«نیوتن زیر درخت گردو» لیلا صبوحی منتشر می‌شود | یک معمای عاشقانه

من قبلا نادر جلالی را در خواب هایم دیده ام؟ نمی‌دانم. اگر قبلا قضیه این مردک را می‌دانستم، حتما حواسم را بیشتر به خواب هایم جمع می‌کردم. این یکی دو سال آخری یادم می‌آید گاهی خواب‌های چرت وپرتی درباره صبا می‌دیدم، اما محل نمی‌کردم. مثلا می‌دیدم صبا در جاده باریکی که هر ۲ طرفش دره خوفی است، پشت فرمان یک کامیون نشسته است و هرچه پا می‌کوبد روی ترمز، ماشین ککش نمی‌گزد. هی بین ۲ تا دره سرعت می‌گیرد و قیلی ویلی می‌رود. این‌ها را می‌دیدم، اما خود نادر جلالی...

[..]یک وقت‌هایی فکر می‌کردم یک گربه بزرگ یا حتی مثلا یک ببر است، یک وقت‌هایی فکر می‌کردم پرنده‌ای نه چندان محبوب مثل کلاغ یا مثلا همین جغد است و یک وقت‌هایی هم به نظرم می‌آمد چیزی مثل سگ گله است. نمی‌دیدمش، فقط حضورش را حس می‌کردم. با یک فاصله معین. نه به صبا نزدیک می‌شد و نه ازش دور می‌شد. هرجا که صبا در خواب هایم بود، او هم بود. فقط همین را می‌دانم که بود و سیاه بود. یک جور سیاه براق عجیب، مثل سیاهی قیر.

دست کم پنج شش بار دیدمش در خواب هایم. هیچ وقت نمی‌شد بفهمی منظورش چیست. مواظب صباست یا می‌خواهد بهش آسیبی بزند؟ اما یادم نمی‌آید بودنش خیلی هراسانم کرده باشد. نگران چرا، بخواهی نخواهی یک جور نگرانی داشت، اما هراس و وحشت نه. حتی شاید بتوانم بگویم یک جور دل گرمی هم به آدم می‌داد. نمی‌دانم، هرچه می‌گردم اسم درستی برایش پیدا نمی‌کنم. بودنش، چیزی بود مثل آن چهارلیتری بنزین داخل صندوق عقب ماشین دایی، وقتی پیرارسال داشتیم از آن جاده فرعی طولانی می‌رفتیم شمال. چیزی که هم خیالت را راحت می‌کند،  که اگر وسط راه بنزین تمام کنی معطل نخواهی ماند، و هم خیالت همیشه از بابت نشت کردن و فاجعه بارآوردنش ناراحت است.