هم زمین آیت خداوند است و هم زمان. شکوفههایی که از زمین میروید، برگبهبرگ کتاب معرفت است که باید خطبهخط خواند و کلمهبهکلمه در یاد گرفت و حرفبهحرف در جان نشاند. لحظات زمان هم همین حکم را دارند.
نفسها را هم با این نگاه باید تازه کرد. هر نفس که فرو برود به تمدید حیات، باید که در برآمدن خود مفرح ذات باشد و واجد صفات. اینگونه میتوان خوانشی ربانی و ملکوتی داشت از مُلکی که قرار است انسان را در تراز بازگشت به ملکوت سازمان دهد.
زمین و زمان البته گاه به تلاقی عارفانه، ضریب نور میگیرند مثل همین روزهای پیش رو و در فصل پلکتکاندن زمین. مثل همین روزهایی که چرخش قمری سال ما را در شعبان به رؤیت آلبوم زیباییهای خدا میرساند و با میلاد امامحسین و حضرتعباس و حضرتسجاد (ع) در فرحناکی عید مینشاندمان تا در تقویم نامها و نشانهها، روز پاسدار را جشن بگیریم و به تعظیم در برابر مقام جانباز، قامت دوتا کنیم و به حرمت آزادگی، آزادمردان را سلامی بلندبالا بسراییم.
باری، پاسدار، جانباز، آزاده که الگوی خود را در مرام حسینی و سلوک عباسی و معرفت سجادی میجوید و میپوید، شایسته سلام خداوندی است. او را یوما... فراوان است و شهادت همزاد نفسهای اوست. قدرش باید دانست و در صدر دل جایش باید داد که او را و هماندیشان و همراهانش را به مثل میتوان «اوتاد» نام نهاد. «وتد»هایی که قرار امنیت و آرامش جامعه را تضمین میکنند. ضمانتی که به امضای آن میتوان روزهای آرام وطن را دید و مردمان را که در آرامش به سلام نوروز میروند. نوروزی که باز خود آیات خدا را برای ما میخواند. آوازی خوش که با سمفونی زمین همراه میشود، با آواز هزاران و صدای پای آب.
اعیاد شعبان را و شکوه نوروز را توأمان باید به تکریم پرداخت که جمله ایستادن، در خط خواندن آیات خداست. در این ایام بهیاد شهیدان باشیم که جان را جام شهود کردند تا چشمها را بینایی مدام شود. به رسم ایثار، دست دیگران را بگیریم که خدا دستهای کریم را بسیار دوست دارد. مهربانی را توسعه دهیم که این بهجانخواندن بسما... الرحمنالرحیم است. دلها را پیش از خانهها غبار بروبیم که دل مهربان را عطر افشانی سزاست. نگاه را نو کنیم در آستان نوروز، مباد غبارهای کهنه، کینهها و کدورتها را در پستو بنشاند و از دست پاکساز خانهتکانان به دور دارد. تازگی طبیعت را با نوشوندگی باورهایمان کامل کنیم و حال که سال دارد با حسین و عباس و سجاد (ع) آغاز میشود، ما هم بکوشیم به سبک آنان زندگی کنیم. انشاءا...