به گزارش شهرآرانیوز؛ تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسد که نویسنده‌ای با صدایی چنین آرام، خالق چنین مجموعه آثار عمیقا آزاردهنده باشد. هان کانگ گفته است: «خشونت انسانی در تمام رمان‌های من به شکل‌های مختلف تکرار می‌شود.» او به عنوان برجسته‌ترین وقایع نگار قرن خونین بیستم کره جنوبی، به عنوان سخنگو و وجدان کشورش شناخته می‌شود و برخی از تاریک‌ترین دوران مبارزه برای دموکراسی را روشن می‌کند.
رمان «اعمال انسانی» او که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد، روایتی دلخراش از اعتراضات دانشجویی علیه دولت اقتدارگرای وقت در ماه مه ۱۹۸۰ در شهر گوانگجو بود که به شدت سرکوب شد. تخمین زده می‌شود که پس از ۱۰روز تظاهرات، ۲۰۰۰ نفر (بیشتر غیرنظامی) توسط نیرو‌های نظامی مورد اصابت گلوله، ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفتند.
رمان جدید او، «جدا نمی‌شویم» (We Do Not Part)، که نخستین رمان اوست که پس از دریافت جایزه نوبل به انگلیسی ترجمه شده است- نگاهی است به قیام قبلی علیه حکومت نظامی تازه تحمیل شده، این بار در جزیره «جِجو» و پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۸. در این قیام یک دهم، یعنی حدود ۳۰ هزار نفر از ساکنان جزیره به قتل رسیدند، آن هم فقط در سه ماه. هر دو قتل عام سال‌ها توسط دولت و گروه‌های راست گرا انکار یا کم اهمیت جلوه داده شدند.
آثار هان کانگ به این آسیب‌های ملی صدا می‌دهد، اما دامنه آن جهانی است. او در «اعمال انسانی» می‌پرسد: «انسانیت چیست؟ برای حفظ انسانیت به عنوان چه کاری باید انجام دهیم؟» رمان‌های او فقط ادبیات شهادت نیستند، بلکه اعمال همدلی بنیادین نیز هستند.
از زمان انتشار اولین کتابش در سی سال پیش، همان طور که در مقاله‌ای گفته «سعی کرده است پلی ایجاد کند میان شکاف عمیقی که توحش و شرافت را از هم می‌کند.» یکی از شگفتی‌های کوچک داستان‌های او این است که چطور خشونت و درد در کنار مهربانی و زیبایی قرار می‌گیرند و وحشت و لذت در صفحات کتاب با هم ترکیب می‌شوند.
هان درباره رمان «جدا نمی‌شویم» می‌گوید: «این طور نبود که تصمیم بگیرم: خب، می‌خواهم به یک قتل عام دیگر بپردازم.»
او اولین بار در دهه ۲۰ زندگی اش درباره قیام ججو شنید؛ زمانی که برای تبدیل شدن به نویسنده‌ای تمام وقت، شغلش به عنوان روزنامه نگار را رها و استودیویی در این جزیره اجاره کرد. یک روز که به صاحبخانه سالخورده اش کمک می‌کرد بسته‌ای سنگین را به اداره پست ببرد، پیرزن ایستاد و به دیواری اشاره کرد و به هانِ جوان گفت که اینجا جایی است که بسیاری از ساکنان جزیره اعدام شده‌اند.
در سال ۲۰۱۸، او بازگشت تا دو سال را در ججو بگذراند. او سال‌ها پس از فاجعه، وقتی در ساحل یا جنگل قدم می‌زد و «در هوای ججو نفس می‌کشید»، احساس کرد که «هر لحظه نزدیک‌تر و نزدیک تر» می‌شود به روایت رمان بعدی اش. هان درباره خانواده‌های داغداری که دهه‌ها بی صدا بودند می‌گوید: «می توانستم احساسات آن‌ها را درک کنم.»
او مانند «اعمال انسانی»، شروع به جمع آوری اسناد تاریخی و شهادت‌های بازماندگان کرد. تحقیقات قبلی او شامل آشویتس، بوسنی، نانجینگ و قتل عام بومیان آمریکا بود. او توضیح می‌دهد: «در حالی که این دو کتاب را می‌نوشتم، احساس می‌کردم که آن‌ها جهان شمول هستند؛ همان جنایات و قساوت‌های بشری که در طول اعصار و در اقصی نقاط عالم تجربه شده‌اند.»
رمان «جدا نمی‌شویم» با وجود تمام وحشت هایش، کیفیتی آرام و رویایی دارد، گویی همه چیز با برف پوشیده شده است. او در این باره توضیح می‌دهد: «بله، این رمان به مسائل سنگین و دردناک می‌پردازد. اما من می‌خواستم از چیز‌های بسیار نرم و سبک، مانند دانه‌های برف یا نور‌های موج دار شمع یا سایه‌های روی دیوار، پرنده و پر‌ها استفاده کنم.» اما خشونت و سرکوب همان طور که هان کانگ می‌گوید چیزی است که در طول اعصار و در اقصی نقاط عالم تکرار می‌شود. دو روز قبل از اینکه هان برای ارائه سخنرانی نوبل خود به استکهلم پرواز کند، کره جنوبی بار دیگر دستخوش آشوب شد، زمانی که رئیس جمهور یون سوک یول در ساعت۱۱ شب ۳دسامبر حکومت نظامی اعلام کرد.
در حالی که این اعلامیه کوتاه مدت بود و یون تعلیق شد، اعتراضات روزانه در خارج از مجلس ملی برگزار شده است. هان می‌گوید: «البته این اعتراضات مرا به یاد قتل عام گوانگجو انداخت. این واقعا تکان دهنده بود. هیچ کس این وضعیت را تصور نمی‌کرد و خواندن یا پیش بینی آنچه در آینده رخ خواهد داد بسیار دشوار است.»
با وجود اینکه پژواک‌های تلخ کشتار سال ۱۹۸۰ در کره جنوبی هنوز حس می‌شود، اینترنت و فناوری‌های ارتباطی دیجیتالی که دنیا را به هم پیوند داده، پنهان کاری‌هایی که چهل سال پیش ممکن بود را ناممکن ساخته است. هان می‌گوید: «در آن زمان روزنامه نگاری آزاد وجود نداشت، اینترنت وجود نداشت.»، اما اکنون همه تلفن همراه دارند. او می‌گوید: «می خواهم امیدوار باشم.»
منبع: گاردین
ترجمه: گروه فرهنگ و ادبیات شهرآرا