اوستون اورونوف فقط چند دقیقه لازم داشت تا دوباره یادمان بیاورد چرا در پرسپولیس به او «امیدِ خط حمله» میگویند. هنوز گزارشگر اماراتی کارش با معرفی بازیکنان تمام نشده بود که اورونوف با استفاده از اشتباه عثمان مروان، توپ را ربود و با یک یورش برقآسا به دلِ دفاع مصر زد؛ چهار بازیکن را پشت سر گذاشت و ضربهای زد که محمد قاضی فقط توانست نگاهش کند. در استادیومی که حواس همه به محمد صلاح بود، شمارهی ۱۱ ازبکستان تنها چهار دقیقه وقت خواست تا خودش را ستارهٔ اصلی نمایش کند.
اما قصه برای اورونوف همیشه همینطور نمیماند. همان کسی که با خونسردی بعد از گل اول فقط لبخند淡ی زد و گل دوم را هم با آرامش و مهارت مثالزدنی به ثمر رساند، باز هم از چیزی گریختناپذیر به نام مصدومیت فرار نکرد. دقیقه ۵۱ زمین را لنگان لنگان ترک کرد؛ تصویری آشنا برای هوادارانی که در یک سال گذشته بارها با همین صحنه روبهرو بودهاند.
اینبار همسترینگ کوتاه او دوباره خودش را نشان داد؛ مشکلی که فعلاً نمیخواهد دست از سر او بردارد و شاید دوباره یک فیفادی دیگر را هم به کام پرسپولیس تلخ کند. اورونوف هر بار میدرخشد، اما مصدومیت انگار سایهبهسایه دنبالش میآید و نمیگذارد بازیاش ادامه پیدا کند. حالا هم پرسپولیس و هم تیمملی ازبکستان باید با این واقعیت کنار بیایند که ستارهشان هرچند در زمین متفاوت است، اما بدنش هنوز با ریتم بازیهای پرفشار کنار نیامده.
اورونوف روی دورِ مصدومیت افتاده؛ و این، بزرگترین رقیب اوست.