آخرین پست توئیتر چادویک بوزمن که حکایت از فوت این بازیگر ۴۳ ساله داشت، تا الان ۷.۵ میلیون بار لایک شد و این رکورد بیشترین لایک برای یک پست در توئیتر است. تا قبل از این توئیتی از باراک اوباما در سال۲۰۱۷ که عبارتی از «نلسون ماندلا» را نقل قول می‌کرد، با ۳/۴ میلیون لایک، بیشترین تعداد لایک در توئیتر را داشت.
شهرآرانیوز - همان اولین‌باری که در فیلم «کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی» در نقش «پلنگ سیاه» ظاهر شد، دل علاقه‌مندان به فیلم‌های ابرقهرمانی را برد. سال ۲۰۱۸ اولین ابرقهرمان سیاه‌پوست دنیای مارول شد که یک فیلم اختصاصی داشت. ستاره چادویک بوزمن چشم مخاطب را گرفته بود، ولی کسی خبر نداشت که عمر این ستاره کوتاه است.
اوایل هفته در حساب توئیتری او ناگهان پستی منتشر شد که خبر از فوت این بازیگر داشت. بر اساس پستی که در حساب کاربری اینستاگرام این هنرپیشه منتشر شد، او از سال۲۰۱۶ فهمیده بود که به سرطان روده بزرگ مبتلاست. این بیماری در سال۲۰۱۶ در مرحله سوم خود قرار داشت و پس از آن نیز روند روبه‌پیشرفتی را طی کرده است. طبق همین بیانیه اینستاگرامی چادویک بوزمن در منزل خود در کنار همسر و خانواده‌اش جان سپرد. او در این سال‌ها آن‌قدر روپا و پرانرژی در آثار سینمایی حضور داشت که کسی باور نمی‌کرد ۴ سال است که با سرطان دست‌وپنجه نرم می‌کند. بسیاری از آثاری که این بازیگر سیاه‌پوست در سال‌های اخیر روی پرده برده است، در دوران بیماری او ضبط شده بودند. فیلم‌هایی مثل «مارشال»، «پلنگ سیاه»، ۲ فیلم از مجموعه «انتقام‌جویان» و «۵ هم‌خون» ازجمله آثاری هستند که این هنرپیشه سیاه‌پوست هم‌زمان با بیماری، شیمی‌درمانی و جراحی‌های متعدد در آن‌ها به ایفای نقش پرداخت.
آخرین پست توئیتر او که حکایت از فوت این بازیگر ۴۳ ساله داشت، ۷.۵ میلیون بار لایک شد و این رکورد بیشترین لایک برای یک پست در توئیتر است. تا قبل از این توئیتی از باراک اوباما در سال۲۰۱۷ که عبارتی از «نلسون ماندلا» را نقل قول می‌کرد، با ۳/۴ میلیون لایک، بیشترین تعداد لایک در توئیتر را داشت. در روز‌هایی که آمریکا از تبعیض نژادی رنج می‌برد و غائله کشته شدن جرج فلوید هنوز پایان نیافته است، ازمیان‌رفتن تنها ابرقهرمان نقش اول سیاه‌پوست در هالیوود برای مردم بسیار تلخ بوده است.
«پلنگ سیاه» اولین فیلم بزرگ ابرقهرمانی بود که یک آفریقایی‌تبار را به‌عنوان نقش اصلی خود به خدمت گرفت. این اثر همچنین اولین فیلم ابرقهرمانی بزرگ بود که بخش مهمی از تیم بازیگران، نویسنده و کارگردان خود را نیز از میان سیاه‌پوستان انتخاب کرده بود. به‌عبارتی «پلنگ سیاه» یک لحظه امیدبخش و پرافتخار برای بیشتر آمریکایی-آفریقایی‌هایی بود که به سینما می‌روند. هنگام پخش فیلم بسیاری از این مخاطبان با لباس‌های خاص به سالن‌ها رفتند و در عمل فیلم و بازیگرانش فراتر از یک اثر معمولی به نوعی محصول الهام‌بخش تبدیل شدند.