آموزش مجازی در مجموع از ۲ حوزه کلی تشکیل شده است: اول نرم افزارها، ابزار‌ها و فناوری‌هایی که در این زمینه استفاده می‌شود. حوزه دوم هم محتوا‌های متفاوت در مقایسه با آموزش‌های سنتی. در بحث ابزار‌ها و زیرساخت مورد نیاز، تقریبا می‌توان گفت که کمبود زیادی دیده نمی‌شود و رشد خوبی داشته ایم.
سیستم‌های مدیریت یادگیری مجازی خوبی در کشورمان ایجاد شده است و از این نظر، فاصله چندانی با کشور‌های پیشرفته دنیا نداریم. اما بسیاری از معلم‌ها و مراکز آموزشی ما فرصت این را ندارند که با مهارت تولید محتوای درخور فضای مجازی آشنا و در این زمینه توانمند شوند. در واقع، نیاز داریم که تعریف دوباره‌ای از فعالیت‌های یادگیری و آموزشی داشته باشیم و تا بتوانیم از تمام ظرفیت‌هایی که فناوری در حوزه آموزش برای ما ایجاد کرده است استفاده کنیم. یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیستم آموزشی ما برای رفتن به این سمت، کنکور محور و حفظیات محور بودن آموزش‌های ماست. در کشور ما هنوز خط کش مهم میزان موفقیت افراد، مدرک تحصیلی آن هاست، مدرکی که بر پایه آموزش‌های سنتی منطبق با محتوا‌های چند دهه گذشته به افراد داده می‌شود و خانواده‌ها هم همین شرایط را قبول دارند.
در واقع، به نظر می‌رسد هم سیستم آموزشی و هم تفکر قالب بر جامعه در مقابل تغییر محتوا‌های آموزشی گارد منفی دارند. این در حالی است که در خیلی از کشور‌ها مخصوصا در شرایط کرونایی این روز‌های دنیا، محتوا‌های مختلفی مانند فعالیت‌های بهزیستی دانش آموزان در شرایط کرونا را در دستور کار خود قرار داده اند. زمانی که چنین انعطافی در جنس محتوا‌های آموزشی وجود داشته باشد، می‌توانیم بیشتر از ظرفیت‌های فناورانه در تولید محتوا‌های آموزشی استفاده کنیم. تا زمانی که نظام آموزشی ما نتواند از نگاه سنتی به حوزه آموزش فاصله بگیرد، حتی با وجود استفاده از فناوری‌های روز دنیا هم قادر نخواهیم بود به طور کامل از ظرفیت‌های فناوری در توسعه آموزش بهره‌مند شویم.