اگر به نظر می‌رسد بچه‌های امروزی در مقایسه با بچه‌های دهه‌های گذشته «نازک نارنجی‌تر» شده‌اند، شاید به این دلیل است که زمین‌های بازی نیز نسبت به گذشته، کم‌خطرتر طراحی می‌شوند.
عاطفه همایونی | شهرآرانیوز؛ اگر به نظر می‌رسد بچه‌های امروزی در مقایسه با بچه‌های دهه‌های گذشته «نازک نارنجی‌تر» شده‌اند، شاید به این دلیل است که زمین‌های بازی نیز نسبت به گذشته، کم‌خطرتر طراحی می‌شوند. به لطف قوانین ایالتی و وکلای «آسیب شخصی»، فضای زمین‌های بازی معمولی در طول سال‌ها بسیار تغییر کرده، و به محیطی امن‌تر و از لحاظ آموزشی، تعاملی‌تر تبدیل شده‌اند. با وجود این، شاید آن زمین‌های تفریحی خشن و نامنظم سال‌های گذشته، برای کودکان یک درس زندگی زودهنگام بوده باشد که به آن‌ها آموزش می‌داده که جهان جایی خشن و بی‌رحم است.
بر اساس مقاله‌ای که در «نیویورک‌تایمز» منتشر شده است، برخی محققان ارزش «اولویت: ایمنی» را برای زمین‌های بازی زیر سؤال می‌برند. حتی اگر در زمین‌های بازی که اولویتشان ایمنی است، کودکان صدمات جسمی کمتری متحمل شوند (که درباره شواهد آن می‌توان بحث کرد) منتقدان باور دارند که این زمین‌های بازی ممکن است رشد عاطفی را در کودک متوقف کنند و برای کودکان ترس و اضطرابی ایجاد کنند که درنهایت بسیار بدتر از شکستگی یک استخوان است.
الن سندستر، استاد روان‌شناسی دانشگاه کوئین مود در نروژ، می‌گوید: «کودکان در زمین بازی باید با خطرات روبه‌رو شوند و بر ترسشان غلبه کنند. فکر می‌کنم مانکی‌بار‌ها (میله‌های بارفیکس) و سرسره‌های بلند بسیار عالی هستند. با اینکه زمین‌های بازی هرروز حوصله‌سربر و خسته‌کننده‌تر می‌شوند، این وسایل از معدود تفریحاتی هستند که هنوز هم می‌توانند تجربه‌های مهیج از ارتفاع زیاد و سرعت بالا را به کودکان ارائه دهند.» البته بعضی اوقات، در بازی با این وسایل، کودکان تسلط خود را از دست می‌دهند و به زمین می‌افتند.
زمین‌خوردن رایج‌ترین آسیب‌دیدگی در زمین‌های بازی است، اما این صدمات به‌ندرت از نظر جسمی یا روحی، آسیبی دائمی به کودک می‌زنند. با وجود اینکه برخی روان‌شناسان و بسیاری از والدین نگران این هستند که کودکی که سقوط از وسایل بازی را تجربه کرده است، دچار ترس از ارتفاع شود، مطالعات الگوی مخالف آن را نشان می‌دهند و تأیید می‌کنند که کودکی که قبل از سن نه‌سالگی در یک سقوط آسیب دیده است، در نوجوانی کمتر از ارتفاع ترس خواهد داشت. به گفته دکتر سندستر و روان‌شناسی دیگر به نام لیف کنر از دانشگاه علوم و فناوری نروژ، کودکان با قرارگرفتن تدریجی در معرض خطرات بیشتر در زمین بازی، از همان روش‌های «عادی‌سازی» استفاده می‌کنند که درمانگران برای کمک به درمان فوبیا (هراس) در بزرگ‌سالان به‌کار می‌گیرند.
ایده زمین بازی به‌عنوان روشی برای القاکردن احساس بازی جوانمردانه و رفتار اخلاقی در آلمان آغاز شد و زمین‌های بازی در کنار مدارس ساخته شدند. بشردوستان زمین‌های بازی را راه‌حلی برای محله‌های کوچک و تنگ، کیفیت پایین هوا و انزوای اجتماعی می‌دانستند. این مفهوم جدید می‌توانست کودکان را از خیابان‌های خطرناک دور نگه دارد و به آن‌ها کمک کند تا سلامت جسمی، عادات خوب و مهارت‌های اجتماعی خود را بهبود و گسترش دهند و از کودکی خود لذت ببرند.
زمین بازی در شهر هیاواتا، ۱۹۱۲
زمین بازی «برانکس‌پارک»، نیویورک، ۱۹۱۱
زمین بازی در برادوی، ۱۹۱۰
زمین بازی مخصوص دختران، «سینت پاول» مینه‌سوتا، ۱۹۰۵
زمین بازی «سنترال پارک»، ۱۹۴۲