فاطمه(س)، سرمایه رسالت

سیاهپوش و اشک‌افشان در سوگ شهادت مظلومانه بی‌بی دوعالم حضرت فاطمه زهرا(س)، شایسته است راوی لحظات سخت اهل‌بیت پیامبر(ص) در این مقام باشیم. پس از شهادت حضرت زهرا(س)، امیرالمؤمنین(ع) پیکر نحیف و بی‌جان همسرش را در آغوش گرفته، به‌سوی محل دفن برد. علی(ع) به وصیت محبوبه‌اش عمل کرد و ظرف اشک‌های او که از خوف خدا گرد آمده بود، همراه با سند شفاعت مؤمنان در قبر نهاد و پیکر مطهر را شبانه، چنان‌که وصیت کرده بود، به دور از چشم ظالمان به خاک سپرد.

با پایان دفن، اندوه بر قلب علی(ع) هجوم آورد. اشک‌ریزان رو به قبر پیامبر(ص) کرد و نجوا نمود: «سلام بر تو و بر دخترت که شتابان به تو ملحق شد و اکنون در جوار تو آرمیده است. صبرم در فراقش کم شده. آن امانت گران‌بهایی را که به من سپرده بودی، به سوی تو بازگرداندم؛ درحالی‌که دنیا برایش زندانی تنگ بود. خیلی سریع از دستم ربوده شد. با رفتن او آسمان و زمین در نظرم تیره شده است».

«ای پیامبر! به زودی دردانه‌دخترت، از همدستیِ امتت، در جهت ستم و غصب حق او و شکستن و حذف دخترت به تو خبر خواهد داد. از او سؤال کن و بسیار از او بپرس. اگر بیم هتک‌حرمت قبر نبود، بر مزارش می‌ماندم و همچون مادری که فرزند از دست‌ داده می‌گریستم. خدا شاهد است که دخترت پنهانی دفن شد؛ درحالی‌که یاد تو فراموش نشده، حقش را پایمال کردند.» آن‌گاه رو به خدا مناجات کرد: «پروردگارا، من از فاطمه راضی‌ام. اکنون در تنهایی است، پس مونس او باش».

بعد از آنکه علی(ع) طبق وصیت زهرا(س) کنار قبر نشست و قرآن تلاوت کرد، حاضران با اندوه فراوان او را از مزار بلند کردند. برای مخفی‌ماندن قبر، چهل صورت قبر ساختند. سپس امیرالمؤمنین(ع) دست کودکانش را گرفت و به سوی خانه روانه شد. به درِ نیم‌سوخته منزلی که تا چندی پیش محل نزول فرشتگان بود، نزدیک شد. کودکان چهره در گریبان غم کشیدند و از آن زمان، بیت‌الزهرا(س)، بیت‌الاحزان شد.

اگرچه از آن زمان، بیت‌الزهرا(س) بیت‌الاحزان است، اما این مسیر در مقام چراغ راه هدایت ابنای بشر، انسان حق‌جو را به مسیر وحی و ولایت هدایت می‌کند. در حقیقت کلام، آن کسی که باعث شد رهبری در مسیر خط وحی باقی بماند، زهرای مرضیه(س) است. اوست که باعث شده امروز ۳۰۰ میلیون مسلمان بگویند: «أشهَدُ أَنّ عَلیاً ولی‌َّالله» و حقیقتاً اگر فاطمه(س) نبود، اساس اسلام نبود؛ لذا هر نفس آگاه و بصیرت‌فزونی تصریح می‌کند که فاطمه(س) سرمایه پیغمبر(ص) است.