تویی آخرین امیدم | روایت عشق ابدی در نامه‌ نرسیده یک همسر آزاده مشهدی + تصویر

به گزارش شهرآرانیوز، نامه‌ای با عنوان «تویی آخرین امیدم»، یکی از نامه‌های به‌مقصد‌نرسیده است از گنجینه‌ای ارزشمند از دلتنگی‌های همسران آزادگان که در کنج آرشیو هلال‌احمر خراسان رضوی جا مانده‌اند؛ نجواهای عاشقانه‌ای که پلی از دلتنگی و انتظار را از مشهد تا اسارتگاه بنا کرده و معنای واقعی فداکاری را به تصویر می‌کشند.

ماه محرم و مناسبتی با عنوان «روز اسرا و مفقودین»، فرصتی است، برای یادآوری حماسه‌ها و ایثارهایی که در دوران دفاع مقدس رقم خورد. در این میان، نقش همسران آزادگان، که در غیاب یارانشان بار سنگین زندگی و چشم‌انتظاری را به دوش کشیدند، بسیار پررنگ و ارزشمند است.

نامه‌ای نرسیده، گواهی بر عشقی ابدی

نامه‌ای که در آرشیو هلال‌احمر خراسان رضوی به یادگار مانده، گواهی است بر دلتنگی‌ها و امیدهای زنی که در فراق همسر اسیرش، لحظه‌ای او را از یاد نبرده است. واژه‌های این نامه، نه کلماتی وام‌گرفته از دنیای مجازی، بلکه عصاره احساسات قلبی است که در آتش عشق و انتظار می‌سوزد.

«... بخدا اگر بخندم ...بخدا اگر بگریم ...بخدا اگر بگویم ...بخدا اگر نباشم...تویی آخرین تلاشم...تویی آخرین بهارم...تویی آخرین امیدم....»

این جملات، تنها بخشی از مثنوی عاشقانه‌ای است که این همسر فداکار برای همسرش سروده است. در این عبارات، می‌توان اوج دلتنگی، ناامیدی و در عین حال، امیدواری و تلاش برای حفظ زندگی را به‌وضوح دید.

خراسان رضوی، سرزمین ایثار و پایداری

استان خراسان رضوی با تقدیم بیش از ۳۳۰۰ آزاده سرافراز، خانواده بزرگی را تشکیل می‌دهد که در گوشه و کنار آن، یاد و خاطره دلاوری‌های رزمندگان زنده است. اما در پس این افتخار، غم‌ها و غصه‌های بسیاری نهفته است؛ همسرانی که جوانی خود را صرف مراقبت از یادگاران جنگ کرده و در این راه، از هیچ تلاشی دریغ نورزیده‌اند.

هلال‌احمر، پلی میان قلب‌ها

نامه‌های نرسیده‌ای که در هلال‌احمر خراسان رضوی نگهداری می‌شوند، حلقه‌های اتصالی هستند بین قلب‌هایی که فرسنگ‌ها از هم دور بوده‌اند؛ یکی در «دیاری آشنا» و دیگری در «دیاری غریب». این نامه‌ها، نه‌تنها حاوی احساسات شخصی، بلکه درس‌های بزرگی برای زندگی نسل‌های آینده هستند.

در دورانی که ارتباطات به‌آسانی برقرار می‌شود، شاید نتوان ارزش واقعی یک نامه سنتی را درک کرد؛ نامه‌هایی که واژه‌هایشان از عمق وجود نویسنده برمی‌خاست و بر دل می‌نشست. این نامه‌ها، گنجینه‌ای ارزشمند از دوران دفاع مقدس هستند که باید حفظ و گرامی داشته شوند.

تلاش‌هایی بی‌ریا

نویسندگان این نامه‌ها، عشق واقعی خود را نه‌فقط در نوشتن کلمات، بلکه در عمل نیز ثابت کردند. آن‌ها پس از بازگشت آزادگان، پروانه‌وار گرد شمع وجود همسران خود سوختند و در این راه، از هیچ کوششی دریغ نکردند؛ تلاش‌هایی که هرگز جلوه‌ای عمومی نداشته و تنها خداوند شاهد آن بوده است.

در پایان، سلام و درود می‌فرستیم به فرشته‌هایی که تفسیر واقعی فرمایش امام‌خمینی(ره) درباره بانوان ایثارگر در جنگ تحمیلی هستند؛ «مقاومت و فداکاری این زنان بزرگ در جنگ تحمیلی آن‌قدر اعجاب‌آور است که قلم و بیان از ذکر آن نه عاجز، بلکه شرمسار است.»

قاصدک‌های خوش‌خبر

و نامه‌هایی که قرار است پس از گذشت سال‌ها با همکاری هلال‌احمر و بنیاد پیام آزادگان خراسان رضوی، به دست صاحبانشان برسد.