موضوع اهدای جوایز تیم‌های برتر لیگ بسکتبال مردان و مقایسه با قهرمانان لیگ زنان که یک مدال سهمشان بود، سبب شد دختران بسکتبالیست به این تبعیض معترض شوند.
به گزارش شهرآرانیوز، موضوع اهدای جوایز تیم‌های برتر لیگ بسکتبال مردان و مقایسه با قهرمانان لیگ زنان که یک مدال سهمشان بود، سبب شد دختران بسکتبالیست به این تبعیض معترض شوند. حامی مالی لیگ‌های مردان و زنان، هدایای اختصاصی خود را که گوشی‌های تلفن همراه بود، به مردان اهدا کرد و دختران قهرمان فقط با یک دسته‌گل و یک مدال راهی خانه شدند.
فدراسیون بسکتبال در مراسم اختتامیه لیگ، تیم‌های روی سکو را هدیه‌باران کرد و این هدایا البته از جیب فدراسیون بسکتبال نبود. اسپانسر‌های فدراسیون هدایای لیگ مردان را تأمین کردند، اما ۲ماه قبل در اختتامیه لیگ زنان، خبری از هدیه نبود. لیگ بانوان در روز‌های پایانی سال و اسفندماه به پایان رسید، روز‌هایی که آمار شیوع ویروس در کمترین میزان خود بود، اما باوجوداین خبری از جشن اختتامیه چشمگیری نبود و یک مدال بر گردن بازیکنان و یک جام طلایی برای قهرمان و چند دسته‌گل نیز اهدا شد. دختران گروه بهمن نیز مدالشان را گرفتند و خداحافظ. قولی هم بابت این نبود که مثلا بروید و هدایای شما را برایتان کادوپیچ در اولین فرصت تقدیم خواهیم کرد. یعنی حتی وعده سر خرمن هم نبود. آن‌ها اعتراضی نداشتند، چون فکر می‌کردند قضیه برای مرد‌ها هم همین‌طور است.
حالا حرف دختران بسکتبال این است که همین اسپانسر‌ها در لیگ زنان هم بودند و نادیده‌گرفته‌شدنشان یعنی تبعیض. لوگوی سامسونگ در سالن‌های مسابقات زنان اطراف سالن وجود داشت. آیا اینکه سامسونگ به‌عنوان اسپانسر در لیگ زنان حضور داشته است، نتیجه‌اش باید این باشد که این حضور را با گوشی‌های اهدایی به مردان جبران کند؟
فدراسیون بسکتبال سال گذشته برای لیگ برتر زنان کم نگذاشت؛ محکم و جدی پای اینکه این مسابقات باید به‌طور زنده پخش شود ایستاد و نامه‌های مقامات بالا را با انواع‌واقسام بهانه‌ها و راه‌هایی که بلد بود، راهی سطل زباله کرد، برای دختر‌ها ایستاد و تا آخرین فینال را به‌خوبی پوشش داد.
بدین ترتیب نمی‌توانیم فدراسیون بسکتبال را گوشه رینگ ببریم و آن را به اهمیت‌ندادن به زنان متهم کنیم. بااین‌حال، گاهی کار‌ها از سر بی‌سلیقگی پیش می‌رود. فراموش نکرده‌ایم که فدراسیون بسکتبال پس از پایان فینال سوم، ۳ ساعت بازیکنان خسته تیم‌های قهرمان و نایب‌قهرمان را روی صندلی نشاند تا مسئولان، یک دور سخنرانی و اعلام حضور کنند.
شاید نتوان موضوع دستمزد برابر برای لیگ‌های مردان و زنان را باتوجه‌به واقعیت‌های موجود مطرح کرد، اما تقدیر برابر، حداقل خواسته معقول و منطقی دختران بسکتبالیست بود. هنوز برای دلجویی دیر نشده، گرچه چینی بندزده بهتر از چینی شکسته است.
تبعیض جنسیتی همچنان یک واژه پرکاربرد است و فدراسیون بسکتبال حالا هدف حمله خانواده بسکتبال زنان است. دختر‌ها اگر قهرمان شوند، سهمی از هدایا ندارند، اما سکوی پسران پروپیمان است. به‌عنوان یک قاعده کلی، تبعیض در همین عصر جدید همچنان یک دیوار بلند است که هیچ در درست‌ودرمانی ندارد و کار با بالارفتن از دیوار هم درست نمی‌شود. دیواری دارد مثل دیوار یخی «بازی تاج و تخت» که فقط باید باید آن‌قدر سرت را ببری بالا و بالاتر که گردن‌درد بی‌خیالت کند و برگردی سر کار و زندگی‌ات. نه اینکه بخواهیم بگوییم مرد‌ها همه‌چیز را صاحب شده‌اند و زن‌ها جز انزوا و همیشه‌دوم‌بودن، آه در بساط ندارند؛ چه‌بسا این تبعیض بار‌ها یقه مردان را هم گرفته است، اما هر روزی که می‌گذرد و جهان قیافه متمدنانه‌تری به خود می‌گیرد، این سؤال بیشتر پیش می‌آید که تا کجا؟ تا کی؟