فردا، دوم بهمن‌ماه، سالروز درگذشت ابوالحسن نجفی (۱۳۰۸-۱۳۹۴) است. ادیب و مترجم و پژوهشگری که خدمات کم‌مانندی به ادبیات فارسی به‌ویژه ادبیات داستانی کرده است.
فرمند | شهرآرانیوز - فردا، دوم بهمن‌ماه، سالروز درگذشت ابوالحسن نجفی (۱۳۰۸-۱۳۹۴) است. ادیب و مترجم و پژوهشگری که خدمات کم‌مانندی به ادبیات فارسی به‌ویژه ادبیات داستانی کرده است. مرحوم نجفی البته نویسنده‌ای ذوفنون بود و از ترجمه رمان و داستان و نمایشنامه تا تألیف کتاب‌های آموزشی در زمینه درست‌نویسی و زبان‌شناسی و فرهنگ‌نویسی را در کارنامه پروپیمانش دارد. او با تألیف کتاب «غلط ننویسیم: فرهنگ دشواری‌های زبان فارسی» یکی از بهترین کتاب‌ها برای زدودن آسیب‌هایی را عرضه کرد که نثر فارسی را تهدید می‌کنند.
همچنین با «فرهنگ فارسی عامیانه» اصطلاحات فرهنگ توده را با ارائه نمونه‌هایی از آثار داستانی ادبیات فارسی پیش روی علاقه‌مندان به‌ویژه نویسندگان گذاشت. نجفی دانش درخوری در ادبیات کلاسیک ما داشت و دستاورد این توانایی در کنار تسلطش به زبان فرانسوی، برگرداندن آثاری مهم و خواندنی از ادبیات داستانی غرب برای خوانندگان ایرانی شد. رمان مفصل چهارجلدی «خانواده تیبو» اثر روژه مارتن دوگار، نویسنده فرانسوی برنده نوبل ادبیات، ترجمه مشهور اوست که ماجرا‌های یک خانواده را در حوالی جنگ جهانی اول روایت می‌کند. همچنین می‌توان از «پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند» یاد کرد که گزیده‌ای کم‌حجم، اما شیرین و خواندنی از داستان‌های کوتاه رومن گاری، نویسنده پرطرف‌دار فرانسوی، است، یگانه نویسنده‌ای که ۲ بار توانست جایزه معتبر گنکور را ببرد.
رمان «شنبه و یکشنبه در کنار دریا» نوشته روبر مرل و «بچه‌های کوچک قرن» نوشته کریستین روشفور از دیگر ترجمه‌های ابوالحسن نجفی در زمینه ادبیات داستانی است. او برگردانی از کتاب محبوب «شازده کوچولو» هم دارد که اگر بهترین برگردان داستان آنتوان دوسنت‌اگزوپری به فارسی نباشد، جزو سرآمدان ترجمه‌های متعدد از آن در ایران است؛ و سرانجام خوب است از گزینش خواندنی نجفی از داستان‌های فرانسوی به‌نام «بیست‌ویک داستان از نویسندگان معاصر فرانسه» نام ببریم. با خواندن ترجمه‌های این ادیب و دانشور ایرانی ضمن آشنایی با نمونه‌هایی برجسته از ادبیات جهان، از سرمشقی خوب از نثر سالم فارسی بهره‌مند می‌شویم و این امر ممکن است حتی رغبت ما را به مطالعه دیگر کتاب‌های او نیز برانگیزد. روحش شاد.