دانشمندان می‌گویند ممکن است ما در کره ماه زندگی میکروبی به جا گذاشته باشیم

شهرآرانیوز؛ در یک مطالعه جدید، دانشمندان پیشنهاد کردند که مناطق سایه‌دار ماه (PSR‌) یا مناطقی که اصلا نور خورشید به آن‌ها نمی‌رسد، شرایط مناسبی برای رشد حیات میکروبی دارند.

برخی از PSR‌ها به دلیل کج‌شدن جزئی ماه روی محور خود در طول میلیارد‌ها سال نور خورشید را ندیده‌اند. اما موضوع شگفت‌انگیز این است که این حفره‌های بدون نور نیز می‌توانند پناهگاه‌هایی برای درامان‌ماندن از تشعشعات مرگبار UV باشند.

جان مورز، محقق ارشد این مطالعه، دانشمند سیاره‌شناسی و دانشیار دانشگاه یورک در بریتانیا، به یونیورس تودی گفته است: «در فضا، میکروب‌ها معمولاً توسط گرمای زیاد و تشعشعات فرابنفش از بین می‌روند.» با این حال، PSR‌ها بسیار سرد و بسیار تاریک هستند و در نتیجه یکی از امن‌ترین محیط‌ها در منظومه شمسی برای انواع میکروب‌هایی هستند که معمولاً در فضاپیما‌ها وجود دارند.

به عبارت دیگر، PSR‌ها می‌توانند به عنوان یک فریزر عمل کنند و میکروب‌ها را برای سال‌ها حفظ کنند. کلمه کلیدی "حفظ" است.

مورز افزود: «این میکروب‌ها نمی‌توانند در اینجا متابولیزه، تکثیر یا رشد کنند، اما احتمالاً برای دهه‌ها تا زمانی که هاگ‌هایشان در اثر خلأ از بین بروند، زنده می‌مانند». مولکول‌های آلی هم که سلول‌های آن‌ها را می‌سازند احتمالاً برای مدت طولانی‌تری باقی می‌مانند.

احتمال آلوده‌شدن سطح ماه با میکروب‌های زمین همیشه یکی از دغدغه‌های دانشمندان بوده است. فراتر از ملاحظات اخلاقی و فلسفی، دلایل عملی و منطقی زیادی برای جلوگیری از آلوده‌کردن سطح ماه با میکروب‌های زمین و درنتیجه حفظ کیفیت داده‌های جمع‌آوری‌شده وجود دارد.

هدف برنامه آرتمیس ناسا فرود در نزدیکی قطب جنوبی ماه است، جایی که سایه‌های ماندگار سطح ماه را می‌پوشانند. حتی دهانه شاکلتون به عنوان یک مکان فرود بالقوه در نظر گرفته شده است.

اگر PSR‌ها می‌توانستند به عنوان فریزر‌های میکروبی عمل کنند، هر گونه آلودگی که انسان به آنجا وارد می‌کند می‌تواند برای چندین دهه‌ها و سده‌ها وجود داشته باشد و جاه‌طلبی‌های ما برای اکتشاف در ماه را برای سال‌ها عقب بیاندازد، و متأسفانه، این امکان وجود دارد که قبلاً چنین شده باشد.

مورز در ادامه گفته است: «احتمال وجود آلودگی میکروبی زمینی در PSR‌ها کم است، اما صفر نیست. چندین فضاپیما در داخل یا نزدیک PSR‌ها فرود آمده‌اند. اگرچه همه آن‌ها این کار را با سرعت بالا انجام داده‌اند، تحقیقات قبلی نشان داده است که تعداد کمی از هاگ‌ها می‌توانند از برخورد‌های شبیه‌سازی‌شده به مواد سنگی جان سالم به در ببرند. اگر هر میکروبی از این برخورد‌ها جان سالم به در می‌برد، به طور گسترده پراکنده می‌شد.»