بارانِ تردید، خطرناک‌تر از تیرباران!

«برهه حساس کنونی» را اگرچه فراوان، بجا و بیجا به‌کار برده‌ایم، اما امروز دقیقا شرح همین گزاره سه‌کلمه‌ای است. ما اکنون در حساس‌ترین برهه زمانی هستیم. درک این واقعیت، درد دین و ملت داشتن را می‌طلبد. فرزند زمانه خویش باید بود تا راه برای «ابن‌الوقت»‌ها باز نشود که برای دستمالی که به دست بیاورند یا به تقاص از دست دادن آن نه فقط قیصریه که همه وطن را به آتش کشند.

آتش را هم که لزوما با آتش‌زنه و کبریت و فندک برپا نمی‌کنند. گاهی یک شبهه که در جانی اندازند جهانی را مشتعل می‌کند. با تردیدی که می‌اندازند، سنگ را هم تُرد و شکننده می‌کنند. معلوم است که با اینها حصنِ حصینِ ملک و ملت، با مشکل روبه‌رو می‌شود. انگشت بر گفته این و آن نمی‌گذارم تا دایره نقد محدود و معدود نگردد. 

می‌خواهم وام بگیرم از منطقِ هدایتگرِ امامی که واسطه حضور و غیبت ولایت در نظام تربیتی الهی است تا هشدار دهم که برخی کلمات، برخی تصویرها، برخی اشارات، سخت‌تر از تیغ و تیر می‌تواند ما را زمین‌گیر کند. حتی باید گفت با هزار تأسف این روزها، کسانی شب‌سازی می‌کنند که ظاهری موجه هم دارند. اصلا تا ظاهرشان موجه نباشد، حرفشان در ذهن مردم توجیه نمی‌شود. تا در قاب و ظاهرِ علما و دانشمندان و نخبگان، فرو نروند که نمی‌توانند به تضعیف روحیه خلق، سربرآورند. 

اینان در تولید بدی رکورد می‌شکنند چنان‌که در کلام راهنما و هشداردهنده امام حسن عسکری (ع)، فى صِفَةِ عُلَماءِ السُّوءِ؛ در وصف علمای بدکردار، می‌خوانیم: وهُم أضَرُّ عَلی ضُعَفاءِ شیعَتِنا مِن جَیشِ یَزیدَ عَلی الحُسَینِ بنِ عَلِىٍّ علیهما السلام وأصحابهِ، فإنَّهُم یَسلُبونَهُمُ الأرواحَ والأموالَ، وهؤلاءِ عُلَماءُ السُّوءِ ... یُدخِلونَ الشَّکَّ والشُّبهَةَ عَلی ضُعَفاءِ شیعَتِنا فیُضِلّونَهُم؛ زیان آنها برای شیعیان ناتوان (و آسیب‌پذیر) ما بیشتر از زیان سپاه یزید برای حسین‌بن‌علی (ع) و یاران اوست، زیرا آنها جان و مال ایشان را گرفتند و این علمای بدکردار... در دل شیعیان ناتوان ما شکّ و شبهه می‌اندازند و گمراهشان می‌کنند. 

بله، زیان اینان بیشتر است، چون یزید هرگز نتوانست در عاقبت‌به‌خیری یاران اباعبدا...، مانع ایجاد کند، اما اینان با تولید شک و شبهه و راه بستن بر یقین مردمان به حقیقت، راهزن دینشان می‌شوند. هم دنیایشان را به تسخیر می‌آورند و هم با تمسخر حقیقت، آخرتشان را به جهنم گره می‌زنند. اصلا تا علماء‌السوء نباشند، بدی نمی‌تواند چنان فراوان شود که راه بر خوبی ببندد. اینان‌اند که با سوء‌استفاده از دانش، مردمان را به سوء‌رفتار سوق می‌دهند.

امروز هم بیش از همیشه در معرض دانشمندانی چنین هستیم. درس‌خوانده‌ها و به‌ظاهر نخبگانی که حاصلی جز خسارت برای ملت ندارند. فریاد هدایتگر رهبر انقلاب، روشن و صریح است. به وحدت می‌خواند، اما حاصل تلاش این جماعت، واگرایی است. به هوشیاری می‌خواند، اما نتیجه کاشت اینان در ذهن عموم، غفلت و ناهوشیاری است. اینان واقعا خطرناک‌تر از دشمن‌اند. خط مقدمی هستند که تا فرونریزیم، دستمان به یقه دشمن نخواهد رسید. 

اصحاب شبهه، یگان‌های تردید، گردان‌های تخریب را باید زمین‌گیر کرد و الا زمان و زمین را توأمان از ما می‌گیرند. به ظاهر افراد و شعاری که می‌دهند و ادعایی که دارند کار نداشته باشیم. ببینیم حاصل کاشت آنها در ذهن جامعه چیست. در «برهه حساس کنونی» به این باید حساس بود و با تنظیم رفتار به منهج رهبری، بن‌بست‌شکنی کرد.