به گزارش شهرآرانیوز، اجرای تئاتر «خماری» در دهکده شاندیز مشهد، فضایی متفاوت و ویژه از هنر نمایشی را در این شهر به نمایش گذاشت. در مکانی که بیشتر به رستورانی شیک شباهت داشت تا یک سالن تئاتر، تماشاگران به تماشای داستانی نشستند که به نوعی ترکیب موسیقی و نمایش بود. مهیار، خواننده شناخته‌شده، در این اجرا نه‌تنها به‌عنوان بازیگر، بلکه به‌عنوان یک خواننده نیز حضور داشت. این نمایش در تلاش بود تا از ترکیب صدا و موسیقی با روایت داستانی پیچیده از کلاهبرداری، اختلافات انسانی و از دست دادن، فضای احساسی عمیقی ایجاد کند.
طراحی صحنه در این نمایش به سادگی و کلیشه‌ای‌ترین شکل ممکن انجام شده بود. نور آبی و مبلمان ساده همراه با یک لپ‌تاپ نه‌تنها نتوانست فضای لازم برای بیان احساسات شخصیت‌ها را فراهم کند، بلکه فضای دهکده شاندیز، به عنوان مکان اجرا، کاملاً بی‌ربط به محتوای نمایش بود و به شدت با فضای درونی داستان تضاد داشت. انتخاب چنین مکانی که بیشتر به یک رستوران یا سالن اجتماعات شباهت داشت، از همان ابتدا تماشاگر را از درک درست نمایش باز می‌داشت. تنها صدای مهیار بود که با قطعاتی که اجرا کرد، توانست لحظاتی دلنشین و متفاوت را به تماشاگران هدیه دهد. صدای او، شاید تنها عنصر جذاب این اجرا بود که توانست از یکنواختی نمایش بکاهد. اما حتی این ویژگی نیز نتوانست نمایش را از ضعف ساختاری و محتوایی‌اش نجات دهد.
در نهایت، شاید بتوان گفت که برگزاری نمایش‌هایی همچون «خماری» در مشهد اتفاق خوبی است که به‌طور کلی به رشد فرهنگ هنری و تئاتر در این شهر کمک می‌کند. با این حال، واقعیت این است که سطح کیفیت آثار نمایشی در مشهد، به‌ویژه در حوزه‌های مرتبط با موسیقی و خوانندگی، به‌شدت پایین است و این مسئله نیازمند بازنگری جدی است.
تئاتر نباید تنها به یک ابزار برای نمایش خوانندگان و هنرمندانی تبدیل شود که به دلیل محدودیت‌های موجود در اجرای موسیقی و کنسرت، مجبور به استفاده از این قالب هستند. هرچند چنین‌ایده‌هایی در ظاهر می‌توانند فرصتی برای هنرمندان ایجاد کنند، اما در عمل باید به این نکته توجه کرد که تئاتر به‌عنوان یک هنر مستقل و پیچیده، نیازمند رعایت اصول خاص خود است.
نمایش‌هایی که تنها بر مبنای آواز و موسیقی پیش می‌روند، بدون آنکه ساختار دراماتیک و محتوای محکم داشته باشند، نمی‌توانند تأثیری پایدار و عمیق بر مخاطب بگذارند. در واقع، این نوع نمایش‌ها بیشتر به یک اجرای نمایشی سطحی شبیه می‌شوند تا یک تجربه هنری واقعی؛ بنابراین، لازم است که مشهد و دیگر شهرها، بستر مناسب‌تری برای هنرمندان فراهم کنند تا آن‌ها بتوانند آثار تئاتری با محتوای قوی و باکیفیت بالا ارائه دهند، نه اینکه تنها به دلیل محدودیت‌ها، هنرمندان مجبور به تبدیل تئاتر به قالبی برای اجرای موسیقی شوند.
برای رشد واقعی تئاتر در مشهد، باید توجه بیشتری به استانداردهای اجرایی، کیفیت محتوای نمایش‌ها و طراحی‌های صحنه‌ای مناسب شود تا در کنار خلق آثار خلاقانه و تأثیرگذار، فضایی برای هنرمندان ایجاد شود که در آن بتوانند بدون دغدغه، از تئاتر به عنوان یک ابزار هنری ارزشمند استفاده کنند. این امر نه‌تنها به ارتقای سطح فرهنگی شهر کمک خواهد کرد، بلکه باعث خواهد شد که تئاتر به عنوان یک هنر مستقل و باهویت، جایگاه خود را پیدا کند.