آیا خشم به ارث می‌رسد؟ | بررسی عوامل ژنتیکی در بروز عصبانیت

به گزارش شهرآرانیوز؛ عصبانیت یکی از احساسات طبیعی و درونی انسان‌ها است که در هر شخص به شکل متفاوت و منحصر به فردی بروز می‌کند؛ گاهی با سکوت محض و گاهی با فریاد‌های بلند! طبق مطالعات علم روانشناسی، بروز بیشتر رفتار‌ها و احساسات هر فرد به عوامل گوناگونی همچون علل محیطی و ارثی بستگی دارد.

حتما تا کنون با موقعیت‌هایی مواجه شده‌اید که رفتار شما با فرد دیگر، طی شرایط یکسان، متفاوت بوده است؛ به عنوان مثال در یک موقعیت خشم‌برانگیز ممکن است یک فرد با برخورد‌های سخت و عصبانیت با آن مواجه شود، اما شما در همان شرایط، ترجیح دهید وارد گفتمان شوید و خشم خود را فرو ببرید.

بخشی از این تسلط بر رفتار، ناشی از تمرین‌های خودشناسی، رشد شخصیت و تربیت خانواده  است، اما گاهی اوقات این اتفاق کاملا ناخودآگاه است و مربوط به رشته‌های ژنی می‌شود. در این مطلب به چگونگی تأثیر عوامل ژنتیکی در نحوه بروز خشم پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.

طی پژوهش‌های اخیر محققان، خشم از آن دسته احساساتی است که در میانه رشته‌های DNA از پدر و مادر به فرزند منتقل می‌شود. این ژن باعث می‌شود عملکرد نورون‌های عصبی تحت تاثیر قرار بگیرد و بر نحوه بروز رفتار شخص اثر بگذارد.

تفاوت‌های ژنتیکی در نحوه بروز خشم حتی در دوقلو‌های یکسان هم وجود دارد و میزان شدت عصبانیتشان با یکدیگر متفاوت است. این نتایج نیز به وضوح نشان‌دهنده میزان اهمیت و اثرگذاری ژن بر نوع رفتار و بروز احساسات افراد است.

عوامل محیطی هم در بروز احساسات نقش دارد، اما طبق تحقیق متخصصان، ژنتیک نقش پررنگ‌تری در واکنش‌های هیجانی ایفا می‌کند و به عبارتی مهم‌ترین عامل در شکل‌گیری یک احساس و آغاز یک واکنش به شمار می‌رود.

چطور خشم ژنتیکی را کنترل کنیم؟

درست است که گام نخست برای حرکت به سمت بروز خشم، وابسته به عوامل ژنتیکی و ناخودآگاه است، اما برخی دیگر از عوامل محیطی و تربیتی، می‌تواند فرد را به سمت کنترل احساسات، از جمله خشم، هدایت کند. تربیت و رفتار صحیح هنگام مواجهه با عصبانیت کودک، فرهنگ اجتماعی - خانوادگی و سطح استرس، جزو عواملی است که می‌تواند سرآغازی برای تسلط آگاهانه بر احساسات درونی باشد.

شناخت نوع بروز رفتار و احساسات که ناشی از ژنتیک است یا مدیریتی آگاهانه، می‌تواند برای رسیدن به تعادل در بروز احساسات مفید باشد. برای مثال اگر فردی به واسطه عوامل ژنتیکی و ارث، به صورت ناخودآگاه واکنش‌های شدیدی در موقعیت‌های حساس نشان می‌دهد، بهتر است در سنین پایین‌تر با مراجعه به یک متخصص این مشکل را برطرف کند؛ این کار می‌تواند اثرات منفی استعداد خشم ژنتیکی را کاهش دهد.

دانستن این مسئله که بخش مهمی از ریشه خشم هر فرد در رشته‌های DNA او جای گرفته است، می‌تواند افکار منفی از جمله «من نمی‌توانم خشمم را کنترل کنم» را به حاشیه بکشاند و  راهکار‌های منطقی و مؤثری را به فرد ارائه دهد. علاوه بر آن، یکی دیگر از مزایای دانستن این موضوع، بیشتر اهمیت‌‌دادن به تأمین صحیح عوامل محیطی و آموزش‌های مناسب است چراکه اگر بدانیم بخش اعظمی از بروز یک رفتار به عاملی کاملا ناخودآگاه وابسته است، بیش از پیش تلاش می‌کنیم تا آن بخشی را که می‌توانیم، سامان ببخشیم.

منبع: hybridcounseling