عاطفه همایونی | شهرآرانیوز؛ الگوی شیوع آنفلوانزا در سال ۱۹۵۷ به‌طرز عجیبی شبیه به الگوی همه‌گیری کروناست. موج جدید و کشنده‌ای از ویروس آنفلوانزا در آسیا ظاهر شد، در سراسر جهان تا ایالات‌متحده آمریکا گسترش یافت و شیوع یک همه‌گیری در جهان اعلام شد. در فوریه سال ۱۹۵۷ ویروس جدید اولین‌بار در سنگاپور گزارش شد و سپس به هنگ‌کنگ راه پیدا کرد.
در ماه ژوئن همان سال این ویروس به آمریکا رسیده بود. بیشتر بیماران می‌توانستند ابتلا به آنفلوانزای آسیایی (نامی که بر این ویروس گذاشته شده بود) را از همان دقایق اولیه از پا‌های ضعیف، لرزی که آن‌ها را زمین‌گیر می‌کرد، گلودرد، آب‌ریزش بینی و سرفه تشخیص دهند.
این علائم با درد بدن در بزرگ‌سالان، سردرد در کودکان و به‌دنبال آن تب شدید همراه بود. خردسالان، به‌ویژه پسربچه‌ها، دچار خون‌ریزی بینی می‌شدند. علائم بیماری معمولا خفیف بود و بیماران پس از مدتی استراحت و با درمان‌های ساده برای ازبین‌رفتن تب بدنشان بهبود می‌یافتند، اما ۳ درصد از مبتلایان به نوع بدخیم آن دچار می‌شدند و ۰.۰۳ درصد از این افراد جان خود را از دست می‌دادند. ۵۰ درصد از این بیماران به ذات‌الریه و برونشیت گرفتار می‌شدند.
مجله لایف در سال ۱۹۵۷ اعلام کرد که دولت سریع‌ترین بسیج پزشکی علیه یک بیماری همه‌گیر را آغاز کرده است. رقابت برای درمان این بیماری در آوریل ۱۹۵۷ آغاز شد و ابتدا محققان آینده‌نگر از مرکز پزشکی «والتر رید» (بیمارستان نظامی نیروی زمینی آمریکا) کار روی تولید واکسن را آغاز کردند. این عکس‌ها روند جذاب تولید واکسن (تزریق یک ویروس منفرد به یک تخم‌مرغ) را ثبت کرده‌اند. پس از تکثیر ویروس در پوسته تخم‌مرغ، غشای جنینی را بیرون می‌آوردند، ویروس کشته می‌شد و از مایع تحت‌درمان به‌عنوان واکسن استفاده می‌شد.