شهرآرانیوز -جدیدترین ساخته نرگس آبیار که حجم بیشتر آن در تهران ضبط شد، با نام قبلی «بی‌وقتی»، اردیبهشت امسال و در سکوت کامل خبری جلوی دوربین رفت. فیلمی که گفته می‌شود علی‌رغم تم زنانه و همیشگی سینمای آبیار، با تمام ساخته‌های او متفاوت است و بازیگران آن، نقش‌آفرینی‌های جانانه‌ای داشته‌اند که تا اندازه‌های دریافت سیمرغ پیش می‌روند.
کارگردان: نرگس آبیار
بازیگران: بهرام رادان، الناز شاکردوست، مهران احمدی، هوتن شکیبا و گلاره عباسی
خلاصه فیلم: برای یک زن که در حاشیه شهری بزرگ با همسر و فرزندش زندگی می‌کند، ماجرایی رقم می‌خورد و او باید همچنان کیان خانواده را حفظ کند.
فیلمی متمرکز بر روابط پیچیده انسانی، با ظرایف قابل‌توجه، شخصیت‌های جذاب و قصه‌ای پرکشش. بهترین فیلم نرگس آبیار تا اینجا.
نرگس آبیار باز هم گام بلند دیگری برداشته؛ بلندتر از فیلم بلندپروازانه قبلی‌اش. «ابلق» فیلمی تکان‌دهنده و تأثیرگذار است، با یک کارگردانی ماهرانه و پرزحمت، و بازی‌های چشمگیر. هرچند که به دلایلی شخصی، من «نفس» را همچنان بیشتر دوست دارم.
کاظم کلانتری:
نرگس آبیار را باید برای ترقی‌اش در سینما ستود؛ او با همین ستایش‌ها از «اشیا از آنچه ...» به «ابلق» رسیده است؛ فیلمی که انگار از تک‌تک فیلم‌های پیشین او، نشانه‌های تحسین‌شده‌شان را در یک چمدان گذاشته و آن‌قدر به جمع‌کردنشان اصرار داشته که گاهی بعضی چیز‌ها از درزهایش بیرون زده است؛ «ابلق» یک فیلم زنانه است شبیه فیلم‌های قبلی آبیار؛ یک مانیفست تصویری برای جنبش «می‌تو» البته نه در اداره و کارگاه و محیط‌های اجتماعی رسمی؛ در یک زورآباد حاشیه شهر. فیلم برای این آشنایی‌زدایی تلاش زیادی می‌کند؛ درواقع فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان از ایده قراردادن یک جنبش «می‌تو» در چنین فضایی به پرداخت چنین داستانی رسیده‌اند و همین باعث شده شبکه نمادین فکرشده و البته ناقصی در فیلم شکل بگیرد که گاهی شکسته‌بسته کار می‌کند و گاهی به شکلی ابتدایی در نشان‌دادن لایه‌های معنایی‌اش دست‌وپا می‌زند. فیلم برای فرار از نمایش سیاه پایه‌های ویران فرهنگی (آزار جنسی مرد‌ها به زن‌ها و ناموس‌پرستی) در طول داستان در کنار وضوح داستانش، نمادسازی می‌کند و برای اینکه مطمئن شود مخاطب منظورش را فهمیده به سطحی‌ترین شکل ممکن در پایان به نشانه اصلی‌اش ارجاع می‌دهد.
حضور عوامل فیلم در برج میلاد / سینمای رسانه
فوتوکال
عکاس: امیرحسین غضنفری
