درگذشت حسین پورحسین، سینماگر، تهیه‌کننده و پژوهشگر سینما و روزنامه‌نگار، خاطرات او را در ذهن دوستان و همکاران قدیمی‌اش زنده کرده است. در بین این خاطرات اخلاق نیکو، تواضع و تلاش برای ترویج سینما بسیار پررنگ است.
امیری|به گزارش شهرآرانیوز، درگذشت حسین پورحسین، سینماگر، تهیه‌کننده و پژوهشگر سینما و روزنامه‌نگار، خاطرات او را در ذهن دوستان و همکاران قدیمی‌اش زنده کرده است. در بین این خاطرات اخلاق نیکو، تواضع و تلاش برای ترویج سینما بسیار پررنگ است.
وحید ضرابی‌نسب، دبیر سرویس سینمای هفته‌نامه شهرآرا در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰، که از ابتدای ورود حسین پورحسین به هفته‌نامه شهرآرا از همکاری او در این مجموعه استقبال کرد، معتقد است هیچ‌کس نه در سینما و نه در بین مشهدی‌ها قدر این مرد را ندانست و کاری برایش انجام نداد.
او در بیان اولین روزهای آشنایی‌اش با این روزنامه‌نگار و پژوهشگر سینما می‌گوید: تصور کنید سال ۷۹ در هفته‌نامه شهرآرا بودیم که مردی به تحریریه آمد. وقتی نزدیک شد تعداد زیادی تکه‌کاغذهای بریده از جراید، آگهی‌ها، بلیت‌های سینما و هر آنچه از ۴۰ سال گذشته سینما می‌شود تصور کرد در میان کاغذهای او یافت می‌شد. از من پرسید آیا می‌توانیم مجموعه‌اش را در هفته‌نامه چاپ کنیم؟ من دیدیم این مرد و اطلاعات و اسنادش اصلا معمولی نیست. آن زمان نشستیم، صحبت کردیم و تصمیم گرفتیم یک ستون ثابت راه‌اندازی کنیم؛ ستونی به‌نام «خاطرات سینمای مشهد» راه انداختیم که مرحوم پورحسین هر روز مطلبی درباره معرفی یکی از سینماها یا اتفاقی مهم درباره سینما را می‌نوشت. آن زمان هفته‌نامه شهرآرا رقیب خیلی جدی‌ای برای دیگر رسانه‌ها نبود، اما آن ستون خواننده‌های زیادی داشت.
ضرابی‌نسب ادامه می‌دهد: او مردی جاافتاده بود و من جوانی بیست‌ودوساله بودم که مدرن می‌اندیشیدم، بنابراین بحث‌های زیادی درباره سینماهای دهه چهل‌پنجاه با هم می‌کردیم. اختلاف نظر هم داشتیم، اما او بود که پدرانه به حرف‌هایم گوش می‌کرد و پدرانه نظرش را می‌گفت.
ضرابی‌نسب هرگز آن روزها را فراموش نمی‌کند که از روزنامه تا سینما هویزه و سینما قدس، همراه با پورحسین قدم‌زنان درباره فیلم‌های مسعود کیمیایی، سینماها و صف‌های طولانی در دهه‌های چهل‌پنجاه صحبت می‌کردند: آن زمان تحلیل می‌کردیم که چطور صف‌های طولانی مردم در سینماها کنترل‌کردنی نبود و حالا چرا مردم از سینما استقبال نمی‌کنند یا کمتر استقبال می‌کنند.
ضرابی‌نسب ادامه می‌دهد: از ۱۵ سال پیش که به تهران آمدم او را ندیدم، اما همیشه تلفنی با هم صحبت می‌کردیم و اخلاق خوب و پدرانه او در خاطرم مانده است.
او در پایان صحبت‌هایش دوست دارد تأکید کند حسین حسین‌پور حقش را از سینما که نگرفت هیچ، در مشهد هم به او بهایی داده نشد: حسین‌پور تهیه‌کننده فیلم خانه خلوت بود، حدود ۱۰ سینما در کشور داشت و خیلی برای این سینما زحمت کشید، اما آن جایگاهی را که باید نداشت؛ شاید به این دلیل که سینما این روزها فقط سلبریتی می‌خواهد نه آدم‌های زحمت‌کش و اندیشمند. من همیشه افسوس می‌خورم، زیرا می‌دانم او می‌توانست جایگاه بهتری در سینما داشته باشد. از طرفی خود ما مشهدی‌ها هم قدرش را ندانستیم. کاش خودمان یک مستند از او می‌ساختیم. حالا او رفته است و کاری برایش انجام نشده است.