نگاهی به فیلم سینمایی «بچه مردم» ساخته محمود کریمی | سینمایی برای نسل فراموش شده

احد مطبوعی | شهرآرانیوز؛ در دورانی که سینمای کمدی با رویکردی تجاری در گیشه یکه تازی می‌کند و خنده‌های لحظه‌ای، جای تفکر و پرسشگری را گرفته است، محمود کریمی با «بچه مردم» مخاطب را به ضیافت سینمایی متفاوتی دعوت می‌کند؛ خوراکی خوش طعم که یک پرسش اساسی را مقابل سینماگران و مدیران فرهنگی می‌گذارد: جایگاه سینمای نوجوان در ایران کجاست؟

در حالی که سینمای کودک پس از سال‌ها دوباره مخاطب خود را یافته، سینمای نوجوان همچنان بلاتکلیف و در حاشیه مانده است؛ منتظر فیلم سازی که آن را جدی بگیرد و به متن گفت وگوی فرهنگی بازگرداند؛ کریمی از جمله فیلم سازان دغدغه‌مند است؛ کسی که محتوا را قربانی فروش نمی‌کند.

روایتگری که دوربین را می‌فهمد

بسیاری از مخاطبان، کریمی را با صدای آشنا و آیتم‌های تلویزیونی خندوانه به یاد دارند، اما مسیر او از سینما آغاز شده است.

او نخستین بار در جایگاه بازیگر حضور یافت و بعد‌ها کنار کارگردان هایی، چون احمد کاوری و مهدی فیض، بازی گردانی و میزانسن را آموخت. حضور او در گروه فیلم برداری «بی پولی»، تجربه فنی او را کامل کرد و در مستندسازی و عکاسی یاد گرفت چگونه با تصویر قصه بگوید که همین نگاه باعث شده است قاب‌های «بچه مردم» شاعرانه، انسانی و دقیق باشند.

سفر قهرمان؛ جست وجوی هویت گمشده

ساختار روایت بر الگوی سفر قهرمان استوار است؛ ابوالفضل از دل تردید‌ها و سؤال‌های نوجوانی، راهی مسیری می‌شود که از کوچه‌های تهران تا خط مقدم امتداد دارد؛ اما مقصد واقعی این سفر، هویت است. کریمی نشان می‌دهد هویت تنها انتسابی نیست؛ با تصمیم ها، رفتار‌ها و اعمال ساخته می‌شود. همان اعمالی که به معیار شناخت ما برای دیگران تبدیل می‌گردد.

موسیقی و طراحی صحنه؛ تقویت کننده فضا و احساس

موسیقی متن بی نظیر «بچه مردم» یکی از نقاط قوت اساسی این فیلم محسوب می‌شود. کریستوفر رضاعی که آهنگ سازی فیلم‌های «کنعان» و «در دنیای تو ساعت چند است؟» را برعهده داشته، در اینجا نیز توانسته به طرز استادانه‌ای، احوالات و احساسات ابوالفضل را در طول فیلم به مخاطب منتقل کند؛ به گونه‌ای که مخاطب با او می‌خندد، با او نگران می‌شود و در مسیر او همراه می‌گردد. رضاعی با موسیقی متن درخشان خود، فضای فانتزی فیلم را تشدید کرده و باعث شده است «بچه مردم» نه فقط شنیدنی، بلکه دل نشین و احساسی‌تر شود.

از سوی دیگر، طراحی صحنه خیره کننده فیلم، نقشی کلیدی در شکل گیری جهان اثر دارد. قاب‌هایی مملو از خاطره که با جزئیات دقیق توانسته‌اند فضای دهه ۴۰ تا ۶۰ را تداعی کنند و مخاطب را بدون اغراق و تصنع، به همان دوران ببرند. رنگ‌های گرم و شاد، نورپردازی متناسب و انتخاب لوکیشن‌ها به خوبی با ریتم تند فیلم همراه شده است و نما‌هایی چشم نواز به تماشاگر ارائه می‌دهد.