌کنند و امام‌زمان (عج) چشم به مادرشان دارند! گویی مراد و خواسته همه انبیا در فاطمه‌زهرا (س) خلاصه شده و با وجود آن یگانه بانوی عالمِ امکان، تجلی یافته است؛ بانویی که در حجاب و عفاف، حیا، عصمت و دیگر فضایل و ارزش‌های اخلاقی به قدری در اوج بوده‌اند که فهم و درک آن برای اذهان عادی ممکن نیست.
بانوی جلیل‌القدری که وقتی ابن‌مکتوم که فردی روشندل و نابینا بود، در اتاق حضور داشت و با پیامبر (ص) صحبت می‌کرد، اتاق را ترک کردند و، چون رسول خدا (ص) از دلیل آن پرسیدند و فرمودند او که تو را نمی‌بیند! حضرت زهرا (س) عرض کردند: من که او را می‌بینم...، اما همین زهرای‌مرضیه (س) که از یک نابینا خود را می‌پوشاند، وقتی ماجرا‌های بعد از رحلت پیامبر (ص) و غصب ولایت امیرالمؤمنین (ع) رخ می‌دهد، در عین حجاب و عفاف، مقاوم و استوار و مقتدرانه در مسجد و درمیان مردم حضور می‌یابد و در دفاع از ولایت و حق امیرمؤمنان (ع) خطبه می‌خواند و به تاریخ نشان می‌دهد که می‌توان در عین عفاف و حجاب در اجتماع حضور اثرگذار داشت. یعنی هم حجاب و هم جنگ با ظالم. به عبارت دیگر ایشان به ما یاد دادند که نه حجاب، مانع و نافی جنگ با ظالم است و نه جنگ با ظالم، سدی برای حجاب و حضور عفیفانه در اجتماع.
متأسفانه برخی مسئولان کشور هنوز درک دقیقی از عفاف و آثار آن ندارند و نمی‌دانند که عفت و امانتداری چه برکات و رحماتی را بر ما نازل می‌کند. آنها متوجه نیستند که بدون عفت و حجاب چه ضرباتی بر جسم و جان جامعه وارد می‌شود، بنابراین باید مراقب بود که هرکسی با هر اندیشه‌ای در رأس امور قرار نگیرد و مسئولیت نیابد و بررسی کنیم آنها که مسئولیت می‌یابند، آیا شایستگی لازم را دارند یا نه؛ چون بعدها، عقوبت تفکر و عملکرد آنها دست‌وپاگیر ما می‌شود.
تلاش و مقاومت و دفاع فاطمی برای آن بود که امت، شأن و جایگاه و آثار ولایت و امامت را درک کند. وقتی انسان بیمار می‌شود، نزد پزشک می‌رود و هر نسخه‌ای را که پزشک برایش بنویسد، می‌پذیرد و به آن عمل می‌کند؛ چون او را طبیب و ناجی خود می‌داند. همان‌طور که طبیب، حافظ جان و سلامتی مردم است، ولایت هم حافظ و طبیبِ جان و مال، دین و دنیا و عِرض و آبروی مردم است، لذا اگر همان‌طور که به دستورات طبیب چشم می‌گوییم و آن را موبه‌مو اجرا می‌کنیم، به ولایت و آموزه‌هایش هم پایبند باشیم و آنچه ولی‌خدا می‌گوید بپذیریم و عملی کنیم، به سعادت و سرمنزل مقصود که خدا برای ما در نظر دارد، می‌رسیم. این مهم‌ترین آموزه در سیره فاطمی است؛ درسی بزرگ و سرنوشت‌ساز که صدیقه‌کبری (س) برای آموزش و باورمند کردن جامعه به آن، جان و هستی خود را بذل کردند.
هرچه درباره فضایل و جایگاه حضرت زهرا (س) گفته شود، بازهم الفاظ کم می‌آید. آن‌قدر مقام حضرت فاطمه (س) بالاست که انسان از بیان آن عاجز است، هنگامی که موضوع حمایت از امام مطرح شد، حضرت زهرا (س) همه هستی خود را فدا کردند و در دفاع از ولی زمان از هیچ تلاشی فروگذار نکردند و این باید سرلوحه فکر و عمل ما هم باشد.