صمد نیکخواه بهرامی و مهدی کامرانی هنوز هم بهترین های بسکتبال ایران هستند و این را بار دیگر در دیدارهای فینال لیگ برتر به نمایش گذاشتند.
گروه ورزش/شهرآرانیوز، بیش از ۲۰ سال پیش که هنوز پای مهدی کامرانی و صمد نیکخواه بهرامی به تیم ملی (بزرگسالان) باز نشده بود، دیوار‌های سالن حیدرنیا و صندلی‌های سالن افراسیابی با چند زمین آسفالت که جولانگاه جوانان بود، گواهی می‌دهند که این دو به همراه خیلی از هم نسلان خود چگونه با سن کم بازی را عوض می‌کردند.
با وجود این نفرات پیش بینی در بسکتبال سخت شده بود. هر لحظه یک حرکت خلق‌الساعه با روح بلندی که بر بازی آنان حاکم بود فریاد‌های نیمکت تیم مقابل را به همراه داشت: «او را رها نکن».
شهرت مهدی در فرزی و چابکی‌اش بود و صمد یک شوتزن قهار با قدرت بازی نزدیک به سبد، در یک بازی با پیراهن تیم امید صنام ۴۰ امتیاز گرفت. مخصوصاً زمان‌هایی که با آیدین نیکخواه‌بهرامی در یک تیم بودند، بازی خوشایند آنان در زیر سبد، چشم‌نواز بود.
پشتیبانان بزرگ بسکتبال ایران از تیم جوانان ۲۰۰۰ (بدون مهدی) تا امروز، نیازی به گفتن ندارند که «نسل بسکتبال‌ساز» بودند و امروز با اوضاع و احوالی که بسکتبال ایران دارد، می‌توانند با نقش‌های جدید بسکتبال‌ساز بمانند.
بازی صمد طی سال‌ها با بازی‌هایی که در عملکرد فردی او تعریف می‌شود شامل شوت، نفوذ، کار پا، ریباند و تمام کار‌های دفاعی است. با صفات و ویژگی‌های منحصر به فرد مانند هوش بالا.
برای آزاد کردن، یا کار پا و گام به عقب برداشتن، یک میلی ثانیه برای صمد کافی است و سپس شلیک. برای بازیکنی که تا چند روز دیگر شمع تولد ۳۸ سالگی خود را فوت می‌کند، عالی است که هنوز مثل چند سال قبل از ۲۰ سال پیش و پس از آن تا امروز در بازی تعیین کننده است.
مهدی کامرانی در ۳۹ سالگی، اما این موضوع مهم نیست. مهارتی که باعث می‌شود بیش از ۲۰ سال در سطح اول بسکتبال بماند مهم است. هنوز می‌تواند در پلی‌آف تعیین کننده باشد و همچنان «پشتیبانی بزرگ» در سری فینال.
رازی که با مهدی و صمد با نسل طلایی تا امروز وجود دارد پیچیده نیست شاید هم رازی نباشد آنان فقط با هدف تلاش و درخشش وارد زمین می‌شوند و نحوۀ اتصال‌شان به بسکتبال بخشی وظیفه‌شناسی و بخشی انضباط فردی در برنامه‌ریزی یک ورزشکار حرفه‌ای است.
«این همانقدر خوب است که توسط همه درست انجام شود».