فوتبال یا فالوور آقای دانشگر؟

در روز‌هایی که فوتبال ایران بیش از هر زمان دیگری به رشد فنی و حرفه‌ای شدن نیاز دارد، شاهد پدیده‌ای عجیب در فضای مجازی هستیم: بازیکنانی که به جای درخشش در میدان، در صفحات شخصی خود به دنبال اثبات برتری و قهرمانی هستند. به‌تازگی برخی بازیکنان تیم‌های سپاهان و پرسپولیس در فضای مجازی به جان هم افتاده‌اند و تلاش می‌کنند با نمایش مدال‌ها و افتخاراتشان، یکدیگر را تحقیر کنند. اما پرسش اصلی این است: آیا این افتخارات، بازتابی از کیفیت فنی و اخلاقی این بازیکنان در زمین مسابقه است؟

نمونه بارز این اتفاق، بازیکنانی همچون محمد دانشگر است که بیشتر درگیر کری‌خوانی در فضای مجازی است تا ارائه عملکردی درخشان در زمین. در حالی که فوتبال بیش از هر چیز نیاز به تکنیک، هوش بازی و رفتار حرفه‌ای دارد، برخی بازیکنان تنها به قهرمان بودن در دنیای مجازی بسنده کرده‌اند. این وضعیت نشان‌دهنده یک بحران جدی در فوتبال ماست: جایگزینی نمایش‌گری با مهارت واقعی.

این رفتار‌ها نه‌تنها روح فوتبال را خدشه‌دار می‌کند، بلکه به الگوبرداری نادرست از سوی هواداران و نسل جدید فوتبالیست‌ها منجر می‌شود. فوتبالی که زمانی با اخلاق، تکنیک و معرفت شناخته می‌شد، اکنون درگیر جنگ‌های مجازی و جدال‌های بی‌ارزش شده است. به جای آنکه بازیکنان روی بهبود کیفیت فنی خود تمرکز کنند، وقت و انرژی‌شان را صرف اثبات برتری مجازی خود می‌کنند. این رجزخوانی‌ها به التهاب روی سکو‌ها دامن می‌زند و نتیجه آن چیزی جز کور شدن هواداران در سنگ‌پرانی‌ها، آتش زدن استادیوم‌ها، محرومیت‌های سنگین و خدشه‌دار شدن چهره ورزش ایران در مجامع بین‌المللی نخواهد بود.

واقعیت این است که فوتبال ایران برای پیشرفت، نیازمند بازیکنانی است که در زمین مسابقه بدرخشند، نه در صفحه اینستاگرام. فوتبالی که به سمت جنجال‌های بی‌اساس کشیده شود، نه‌تنها از مسیر پیشرفت منحرف می‌شود، بلکه در سطح بین‌المللی نیز اعتباری نخواهد داشت. زمان آن رسیده که بازیکنان به جای نمایش در فضای مجازی، در مستطیل سبز حرفشان را بزنند و به جای رجزخوانی، برای اعتلای فوتبال کشور تلاش کنند.