یک خداحافظی عاشقانه در بسکتبال بانوان ایران

گروه ورزش/شهرآرانیوز، همۀ ما دوست داشتیم خداحافظی سعیده علی کاپیتان تیم ملی بسکتبال بانوان با کوله بار پیروزی و شکست‌هایش حتی پادرمیانی‌هایش برای رفع ممنوعیت‌های بسکتبال دختران، در زمان دیگری اتفاق می‌افتاد، اما همۀ ما باید خداحافظی دختر بسکتبال را به جای هیجان و سپاس و قدردانی از یک قهرمان، در سکوت و در فضای مجازی ببینیم. بدون حضور در سالن و بدون تماشاگران پرشور در حرکت جمعی، که نام سعیده علی را بار‌ها و بار‌ها فریاد بزنند و به احترامش از جای خود برخیزند.
سعیده علی، شاهد عینی چند دورۀ تاریخی بسکتبال بانوان ایران از زمان رانده شدن آنان از فضای سالن‌ها و ادامۀ شعار‌های پوپولیستی دولت‌ها در حمایت از ورزش زنان است. کسی که به اتفاق همنسلانش در تداوم حضور «حافظان بسکتبال زنان» در دهه‌های گذشته، دست از مطالبه برنداشت.
خداحافظی سعیده علّی از بسکتبال از آن دست خداحافظی‌هایی است که چند سطر بالاتر آن مسافرت‌های ۱۱ مهر ۱۳۸۶ و اردیبهشت ۱۳۸۷ به مالزی و سوریه در ۲۹ و ۳۰ سالگی دوران ممنوعیت بسکتبال زنان و سفر به عشق‌آباد در آبان ۱۳۹۵ نوشته شده است. می‌توان در میان خطوط مخدوش بسکتبال زنان در دهه‌های گذشته دلیل «بودن» و بیشتر «عاشق بسکتبال شدن» علی را در خط سیرِ «تاب‌آوری اجتماعی بسکتبال زنان» با یک خداحافظی عاشقانه دنبال کرد.
خداحافظی علی با بسکتبال به عنوان ورزشی که به آن احساس وابستگی و عاشقانه دارد، سخت است. او در متن کوتاهی که روی صفحۀ اینستاگرامش گذاشت با جمله‌ای از انگیزه‌های درونی مایکل جردن شروع کرد تا بیانگر حس خودش در لحظۀ خداحافظی با بسکتبال باشد. او نوشت: «من بار‌ها شکست خورده‌ام و به همین دلیل موفق شده‌ام. دوست داشتم خداحافظی‌ام با جمله اسطوره بسکتبال؛ مایکل جردن شروع شود. بسکتبال بازی کردن برای من سرشار از لذت بود. هیچ وقت سختی‌ها و تلخی‌های راهش که اصلاً هم کم نبود، باعث نشد از آن دل بکنم. حتی درست‌تر بگویم هر چقدر سخت‌تر شد، بیشتر عاشقش شدم. می‌دانم این راه برای من ادامه یک مسیری است که پیش از این آغاز کرده‌ام؛ چون بسکتبال برای من فقط یک بازی، ورزش یا مسابقه نبود؛ بلکه یک مدل خوب زندگی کردن بود و حالا دوست دارم متن خداحافظی‌ام از بسکتبال با قدردانی از کسانی تمام شود که به من یاد داده و کمکم کردند. به کسانی که در زمان قبل‌تر از من ایستاده‌اند، جبران کاری است که آن‌ها زمانی برای من انجام دادند. سپاسگزارم از شخصی که از من ساختید و خداحافظ بسکتبال عزیز.»
خداحافظی سعیده علی پایان یک قهرمان ملی نیست. سعیده علی شاید روزی در نقشی دیگر به بسکتبال برگردد شاید هم نه، اما در حافظۀ تاریخی بسکتبال باقی می‌ماند.